ΤΗΣ ΑΝΘΗΣ ΣΠΥΡΟΥ*
15 Ιουλίου. Άνοιξα τρομαγμένη τα μάτια μου από τις σειρήνες, τα ξημερώματα. Αυτός ο ήχος, ήρθε να διαταράξει τον ύπνο μου...μας. Χρειάστηκαν ομολογώ λίγα λεπτά να συνειδητοποιήσω πως τέτοια μέρα, κάποια-λίγα-χρόνια πριν, κάποιοι ξεπουλούσαν την «πατρίδα», για την «πατρίδα».
Είμαι εκπαιδευτικός και είμαι περήφανη για αυτό. Περήφανη που μπορώ να γαλουχώ συνειδήσεις. Να βοηθώ τα παιδιά να κοιτάξουν, αλλά να μην τους κατευθύνω τι να δουν. Αυτό βέβαια στο μέτρο «ελευθερίας», που μας επιτρέπεται από τους άτυπους νόμους κρυφών αναλυτικών και κουλτούρας ή νοοτροπίας του κυπριακού εκπαιδευτικού συστήματος. Όποτε βέβαια, πάω να αγγίξω θέματα, όπως το σύστημα, η πατρίδα, η εθνική ταυτότητα, η διδασκαλία της ιστορίας μας ή οι εθνικές εορτές, νιώθω πως πέφτει ένα κύμα ανθρωποφάγων να με καταβροχθίσει, που διψούν να στοχοποιήσουν άτομα, που σκοπό έχουν όχι να μηδενίσουν, να μειώσουν ή να προσβάλλουν στοιχεία μας, αλλά να προβληματίσουν ως προς το όφελος της δουλειάς που «σερβίρουμε» απροκάλυπτα στη νέα γενιά.
Μιλώντας όμως για τη νέα γενιά, ας κοιτάξουμε και λίγο τη δική μας. Γιατί εκτός από δασκάλα, είμαι και ενεργός πολίτης αυτής της γενιάς. Αυτή η σημερινή νεολαία λοιπόν, μεγάλωσε με τη σημαία στον Πενταδάχτυλο, με οδοφράγματα, με το άκουσμα Μακαριακών και Γριβικών, με τα πολιτικά συνθήματα στα γήπεδα, μέσα σε ένα μπαλόνι, το οποίο έσκασε σε ένα βράδυ και βρέθηκε να αναζητά τα όνειρα της σε ξεπερασμένα και ετεροχρονισμένα πρότυπα. Μια γενιά, που πληρώνει μεν τα λάθη της προηγούμενης, που έχει ευνουχιστεί δεν, για να μπορέσει να δει, πέρα από τη μύτη της, τολμώντας να ονειρευτεί ή ακόμα να ρισκάρει για το διαφορετικό. Προσηλυτισμένη στο παρελθόν, να εξυμνεί μόνο κατορθώματα ηρώων (και καλά κάνει, αν δεν έμενε μόνο εκεί!), αγνοώντας τα λάθη, για να μπορεί να μην τα επαναλάβει. Λένε πως λαός που δε γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να τη ξαναζήσει… Πραγματικά δεν ξέρω τι από όλα ισχύει στη γενιά που τη μια κυνηγά Πόκεμον στην παραλία και την άλλη, φορτώνεται ένα τεράστιο ροζ, φουσκωτό πουλί για να φωτογραφηθεί ότι απολαμβάνει το καλοκαίρι της.
Ομολογώ πως ανάμεσα στα πολλά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είχα και εγώ instagram, το οποίο έχω απενεργοποιήσει ως εφαρμογή από το κινητό μου εδώ και αρκετούς μήνες. Με είχε κουράσει όλος αυτών ο καταιγισμός οπισθίων και κοιλιακών της μιας βδομάδας, καθώς και η πλύση εγκεφάλου προτύπων, που προσπαθούν τα ΜΜΕ, να επιβάλουν ως τους σημερινούς ήρωες. Επίσης, ομολογώ πως έτυχε να παρακολουθήσω και εγώ Survivor: Δεν έχω πάει στην παραλία όμως και να φιλώ τα κομποσχοίνια μου, γιατί έβαζα διαγωνισμό ταχύτητας (Μιλάμε για άτομα 25 χρονών και άνω!). Πέρα από τη Ντανίαση και το καυτό ερώτημα όλων των εποχών, αν ο Βασάλος, είχε ή όχι τελικά σχέση, αναρωτιέμαι τι θα έπρεπε να δω τέτοια μέρα στα κυπριακά μέσα δικτύωσης, έτσι μπήκα στη διαδικασία και ενεργοποίησα το εν λόγω λογαριασμό μου…για…10 λεπτά μόνο! Δεν άντεξα περισσότερο μάλλον! (Ποτέ δεν καυχήθηκα ιδιαίτερα ότι είμαι «προχωρημένη», σε κάποιες ιδέες!). Αφήνοντας πίσω τις προσδοκίες μου, αντίκρυσα πέρα από τα οκτάγωνα γυαλιά στις παραλίες και τις πόζες στη Μύκονο, κάποιες φωτογραφίες τυποποιημένες «Δεν ξεχνώ, τίποτα δεν ξεχνιέται…:». Τί ακριβώς όμως δεν ξεχνούμε; Ποιοι δεν ξεχνάμε βρε παιδιά; Την προδοσία; Από ποιους και γιατί; Εμείς δεν ξεχνάμε; Απορία; Πότε σαν γενιά θυμόμαστε ακριβώς; Στα γήπεδα, όταν σηκώνουμε και κατεβάζουμε σημαίες; Όταν σε μια πολιτική συζήτηση παπαγαλίζουμε στα 30 μας, τα λόγια του μπαμπά και της μαμάς ή του κόμματος; Θυμόμαστε όταν πάμε να ζητήσουμε προσφυγικό επίδομα ή αποζημίωση μόλις αρραβωνιαστούμε ή παντρευτούμε; Πότε δεν ξεχνάμε βρε παιδιά; Όταν κάνουμε check in σε ένα νέο μαγαζί; Αν δηλαδή το τραπέζι δίπλα μας, με την σαμπάνια είναι Τουρκοκύπριοι, χωρίς να το γνωρίζουμε, το ονομάζουμε «καλός κόσμος». Αν μάθουμε ταυτότητα, βλέπουμε αφ’ υψηλού; Πότε δεν ξεχνάμε; Όταν ταπελώνουμε τους Έλληνες ως Καλαμαράδες και μόλις εργοδοτηθούν στην Κύπρο, τους βλέπουμε με το μισό μας, ενώ φωνάζουμε Ελλάδα-μητέρα πατρίδα;
20 Ιουλίου! Εισβολή…Ξανά ηχούν οι σειρήνες…Εισβολή στον τόπο μας, στα χώματα μας, στα σπίτια μας, στην καρδιά μας. Στρατιωτική εισβολή το 1974. Πνευματική εισβολή το 2017. Πώς γίνεται να μπορούμε να μένουμε τόσο ασυγκίνητοι σ’ αυτό το άκουσμα; Βούρκωσα. Τότε ουσιαστικά, τους ανοίξαμε την πόρτα να περάσουν. Τους πωλήσαμε, τους χαρίσαμε ένα μας κομμάτι…Τώρα, τί κάνουμε για την επανένωση; Η προηγούμενη γενιά, έχει στιγματιστεί με αυτό το έγκλημα. Αυτή η γενιά, δεν κάνει και πολλά για να το αλλάξει. Πόση ευθύνη φέρουμε ως εκπαιδευτικοί για την επόμενη γενιά, που θα χαρεί αυτά τα χώματα;
20 Ιουλίου 2017. Λυπάμαι που ακόμη δεν μπορώ να φέρνω εκδρομή τους μαθητές μου, στη καταγάλανη σου θάλασσα, ωραία μου Αμμόχωστος. Δεν θα ευχηθώ την κλασική ευχή: «Ελευθερία στον τόπο μας». Θα ευχηθώ να έχουμε το μυαλό να μπορούμε να διαχειριστούμε αυτή την Ελευθερία. Να χαρούμε αυτά τα χώματα επιτέλους…Όλοι μας…
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευσης
