ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ*
Πρόσφατο άρθρο του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου, Κωνσταντίνου Χριστοφίδη, έφερε τον πολύ εύστοχο και επίκαιρο τίτλο «Πανεπιστήμιο ώρα μηδέν. Ακούει κανείς;», τίτλο με τον οποίο συμφωνώ απόλυτα, αφού έχουν όντως οδηγήσει το Πανεπιστήμιο Κύπρου, μέσα από μια προδιαγεγραμμένη πορεία των τελευταίων χρόνων, για την οποία κρούαμε μάταια τον κώδωνα του κινδύνου, στην ώρα μηδέν.
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν το Πανεπιστήμιο Κύπρου, το οποίο δημιουργήθηκε και συντηρείται με δημόσιο χρήμα, από το υστέρημα του κύπριου φορολογούμενου, όταν κάποιοι Πρυτάνεις, με απεριόριστη αλαζονεία και πολιτικές προσδοκίες, το θεώρησαν προσωπικό τσιφλίκι τους στο οποίο μπορούν να φέρονται ετσιθελικά και αυθαίρετα, περιφρονώντας και παραβιάζοντας τους νόμους, αλλά και το Σύνταγμα;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν, ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο έχουν προσληφθεί και ανελιχθεί μη προσοντούχα άτομα σε υψηλόβαθμες θέσεις και αξιώματα, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα από το νόμο ελάχιστα απαιτούμενα προσόντα και πανεπιστημιακή προϋπηρεσία και εμπειρία, μέσα από ευνοιοκρατικές και στημένες διαδικασίες;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν, ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο αντί να διερευνούνται σοβαρότατες καταγγελίες, όπως καταδεικνύεται και από σχετικά πορίσματα της Επιτρόπου Διοικήσεως και εκθέσεις της Γενικής Ελέγκτριας και να τιμωρούνται οι παρανομούντες, διώκονται και φιμώνονται οι καταγγέλλοντες και συγκαλύπτονται οι παρανομούντες;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, στο οποίο οι πρυτανικές αρχές γνωρίζουν ότι άτομα που δεν κατείχαν τα ελάχιστα απαιτούμενα προσόντα για υψηλόβαθμες ακαδημαϊκές θέσεις, έχουν προαχθεί μέσα από παράνομες και απατηλές ενέργειες, σε πρωτοβάθμιες θέσεις Καθηγητών (με μισθούς Α15-16 συν διάφορα άλλα προκλητικά επιδόματα) και τα συγκαλύπτουν σε βάρος του δημοσίου, που τους αμείβει πλουσιοπάροχα, αντί να διερευνήσει τα όσα έγιναν και να αποκαταστήσει τη χαμένη αξιοκρατία και νομιμότητα ;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο, ο Πρύτανης και η κλίκα του καταδυναστεύουν τους πολλούς και σκληρά εργαζομένους χαμηλόβαθμους ακαδημαϊκούς, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Πανεπιστημίου, μέσα από στημένες και διαβλητές διαδικασίες αξιολόγησης όπου εφαρμόζονται πολλαπλά μέτρα και σταθμά, χωρίς σεβασμό στην αξιοκρατία και την ισονομία που απαιτεί ο νόμος και το Σύνταγμα;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, στο οποίο οι πρυτανικές αρχές ανέχονταν και συγκάλυπταν διασπάθιση δημοσίου χρήματος σε παράνομες και πλουσιοπάροχες αμοιβές διπλοθεσιτών ακαδημαϊκών και, όταν αυτά αποκαλύφθηκαν, αντί να διώξουν τους παρανομούντες στρέφονται κατά των καταγγελλόντων ως να πρόκειται για το νόμο της σιωπής του υποκόσμου;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο το οποίο, παρά τα τόσα εκατομμύρια που επενδύθηκαν για την ανάπτυξή του, δεν κατάφερε να συμβάλει στην αποτροπή της οικονομικής καταστροφής του τόπου μας ή έστω να προειδοποιήσει για τον επερχόμενο κίνδυνο, ενώ ο Πρύτανης του το μόνο πρακτικό μέτρο που είχε να προτείνει ήταν η δήθεν δημιουργία λαχανόκηπων με οπωροκηπευτικά στις εκτάσεις του Πανεπιστημίου, (αλήθεια, έχει παραχθεί άραγε κανένα αγγουράκι, καμιά ντομάτα στο πρυτανικό μποστάνι;) ;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, στο οποίο σε καιρό σοβαρής οικονομικής κρίσης ο Πρύτανης αποφασίζει να αγοράσει πίνακες ζωγραφικής, για να κοσμήσει τα πρυτανικά ανάκτορα, την ίδια στιγμή που φοιτητές και φοιτήτριες αναγκάζονται να διακόψουν τις σπουδές τους λόγω της οικονομικής δυσπραγίας;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο, ενώ δια του νόμου έχουν ανασταλεί οι διαδικασίες προβιβασμών και ανελίξεων λόγω της οικονομικής κρίσης, ο Πρύτανής του, περιφρονώντας το νόμο προωθεί επιλεκτικά και ευνοιοκρατικά, μέσα από συνοπτικές και παράνομες διαδικασίες με μεγάλο κόστος για το κράτος, κάποιες διαδικασίες ανέλιξης, ενδεχομένως για προεκλογικούς λόγους σχετιζόμενους με τις επερχόμενες πρυτανικές εκλογές, ενώ παγώνει άλλες διαδικασίες επικαλούμενος το νόμο που ταυτοχρόνως καταπατεί εφαρμόζοντας δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο σε καιρό σοβαρής οικονομικής κρίσης με αναστολή των προσλήψεων και ανελίξεων, προσλαμβάνεται, μέσα από μια παράνομη διαδικασία που έγινε στα κρυφά και χωρίς ανταγωνισμό, κάποια στη βαθμίδα της Επίκουρης Καθηγήτριας η οποία είχε αποτύχει να εκλεγεί στην κατώτατη βαθμίδα της Λέκτορος στην ίδια ακριβώς θέση και με βάση την ίδια προκήρυξη της θέσης η οποία είχε κριθεί άγονη;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο, ο Πρύτανης στέλνει επίσημη ενημέρωση σε όλα τα μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού ισχυριζόμενος κάτι για το οποίο αποδεικνύεται, ότι ήταν εξόφθαλμο ψέμα και δεν έχει την ελάχιστη ευθιξία να απολογηθεί για τη ψευδή δικαιολογία που δημόσια ισχυρίστηκε και να παραιτηθεί άμεσα για το καλό αυτό του Πανεπιστημίου;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, που ενώ η ηγεσία του γνώριζε την πολιτική απόφαση για δημιουργία πολυτεχνείου (ΤΕΠΑΚ) προχώρησε άρον – άρον στη δημιουργία της δικής του πολυτεχνικής Σχολής και τώρα καταδικάστηκε ο λαός να πληρώνει 20 εκατομμύρια κάθε χρόνο;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, που ενώ γνώριζε ο Πρύτανής του ότι οι πολιτικές αποφάσεις ήταν να δημιουργηθεί στο ΤΕΠΑΚ η Σχολή Καλών Τεχνών, με την εξαγγελία της οριστικής απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, ανακοίνωνε τη δημιουργία της δικής του Σχολή Καλών Τεχνών;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο που μέσα στις συνέπειες μιας απίστευτης οικονομικής καταστροφής και απίστευτης κατακόρυφης μείωσης των πόρων και των εσόδων του κράτους αποφάσισε ότι δεν άντεχε ακόμα 3 χρόνια χωρίς Ιατρική Σχολή και προχώρησε στην ίδρυση και λειτουργίας της;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, όταν αντισυνταγματικά, παράνομα, απάνθρωπα και ανήθικα, αποφάσισε ότι μετά από το ενιαίο και ίσο κριτήριο των Παγκύπριων Εξετάσεων για εισδοχή στα δημόσια και κρατικά μας πανεπιστήμια, είχε το δικαίωμα να προσθέσει για την εισδοχή στην Ιατρική Σχολή, πρόσθετα και νέα κριτήρια, αποκλείοντας όσους η ζωή και φύση αδίκησε;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, που ο πρύτανης του, απεφάσισε ότι για να δικαιούται ένας που πέρασε με την αξία του στην Ιατρική Σχολή, για να μπορεί στη συνέχεια να γίνει δεκτός θα πρέπει η προσωπικότητά του να συνάδει με το επάγγελμα του ιατρού;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, όταν διαδοχικοί πρυτάνεις του, ταυτίζουν την ακαδημαϊκή ελευθερία και την πανεπιστημιακή αυτονομία με την παρανομία, την ασυδοσία, την αυθαιρεσία, την κουφότητα, τον εκφοβισμό και την ανευθυνότητα;
Πώς να μην έφτανε στην ώρα μηδέν ένα Πανεπιστήμιο, κρατικό και δημόσιο, που οι πρυτάνεις του αντί να προσαρμόζονται με τους νόμους του κράτους και του λαού, που τους χρυσοπληρώνει, επικαλούνται την ανύπαρκτη δήθεν διεθνή πρακτική και σπασμωδικά, ψηφιδωτά και επιλεκτικά, εφαρμόζουν πρόνοιες νόμων άλλων κρατών κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον τους;
Ποια χώρα στον κόσμο επιτρέπει ή ανέχεται καθηγητές δημοσίου πανεπιστημίου της να στήνουν δικές τους εμπορικές εταιρίες και με τις υποδομές και τους εξοπλισμούς του πανεπιστημίου και κόντρα σε κάθε νόμο και διαδικασία προσφορών να προμηθεύουν προϊόντα τους στο ίδιο το πανεπιστήμιο, να κομματιάζουν προσφορές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε περίπου ισάριθμα συμβόλαια των 1700 ευρώ για να αποφύγουν τη δημόσια προκήρυξη τους και να θησαυρίζουν εις βάρος των καθηκόντων τους, εις βάρος των ιδιωτών και εις βάρος του πανεπιστημίου;
Αν και μπορεί κάποιος να συνεχίσει με εκατοντάδες παρόμοια ερωτήματα, το ερώτημα προφανώς δεν είναι πώς έφτασε στην ώρα μηδέν το Πανεπιστήμιο Κύπρου, αλλά κατά πόσο αυτοί που το έφτασαν στην ώρα μηδέν έχουν τουλάχιστο το ελάχιστο θάρρος που απαιτείται, για να κάνουν ειλικρινή αυτοκριτική και να αποσυρθούν από τους πρυτανικούς θρόνους χλιδής και ασυδοσίας που δημιούργησαν, για να μπορέσει το Πανεπιστήμιο Κύπρου να ξεκολλήσει από τον πάτο και να ορθοποδήσει μέσα από ένα περιβάλλον διαφάνειας, αξιοκρατίας, εξορθολογισμού και νομιμότητας.
*Βουλευτής ΔΗΣΥ
