ΤΟΥ ΞΕΝΙΟΥ ΚΟΦΤΕΡΟΥ*
Είναι εύλογη η οργή που νιώθει κάποιος σώφρων και καλός «πολίτης» ετούτης της χώρας, ετούτης της δημοκρατίας. Η κρίση θεσμών που οι περισπούδαστοι διαλαλούν δεν είναι τωρινή, δεν είναι πρόσκαιρη, είναι διαχρονική και ίσως αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας μας.
Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάκτυλο μας, όλοι ξέρουμε ότι όλοι τα τρώνε, όλοι ξέρουμε ότι η κουμπαριά καλά κρατεί και ότι το ρουσφέτι και η πορνεία παντός είδους διαπνέουν την ζωή μας ωσάν κακοσμία αποχετευτικού.
Η περιβόητη «Ισότητα έναντι του νόμου» δεν ίσχυε ποτέ σε τούτη δω τη χώρα, απλά τώρα γίνεται αναιδέστατα μπροστά μας, κι ίσως αυτό να είναι που δεν μας αρέσει, το «μυστικό» μας είναι πια κοινό. Ο βασιλιάς ήταν πάντα γυμνός, απλά τώρα όλοι γελάνε μαζί του.
Η δικαιοσύνη μας αξιώνει ότι οι πολλαπλές συντάξεις των «αγαπητών» και «αναντικατάστατων» στο σύστημα είναι ορθές, αλλά οι συντάξεις των συμβασιούχων και αντικαταστατών είναι λάθος. Ποίο από όλα τα γράμματα του νόμου αυτού, σκότωσε το πνεύμα του; Ποιό απ΄ όλα μας χωρίζει σε Πατρίκιους και Πληβείους;
Η ίδια δικαιοσύνη αξιώνει ότι κάποιος αναδρομικά δικαιούνταν μια προαγωγή, με όλα τα ωφελήματα αυτής, ασχέτως αν δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να διεκπεραιώσει αναδρομικά και τον φόρτο εργασίας που η θέση συνεπαγόταν.
Ποιος όμως τιμώρησε τον άρχοντα που προέβει στην λάθος προαγωγή; Ποιος «κατά λάθος» προαγόμενος επέστρεψε στο κράτος τα δεδουλευμένα του; Ποιος εξόν από τον φορολογούμενο πλήρωσε τους μισθούς για όλους αυτούς;
Προσωπικά, σε ποια δικαιοσύνη θα πρέπει να αποταθώ;
Για τα 14 χρόνια σύμβασης;
Για τα 14 χρόνια φθοράς και καυσίμων του αυτοκινήτου μου;
Για τις χαμένες επιστροφές των κοινωνικών ασφαλίσεων;
Για τα 5 χρόνια παγοποιημένων προσαυξήσεων;
Για τα 14 χρόνια εισφορών στην ΟΕΛΜΕΚ;
Για τις χαμένες αξιολογήσεις και εν δυνάμει προαγωγές;
Για την χαμένη καριέρα, αν εφαρμοστεί το νέο ωρολόγιο;
Για όλους αυτούς που με πέρασαν στον κατάλογο με τα «5 έτη» πτυχία, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν αναγνωρίζονται πια σαν μεταπτυχιακά;
Ποιον αξιωματούχο να εγκαλέσω στο δικαστήριο;
Οποία πενία δημοκρατίας και πολιτισμού επιτρέπει στον εκλεγμένο ηγέτη μιας συντεχνίας να καταρρακώνει τα μέλη της οργάνωσης του και να κραυγάζει μονίμως έναν αριθμό; Ένας ανώνυμος αριθμός, που δεν αντιπροσωπεύει κανέναν και τίποτα, μόνο ελπίδες άλλων. «Για το καλό της παιδείας» ιαχώντας ο Πόντιος Πιλάτος ένιψε τας χείρας του από μας.
Η ίδια πενία που επέτρεψε στον Γενικό Γραμματέα της ΟΕΛΜΕΚ να απευθύνεται σε μας και να δικαιολογεί τον εργοδότη. Κατά λάθος, είπε, κληθήκατε στην προϋπηρεσιακή. Λάθος που πλήρωσε ο φορολογούμενος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο καθηγητής. Ποτέ όμως ο φταίχτης.
Η αδυναμία του ενός, του μικρού, ποτέ δεν ήταν πασιφανέστερη. Μπροστά στις τρεις παραλυμένες και υπό κατάρρευση εξουσίες, το τραυματισμένο ζώο του συστήματος έχει γίνει επικινδυνότερο από ποτέ. Στην τρέλα της παραμονής στην εξουσία, κάθε προσπάθεια αντίστασης αντιμετωπίζεται ως ύβρις.
Δεχτείτε λοιπόν ταγοί τα οφίκια που σας έχουν τάξει, μικρός ο τόπος, θα φανεί πόσα αργύρια πήρατε. Δεχτείτε το λοιπόν τη θυσία μας, το αίμα το δικό μας, θα ‘ναι στα δικά σας χέρια.
*Συμβασιούχος Μέσης
