ΤΗΣ ΛΙΑΝΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
Οι σκέψεις αυτές είναι αφιερωμένες με αγάπη από μια πολύτεκνη μάνα σε κάποια παιδιά και όχι μόνο σ΄αυτά:
Στο Λένο τον ηθοποιό που με φωνάζει μάνα, στο Μάριο το ταλέντο - όχι μόνο στα Λατινικά -που λατρεύει, στη Στέλα της ακρίβειας (αυτήν με ένα λάβδα), στο Θάνο της σύνεσης, στην Έβελιν και την Άννα, στον Κυπριανό με κείνο το εσωτερικά διαυγές χαμόγελο, στο Δημήτρη του αυθορμητισμού και του φιλότιμου, το Χρήστο (που δεν τον είχα μαθητή μου αλλά με κάθε ευκαιρία μας «κατέβαινε»), τη Στυλιανή την αντάρτισσα, στον Αλκιβιάδη το Σαλονικιό το στοχαστή, στο Στυλιανό (με τον Φρόιντ στα σκασιαρχεία του), στην Ελένη με το νάζι και στον Αρσένιο, που πάντα με ρωτούσε «μα πώς με αντέχεις, κυρία;». σε όσες και όσους γυροφέρνει με αγάπη πολλή το μυαλό μου αυτή τη στιγμή, 190 πλην τρία τα παιδιά μου φέτος στον αριθμό.
Όπως έγραψα και στην ηλεκτρονική μας επικοινωνία, φροντίστε αύριο να κυκλώσετε, αριθμήσετε και ομαδοποιήσετε σε κατηγορίες τις λέξεις–κλειδιά στο Θέμα της ανάπτυξης του Γραπτού λόγου που θα σας δοθεί. κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης,δε, να έχετε πάντα το νου σας εστιασμένο στο να επαναπροσδιορίζετε το Θέμα σπειροειδώς (εσείς ξέρετε) από την αρίθμηση προς την ομαδοποίηση των εννοιών…Εγώ θα είμαι εκεί. Με τη διαφορά πως θα επιβλέπω κάποια άλλα παιδιά που θα σφίγγουν αμήχανα το στυλό στο ιδρωμένο χέρι τους μέσα, μα, συγχωρέστε με, θα τα επιβλέπω με την ίδια αγάπη.
Τα παιδιά. Τα παιδιά μας. Οι γιοί κι οι θυγατέρες που δεν μας ανήκουν, που δεν ανήκουν καν στους βιολογικούς τους γονιούς, που ανήκουν στο μέλλον. Όχι στο μέλλον που τους τακτοποιήσαμε άτσαλα και φοβικά. Σε αυτό που τα ίδια τα παιδιά τα στηριγμένα στα δικά τους Μέτρα έχουν από καιρό χαράξει. Κι αυτά τα παιδιά ,έχουν, Μέτρα. Διαφορετικά από τα δικά μας. Όρια, που εμείς ίσως ποτέ να μην έχουμε μπει στη διαδικασία να αποτιμήσουμε. Η άγνοια και ο εγωισμός μας, αυτός ο μέγας…
Σε ευχαριστώ Στυλιανή, αντάρτισσα, αντιρρησία του κατεστημένου που μου «έμαθες» το Θεό. Μου τον έμαθες σε μια στιγμή μέσα, κει που αυθόρμητα και μη καθ΄υπόδειξιν εμάς, των «λογικών», έβγαλες το σχολικό σου πουκάμισο -το οποίο συστερήθηκες- για να το φορέσει το άλλο το παιδί που ένιωθε ασφυκτικά άβολα που ξέχασε να βάλει την επίσημη στολή του –το θυμάσαι; Θυμάσαι, Στυλιανή, που μια μέρα του Σεπτέμβρη με γλυκιά αναίδεια με ρώτησες: «Θες να πεις κυρία, εσύ άραγε θα τα καταφέρεις φέτος να με συμβιβάσεις με τον Ύψιστο»;
Δεν ξέρω αν εγώ τα κατάφερα. Ξέρω ότι εσύ κατάφερες να μάθεις όλες τις θεωρητικές πυρηνικές έννοιες που δίδαξα σε σένα…
Αύριο, στις οχτώ, να τις θυμηθείς. Να τα θυμηθείτε όλοι σας.
Καλή δύναμη, η «μάνα» σας.
