ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΟΥΤΣΕΛΙΝΗ*
Κόμματα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα είναι κόμματα ευκαιρίας και εξυπηρέτησης ιδίων συμφερόντων ή ευκαιριακών πελατών. Είναι καταδικασμένα να ζουν σε κινούμενη άμμο. Κόμματα επίσης που στη δίνη του μεγέθους τους ξεχνούν την ιδεολογική τους ταυτότητα ή πολιτεύονται ξεφεύγοντας από αυτή είναι αναπόφευκτο να χάνουν και την αξιοπιστία τους και μαζί της και τους ψηφοφόρους που υποστηρίζουν ένα κόμμα λόγω αρχών και όχι λόγω ρουσφετιού, αρχηγού και ευκαιριακών συγκυριών.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ως ιδεολογική πρόταση σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με τον Νεοφιλελευθερισμό και τον Καπιταλισμό, παρά μόνο στα μυαλά και στη σκέψη των αδιάβαστων οπαδών των συνθημάτων και στις οικονομικές αναζητήσεις αφιλοσόφητων οικονομολόγων, φαινόμενο βέβαια γνώριμο στο κυπριακό σκηνικό.
Το ίδιο πρόβλημα «σύγχυσης» φιλοσοφίας, λόγου και πράξεων αντιμετωπίζει βέβαια και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ταλανίζεται και μας ταλανίζει μέσα από τον λόγο και τις αποφάσεις ηγετίσκων που έμαθαν να κάνουν ισολογισμούς στα χαρτιά, αγνοώντας ότι η άσκηση επί χάρτου δεν εφαρμόζεται σε ανθρώπους και κοινωνίες, αλλά μόνο σε πανεπιστημιακές ασκήσεις σχολών οικονομίας.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός θεμελιώνεται στην αρχή της ελεύθερης πρωτοβουλίας και δραστηριότητας σε κράτος δικαίου και πρόνοιας, όπου οι μεγάλες αντιφάσεις του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού δεν επιτρέπεται να ευδοκιμήσουν και αναφέρομαι στις αντιφάσεις «έχοντες και πεινώντες», «άστεγοι – άνεργοι- ανασφάλιστοι και αυτοκρατορίζοντες- εκμεταλλευτές εργασίας , ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης».
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός δεν διακρίνει ομάδες εργαζομένων σε χρήσιμους και άχρηστους, δεν μιλά με αφρισμένο στόμα ενάντια σε όσους διεκδικούν δικαιώματα τα οποία καρπούνται άλλες ομάδες εργαζομένων και δεν ευνοεί τους κεφαλαιοκράτες εις βάρος όσων εργάζονται, για να υπάρχει –σε τελευταία ανάλυση- και το κεφάλαιο.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός εργάζεται για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής κάθε πολίτη, παρωθώντας τον να ασκήσει πρωτοβουλίες και παρέχοντας ευκαιρίες εργασίας και διευκόλυνσης της επαγγελματικής ελευθερίας. Εκεί που δεν τα καταφέρνει, το κράτος εγγυάται με τις πρόνοιές του αξιοπρεπή διαβίωση και εργασία.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός επενδύει πρωτίστως στην παιδεία και εκπαίδευση, στην έρευνα και καινοτομία, στην εξειδίκευση σε νέους τομείς δραστηριοποίησης, χωρίς να αγνοεί ότι για να διευκολυνθεί σε ένα κράτος η ιδιωτική πρωτοβουλία χρειάζεται μια ισχυρή κρατική και εκπαιδευμένη δημόσια υπηρεσία που δεν θα αποθαρρύνει με τη γραφειοκρατία και την έλλειψη εμπειρογνωμοσύνης την ανάπτυξη. Άρα δεν θεωρεί τον θάνατο της δημόσιας υπηρεσίας ζωή για τις υπηρεσίες- όπως ακροβατώντας μεταξύ παράνοιας και άγνοιας ακούμε στην Κύπρο της ανάκαμψης.
Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός επενδύει στην πράσινη ανάπτυξη, γιατί γνωρίζει ότι η συνεχής ανάπτυξη θεμελιώνεται σε αέναη αειφορία και ότι χωρίς υγιές οικολογικό περιβάλλον δεν μπορεί να αναπτυχθεί υγιής οικονομία και κοινωνική ζωή.
Τέλος ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός δεν αποκλείει καμιά κοινωνική ομάδα, εργάζεται για δημοκρατία και αναγνωρίζει την προσφορά όλων, στον βαθμό που τους αναλογεί. Γι΄αυτό εργάζεται για την Κοινωνία των Πολιτών όπου το ιδεολογικό και οικονομικό μονοπώλιο και ολιγοπώλιο δεν βρίσκουν εύφορο έδαφος για εκμετάλλευση ευκαιριών και προσώπων.
Καιρός είναι αρχηγοί και οπαδοί να επανα-επισκεφθούν τις αρχές των κομμάτων τους και να αναβαπτίσουν τον λόγο τους, ο οποίος βέβαια λόγω ανάγκης διεκδίκησης εξαντλήθηκε σε ατάκες, αφρισμένα στόματα εναντίον άλλων ιδεολογιών και κατέληξε εμποροπανήγυρις ασύμβατων προτάσεων πολιτικής.
*Καθηγήτρια- Τμήμα Επιστημών της Αγωγής
Πανεπιστήμιο Κύπρου
