ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΣΙΜΠΙΜΠΑΚΗ*
Όταν κάποιοι σε κατηγορούσαν δεν ήξεραν… δεν ρώτησαν… δεν νοιάστηκαν… 5 το πρωί και το ξυπνητήρι κτυπά. Ακόμα μια μέρα ξεκινά… κι εσύ σηκώνεσαι ενώ έχεις κοιμηθεί μόλις 4 -5 ώρες. Πρέπει να προλάβεις, ντύσου, πλύσου, κτενίσου, τρέξε στην κουζίνα φτιάξε πρωινό για όλους, σάντουιτς, φρούτο, χυμός.. οι τσάντες των παιδιών για το σχολείο… ξύπνα τα παιδιά ντυσ΄τα, πλύν’ τα, χτένισε τα. Να πιούν γάλα, να φάνε πρωινό. Να πάνε σχολείο. Κι εσύ στο δικό σου σχολείο, στην τάξη σου. Η ώρα είναι ακόμα 7:30 αλλά για σένα είναι λες και έχει περάσει μισή μέρα. Φοράς χαμόγελο, καλή διάθεση και μπαίνεις στην τάξη… φορτωμένη ένα σωρό φυλλάδια, τετράδια, βιβλία, σημειώσεις. Ξενύχτησες πάλι χθες, για να τα ετοιμάσεις όλα αυτά, αλλά δεν πειράζει, αξίζει τον κόπο. Κι αυτά και άλλα τόσα θα έκανες για αυτά τα μάτια που λάμπουν, που περιμένουν, που ανυπομονούν. Αυτά και άλλα τόσα, για το «Κυρία, σε αγαπώ», «Είσαι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου», κι ας ξέρεις ότι το είπαν και σε όλους τους προηγούμενους δασκάλους.. εκείνη την ώρα το εννοούν. Και ξέρεις ότι τα παιδιά αν δεν σε αγαπήσουν θα σου το πουν… δεν κρύβουν τα συναισθήματα τους. Αλήθεια, θυμάσαι πώς ήταν πριν δύο μήνες. Αγρίμια. Σωστή ζούγκλα. Κάθε μέρα καβγάδες, τσακωμοί, βρισιές. Κι εσύ τι έκανες; Ξέχασες κενά, ξέχασες διαλείμματα, ξέχασες την ξεκούραση σου. Σε κάθε σου κενό περνούσες χρόνο μαζί τους, σε κάθε σου διάλειμμα έβγαινες και έπαιζες έξω μαζί τους. Ξενύχτησες ολόκληρα βράδια για να βρεις το κατάλληλο υλικό και να εφαρμόσεις χίλια δυο προγράμματα. Έκανες ξεχωριστό πρόγραμμα για κάθε παιδί.. Πότε; Κάθε βράδυ, μετά που κοίμιζες τα δικά σου παιδιά. Αφιέρωσες προσωπικό χρόνο, κόπο, χρήμα. Ήθελες να δεις αυτά τα παιδιά να προοδεύουν. Και έπρεπε να διορθώσεις τόσες εργασίες καθημερινά, να κάνεις προγραμματισμό, να ετοιμαστείς για την επόμενη μέρα, την επόμενη βδομάδα. Και αφιέρωνες ώρες ολόκληρες για να ετοιμάσεις το κάθε μάθημα, να είναι ξεχωριστό, να τους τραβάει την προσοχή, να τους προκαλεί το ενδιαφέρον, να τους προσφέρει γνώσεις και να τους εξιτάρει την περιέργεια. Κι εκεί αναρωτιέσαι αλήθεια πόσες ώρες έχει η μέρα. Γιατί ας μην ξεχνάμε.. έχεις κι ένα σπίτι και μια δική σου οικογένεια, τα δικά σου παιδιά, που θέλουν κι αυτά την αγάπη και το ενδιαφέρον σου. Και όταν πια αποκαμωμένος γύρω στα μεσάνυχτα κάθεσαι στον καναπέ και λες να χαλαρώσεις διαβάζοντας καμιά είδηση πριν σε πάρει ο ύπνος, διαβάζεις ένα δριμύ κατηγορώ για τους δασκάλους!!!
Αλήθεια, εσείς εκεί έξω, για ποιους δασκάλους μιλάτε;; Για αυτούς που δίνουν καθημερινά την ψυχή τους για τα δικά σας παιδιά; «Δουλεύουν ως τη μια…» Ναι, στο σχολείο δουλεύουμε ως τις 1. Αλλά, μετά; Ποιος μετράει τις ώρες μετά; Ποιος μπορεί να τις μετρήσει.. εδώ έχεις χάσει εσύ το λογαριασμό. Και τώρα που το θυμάσαι.. πάλι ο καφές σου έμεινε πάνω στο γραφείο και το σάντουιτς σου στην τσάντα. Δεν πρόλαβες, ξέχασες, είχες πιο σημαντικά πράγματα να κάνεις. Να μιλήσεις με τονΑντώνη, που οι γονείς του χώρισαν και έχει δύο μήνες να δει τον μπαμπά του. Να ακούσεις την Ελένη, που η μαμά της θέλει να πάει πίσω στη Ρωσία και να την πάρει μαζί της, αλλά αυτή δε θέλει να φύγει από τον μπαμπά της, από το σχολείο της, από τους φίλους. Να μιλήσεις με τον Αντρέα, που ο μπαμπάς του είναι στη φυλακή και η μαμά του τον δέρνει. Να στηρίξεις την Άννα, που είναι από πολύτεκνη οικογένεια, η μαμά της απολύθηκε και η οικογένεια της βρίσκεται σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Να βοηθήσεις τον Θωμά, που δεν τα καταφέρνει όπως τα υπόλοιπα παιδιά, κι όσο περνάνε τα χρόνια, τα βρίσκει σκούρα και δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Να αφιερώσεις χρόνο στην Νίκη, που οι γονείς της δουλεύουν μέχρι αργά το βράδυ και περνάει τη μέρα της με τη γιαγιά και την «κοπέλα». Να δώσεις κουράγιο στον Ηλία, που σε λίγες μέρες θα πάει ξανά στο εξωτερικό να συνεχίσει τη θεραπεία για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που έχει. Και για όλους βρίσκεις μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Κι ας μέσα σου κλαις. Κι όταν όλα αυτά που κουβαλούν μέσα τους τα βγάζουν σε θυμό, είσαι πάλι εκεί, να τον δεχτείς, να τον υπομείνεις, να τον αντιμετωπίσεις, να τους μάθεις να τον νικούν. Κι ας έχουν γίνει τα δικά σου νεύρα κουρέλι, κι ας έχεις φτάσει στα όρια σου, είσαι εκεί, τους χαμογελάς, τους στηρίζεις. Και ναι… τώρα δύο μήνες μετά τους βλέπεις να έχουν προοδεύσει, έρχονται κοντά σου, σε εμπιστεύονται, σου χαμογελάνε… αλλά χρειάζεται ακόμα δουλειά. Πολλή δουλειά από σένα. Και θα την κάνεις. Αυτά τα χαμόγελα θα σου δώσουν τη δύναμη.
Και μην ξεχάσεις!! Αύριο πρέπει να πας να τους πάρεις τα δωράκια που τους υποσχέθηκες. Και είναι και η τρίτη Παρασκευή του μήνα… πρέπει να κάνετε μπισκοτάκια. Ναι. Τους το είχες υποσχεθεί, κάθε τρίτη Παρασκευή του μήνα να φτιάχνετε μπισκότα, κέικ, κρέπες και ένα σωρό άλλα. Τα υλικά; Από την τσέπη σου!! Από ένα μισθό συρρικνωμένο. Από ένα μισθό που πρέπει να πληρώσει δάνεια, ρεύματα, τηλέφωνα, φορολογίες, βενζίνες, μπακάλη, έξοδα των παιδιών σου, κόλλες για το σχολείο, μαρκαδόρους, υλικά για τα πράγματα που θέλεις να φτιάξεις με τους μαθητές σου. Κι εκεί θυμάσαι έρχονται Χριστούγεννα… τι δώρο θα τους κάνεις φέτος; Γιατί; Γιατί κάποιους δε θα τους θυμηθεί ο Άγιος Βασίλης.
Κι εκεί.. βλέπεις την ώρα.. έχει πάει 1!!Σε 4 ώρες θα πρέπει να σηκωθείς και να είσαι φρέσκια, ορεξάτη, καλοδιάθετη, με χαμόγελο και έτοιμη να πολεμήσεις με δράκους!
Κλείνεις τον υπολογιστή. Χαμογελάς και σκέφτεσαι.. Άσ’ τους να λένε ότι θέλουν. Ας πιστεύουν ότι η δουλειά σου είναι να παίζεις με τα μωρά. Ας πιστεύουν ότι δουλεύεις μέχρι τις 1 το μεσημέρι και μόνο 9 μήνες το χρόνο. Εσύ ξέρεις ότι κάθε μέρα δίνεις ένα κομμάτι από την ψυχή σου, εσύ ξέρεις ότι δουλεύεις όλο το εικοσιτετράωρο.. γιατί τελικά το να είσαι δάσκαλος δεν είναι δουλειά, είναι τρόπος ζωής. Εσύ ξέρεις… κι επειδή ξέρεις, θα συνεχίσεις να πολεμάς, να αγωνίζεσαι, να παλεύεις, για να κρατήσεις ζωντανό το όνειρο αυτών των παιδιών, για να τους δώσεις τα φόντα να έχουν ένα καλύτερο αύριο, για να μην αφήσεις κανένα να θυσιάζει αθώες ψυχές στο βωμό του χρήματος.
*Δασκάλα
