ΤΗΣ ΑΣΤΕΡΩΣ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ*
Αν κάποιος έχει όρεξη και αγάπη γι’αυτό που μαθαίνει, η διαδικασία της μάθησης γίνεται ευκολότερη και θα φέρει και πιο καλά αποτελέσματα. Γιατί τώρα οι μαθητές δεν έχουν όρεξη για πολλά; Κι αν δεν έχουν, που δεν έχουν, γιατί τους το επιτρέπουμε;
Oσο καλοσχεδιασμένο και να είναι ένα μάθημα, όσο ενφάνταστο μέσω πολυμέσων και όχι μόνο, όσο κι αν έχουμε τον άριστο των αρίστων από τους δασκάλους, αν δεν υπάρχει ΟΡΕΞΗ από μέρους του διδασκόμενου, ζήτω πού καήκαμε!
Στον αντίποδα είναι και κάτι παιδιά υποδείγματα μαθητών, που τιμούν στο έπακρο αυτό τους το ρόλο – δεν μιλάμε για τα ιδιοφυή, αλλά για αυτά που διψούν για μάθηση- και που δυστυχώς τα ρίχνουμε στο ίδιο τσουβάλι με τα υπόλοιπα, μ’ ένα και μόνο πρόσχημα, του μη διαχωρισμού τους σε επίπεδα ικανότητας.
Πώς είναι δυνατόν σε μια τάξη των 4 ή περισσοτέρων ικανοτήτων ή ταχυτήτων να μην χαθούν και οι μεν και οι δε, είτε άλφα, είτε βήτα, είτε ζήτα ικανότητας; (Πιστέψτε μας η απόκλιση στις πλείστες των τάξεων είναι τόσο μεγάλη, όσο το άλφα από το ζήτα!!! )
Πριν κατηγορηθούμε ότι είμαστε «ρατσιστές», δεν συζητάμε εδώ ένα διαχωρισμό σε ελίτ ή μη ( για όνομα του Θεού). Ενδεικτικά μιλάμε για τάξεις υποδοχής αλλόγλωσσων, για τη μη προαγωγή όλων (οι διετείς βασιζόμενοι στις γνώσεις τους ή στην παντελή έλλειψη γνώσεων τους, θα έπρεπε να είναι πολλαπλάσιοι!).κ.τ.λ
Κι εγώ αν είχα σ’ένα θέμα μηδενική γνώση ή δεν καταλάμβαινα τα ελληνικά, ως αλλοδαπή, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κοιμόμουν στην τάξη και στην χειρότερη θα ατακτούσα κι από πάνω! Οπόταν καταλαμβαίνετε, ΕΜΕΙΣ κύριοι είναι που επιτρέπουμε στα παιδιά να μην έχουν ΟΡΕΞΗ!
Τα παιδιά που είχαν όρεξη... την χάνουν στις τάξεις πολλαπλής ικανότητας κι εκείνα που δεν έχουν όρεξη, για τους λόγους που προαναφέραμε θα χαθούν... κι αυτά στο τέλος, υπό τέτοιες συνθήκες!!! Μήπως το καθεστώς που υπάρχει τώρα το λεγόμενο ΣΤΗΡΙΞΗ, «πάνε στη στήριξη” λέμε, δεν τα διαχωρίζει αυτό και μόνο από τα υπόλοιπα παιδιά; Αρα μάλλον κάπου φάσκουμε και αντιφάσκουμε στα περί διαχωρισμού! Γιατί η Ελβετία ή η Αυστρία «διαχωρίζει» διακριτικά μεν, αλλά διαχωρίζει δε, έχοντας καλά αποτελέσματα στο τέλος και εμείς δεν το κάνουμε; Δεν μπορώ να το καταλάβω.
Δεν θέλουμε να κάνουμε τα σχολεία εξεταστικά κέντρα , αλλά πώς θα αξιολογηθεί η γνώση του μαθητή; Πώς θα ξέρουμε τί ξέρει και πόσο καλά το ξέρει; Έστω με τα διαγωνίσματα. Αλλα, κι αυτά μερικές φορές γίνονται σε λάθος χρόνο, (τελειώνει η ενότητα και δεν γίνεται το διαγώνισμα , επειδή δεν επιτρέπεται το παιδί να έχει δυο την ίδια μέρα). Οταν γίνει σε άλλο χρόνο μεταγενέστερο, είναι λίγο δώρο- άδωρο: Αν καθυστερήσει ο καθηγητής να μπεί στην επόμενη ενότητα είναι εις βάρος του μαθητή κι αν προχωρήσει χωρίς να κάνει διαγώνισμα, σημαίνει δεν έλεγξε τί ξέρει η τάξη, όποταν βαδίζει στα τυφλά!
Φανταστείτε αυτό το σχετικά συχνό φαινόμενο στην επανάληψή του, για πολλά σχολικά θέματα. Κύρια, το πρόβλημα της διαιώνισης των κενών εμφανίζεται σ' ένα μη εξεταζόμενο μάθημα. Κι είναι πολλά τα μη εξεταζόμενα! Οπόταν είναι ως να επέτυχε η εγχείρηση, αλλά ο ασθενής πέθανε!
Τι ΟΡΕΞΗ να έχει ένα παιδί αν είναι για παράδειγμα στην Γ’ γυμνασίου και στην τάξη του είναι κυπριόπουλα που γράφουν τα ρήματα με όμικρον και δεν ξέρουν τί εορτάζουμε την 25η Μαρτίου και τί την1η Απριλίου, αν και τα έχουν κάνει τόσες φορές; Να μην μιλήσουμε για γνώσεις αγγλικών ή γαλλικών που μπορεί κάποια εκ των παιδιών να ξέρουν μόνο να ψελλίζουν το όνομά τους στις γλώσσες αυτές! Μιλάμε στη Γ’ Γυμνασίου!!!
Προλαμβαίνω ... Ας μην τα φορτώσουμε στον έρμο τον δάσκαλο. Περιγράψαμε τις συνθήκες πιο πάνω! Και επανέρχομαι, δεν έπρεπε οι τάξεις να είχαν παραπάνω ομοιογένεια; Σχετικός ανταγωνισμός και ευγενής άμιλλα, δεν βλάπτει. Αντιθέτως...
Γιατί τα παιδιά να έχουν όρεξη για γνώση όταν το σύστημα κρατάει στην κυριολεξία χειροπόδαρα το δάσκαλο και δεν τον αφήνει να απαγορεύει την είσοδο στην τάξη, όσων παιδιών παρενοχλούν επανειλημμένως τη διεξαγωγή του μαθήματος; Δυστυχώς είναι αρκετοί στα τμήματα σε πολλά εκ των σχολείων μας! Για να έχουμε πυκνή αρθρογραφία και να γίνεται τόσος ντόρος για το θέμα της πειθαρχίας και της εξωσχολικής παραβατικότητας στα γήπεδα κτλ κάτι σοβαρό τρέχει ασφαλώς.
Εισηγούμαστε ο καθηγητικός σύλλογος να ψηφίζει 5 συνάδελφους από σύνολο προτεινόμενων από τον Διευθυντή του σχολείου. Αυτοί θα επιβλέπουν εκ περιτροπής τα παιδιά, που θα είναι εκτός τάξεων. Εισηγούμαστε να είναι κάποιοι συνάδελφοι που χαίρουν καθολικής εκτίμησης από το σύνολο των μαθητών και το σύνολο των συναδέλφων του οικείου σχολείου , έμπειροι με τα εκπαιδευτικά δρώμενα. Σε συνεργασία με το σύμβουλο του σχολείου θα σχεδιάζουν δράσεις για τους συγκεκριμένους μαθητές καθημερινά και σε όποια περίοδο διδακτική χρειαστεί. Ένας καθηγητής, για κάθε μέρα της βδομάδας από τους 5 επιλεγμένους από τον καθηγητικό σύλλογο, σε καθήκον φύλαξης και σχετικών δράσεων, ο οποίος εκείνη την μέρα θα είναι απαλλαγμένος διδακτικού χρόνου.
Η πηγή της γνώσης σε προγενέστερους καιρούς ήταν μια. Μια ήταν η πηγή που ξεδιψούσε τη γνώση, και δεν ήταν άλλη από το σχολείο. Έτσι το σχολείο είχε και ένα στάτους κι ένα κύρος στα μάτια όλων. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν άρδην.
Το σχολείο πρέπει να το αγαπούν τα παιδιά και να νιώθουν χαρούμενα σ‘ αυτό. Κάτι πάει λάθος σε ανησυχητικό βαθμό. Γι αυτό η μέριμνά μας για το καλό των παιδιών επιβάλλεται όσο ποτέ να ενταθεί,και η γνώμη όσων υπηρετούν στα σχολεία και ζούν τα προβλήματα στην πρώτη γραμμή ίσως πρέπει να υπολογίζεται σοβαρά στις όποιες τροχιοδρομούμενες αλλαγές κι αποφάσεις.
ΥΓ : Χρειάστηκε θάρρος να γραφτούν τα παραπάνω. Ίσως κάποιοι αντιδράσουν.Θεωρούμε πως έπρεπε απο κάπου να ακουστούν. Στο κάτω-κάτω ας βρεθεί μια μέση λύση.
*Καθηγήτρια Γαλλικών, κάτοχος μάστερ στη διοίκηση.
