ΤΗΣ ΝΑΣΩΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ*
Για ακόμη μια χρονιά, γινόμαστε μάρτυρες και θεατές της τραγικωμωδίας που ονομάζεται «Παγκύπριες Εξετάσεις», η οποία εντούτοις εμπλουτίζεται κάθε χρόνο. Το μάθημα των Νέων Ελληνικών βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο λόγω της θεματολογίας του και το σλόγκαν τι θέλει να πει ο ποιητής πλέον μετατίθεται στο τι θέλει να πει ο θεματοθέτης.
Εγώ, ως φιλόλογος, αδυνατώ να κατανοήσω πως μια έκθεση μπορεί να έχει συγκεκριμένη απάντηση, δηλαδή να πρέπει να περιέχει συγκεκριμένα στοιχεία και σημεία έτσι ώστε να θεωρείται ορθή. Ο μαθητής με αυτόν τον τρόπο αναγκάζεται να μάθει, να αποστηθήσει στείρες γνώσεις ακυρώνοντας ταυτόχρονα αυτό που διδάσκεται περί ανθρωπιστικής και ανθρωποκεντρικής παιδείας.
Ειδικότερα, όσον αφορά το θέμα της έκθεσης το οποίο κλήθηκαν οι μαθητές να απαντήσουν, απαιτούσε αναμφίβολα κριτική σκέψη. Πώς μπορεί η κριτική σκέψη λοιπόν να βαθμολογείται και να προσαρμόζεται σε σημεία; Γιατί αυτό θα γίνει όπως φυσικά γίνεται κάθε χρόνο. Αν δεν γράψει ο μαθητής αυτό που θέλουν οι εξεταστές / διορθωτές σύμφωνα πάντοτε με τη δική τους κρίση, καθίσταται αυτόματα λάθος. Όταν όμως οι μαθητές καλούνται έναν ολόκληρο χρόνο να μαθαίνουν θέματα από τους θεματικούς κύκλους σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για πειράματα η ώρα των Παγκύπριων Εξετάσεων. Επιπλέον, θα πρέπει να προσέξουν οι αρμόδιοι να υπάρχει τουλάχιστον μια συνέπεια όσον αφορά τα θέματα.
Είναι αδιανόητο τη μια χρονιά να ζητούν από τους μαθητές να παρουσιάσουν τα τρία πιο σημαντικά οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας και να εισηγηθούν τρόπους αντιμετώπισής τους και την άλλη να αναζητούν τον περι ψευδαισθήσεων λόγον.
Τέλος, το γεγονός ότι τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα με συνεδρίες κτλ, ασχολίαστο. Εκ των υστέρων με τεχνάσματα και αναγωγές το πρόβλημα δε λύνεται. Οψόμεθα...
*Αδιόριστη φιλόλογος (MSc, MA, BA)
