ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ*
Από μικρό κοριτσάκι είχα όνειρο να γίνω εκπαιδευτικός… Ίσως γιατί κάποτε είχα όμορφα πρότυπα δασκάλων…
Ήμουν κάπου στα 12 όταν με ρωτούσαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Τότε δεν ήξερα τι πάει να πει η λέξη «μισθός» και «διακοπές». Ήξερα όμως να ονειρεύομαι… Φανταζόμουν ένα κόσμο όμορφο, ειρηνικό και τίμιο. Ένοιωθα ότι ένας δάσκαλος μπορεί να φτιάξει ένα κόσμο σαν αυτό…
Φαίνεται όμως ότι ήμουν πολύ μικρή και δεν ήξερα… Δεν ήξερα ότι παρόλο που ζούσα σε ένα τόπο «δημοκρατικό» και ας πούμε «ειρηνικό», στην πραγματικότητα επικρατούσε πόλεμος, βία και δικτατορία.
Αργότερα, το κατάλαβα! Αδυνατούσα όμως να το δεχτώ! Ούτε και σήμερα μπορώ να το ανεχτώ!
Και σε ρωτάω σήμερα σεβαστέ γονέα, κηδεμόνα, συγγενή:
Θέλεις για το παιδί σου έναν δάσκαλο, που να κρύβεται πίσω από το δαχτυλάκι του και να αποφεύγει να λέει αλήθειες;
Θέλεις έναν δάσκαλο που να μην προασπίζεται τα δικαιώματα των παιδιών σου;
Θέλεις έναν δάσκαλο που να μην μιλάει, να μην είναι μάχιμος και να δέχεται άκριτα και άβουλα όλα όσα του επιβάλλουν;
Αυτό το πρότυπο δασκάλου θα ήθελες για το παιδί σου;
Θα ήθελες να μιμηθεί το παιδί σου έναν βολεμένο, ψεύτη, υποκριτή, ρουσφετολόγο, άβουλο και άφωνο δάσκαλο;
Ε λοιπόν, εγώ θα χρησιμοποιήσω το θρυλικό ΟΧΙ!
ΟΧΙ! Δε δέχομαι να είμαι αυτό το «πρότυπο» για τους μαθητές μου!
ΟΧΙ! Εγώ θα παλέψω για μια καλύτερη κοινωνία!
ΟΧΙ! Δε δέχομαι να είμαι με τον τρόπο που θέλουν άλλοι, δήθεν «ρεαλίστρια», θέλω να είμαι οραματίστρια!
ΟΧΙ! Δε θα είμαι αμέτοχο ανθρωπάκι!
ΟΧΙ! Θα παλεύω για το καλό των παιδιών μας!
Και τέλος…
ΟΧΙ! ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ!
*Δασκάλα
