Προσεγγίζοντας την Πρώτη του Μάη. Η ευθύνη μας…

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ*

Από το Καλοκαίρι του 2010 η ΟΕΒ και το ΚΕΒΕ οργάνωσαν και συνεχίζουν να διευρύνουν, εντείνουν και εμβαθύνουν επίθεση κατά του Κράτους πρόνοιας. Στόχος είναι η μετατροπή των υπηρεσιών προς τον πολίτη ως κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και το πέρασμά τους στα πλοκάμια των επιχειρήσεων τους. Στα πλαίσια αυτής της εκστρατείας, ας σημειώσουμε πως η επιχείρηση «Λιγότερο Κράτος» είναι σε εξέλιξη και θα είναι, απ’ ό, τι φαίνεται, για πολύ ακόμα, επιδιώκεται:

• Η μείωση των υπηρεσιών του Κράτους προς τον πολίτη,
• η μείωση των εργαζομένων στο δημόσιο,
• η μείωση των απολαβών και ωφελημάτων των εργαζομένων στον Δημόσιο Τομέα,
• αυτό να λειτουργήσει ως άλλοθι για μεσαιωνικές συνθήκες κι εκμετάλλευση των εργαζομένων στον Ιδιωτικό Τομέα και
• τέλος η αποδυνάμωση του Συνδικαλισμού, έτσι ώστε ο εργαζόμενος σε κάθε πεδίο να καθίσταται έρμαιο των κερδοσκοπικών ορέξεων του εργοδότη και την ίδια στιγμή να μην διαθέτει συλλογική φωνή και παρέμβαση στις όποιες αλλαγές επιχειρούνται στον εργασιακό του χώρο. Με άλλα λόγια να πληγεί η δημοκρατική λειτουργία της Κοινωνίας.

Οι εκφραστές αυτής της αντίληψης κατά του Κράτους Πρόνοιας είναι γνωστοί. Στην πορεία, όμως, δυστυχώς, προστέθηκαν λαλίστατοι συνοδοιπόροι τους. Ακαδημαϊκοί και Ακαδημαϊκά Ιδρύματα, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, κατευθυνόμενα οργανωμένα κοινωνικά σύνολα, που με έντονο τρόπο καλούν την Πολιτεία να προχωρήσει στην υλοποίηση της πιο πάνω πολιτικής.

Κρίσιμο ερώτημα που αναφύεται από τη διαμορφωθείσα κατάσταση είναι το γιατί αυτοί που δέχονται πρώτοι τις τραγικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής είναι ένθερμοι υποστηρικτές της.

• Γιατί οι γονείς των μαθητών καταφέρονται εναντίον των εκπαιδευτικών των παιδιών τους ενώ δεν στρέφουν την προσοχή τους στην αναγκαία ενίσχυση του εκπαιδευτικού έργου και να την απαιτήσουν από τους Κυβερνώντες;
• Γιατί οι πολυάριθμοι ασθενείς των δημόσιων νοσηλευτηρίων ενώ καταταλαιπωρούνται από την έλλειψη των φαρμάκων, την υποστελέχωση σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, την ίδια στιγμή δεν αντιδρούν στην άρνηση του Κράτους να παραχωρήσει τα απαιτούμενα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;
• Γιατί οι πολίτες ενώ διαπιστώνουν σοβαρές ανάγκες για την στήριξη κοινωνικά αδύναμων ατόμων και ομάδων, στέκουν αδιάφοροι μπροστά στο κουτσούρεμα των κοινωνικών παροχών και τη πολιτική λιτότητας για τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, δίνοντας άλλοθι και στήριξη στην εφαρμογή μέτρων διάλυσης του Κοινωνικού Κράτους;
• Δεν γίνεται αντιληπτό πως αυτή η πορεία οδηγεί στην εξαθλίωση των ανθρώπων και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού; Γιατί με την ανοχή ή ακόμα και τη συμπόρευση των απλών πολιτών, με τη συμμετοχή τους σε αυτόν τον ανίερο καλά σχεδιασμένο πόλεμο εναντίον των εργαζομένων ενισχύεται αυτή η πολιτική, που δεν είναι παρά επίθεση κατά της ευημερίας τους και της κοινωνικής πρόνοιας;

Εδώ  αναδεικνύεται η ευθύνη των συνδικαλιστών. Ευθύνη για την προάσπιση της δημοκρατικής παρουσίας τους στις θεσμικές δημοκρατικές διαδικασίες λειτουργίας της Πολιτείας, υπερασπιζόμενοι την ίδια τη δημοκρατία, που στοχοποιείται μέσα από νομοσχέδια και πολιτικές αποφάσεις. Ευθύνη για την προάσπιση του Κράτους Πρόνοιας, εκ των ων ουκ άνευ ανθρώπινο δικαίωμα, το οποίο έχει μπει στο στόχαστρο της πολιτικής λιτότητας με την πρόφαση του εξορθολογισμού των δημοσίων οικονομικών. Ευθύνη για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων σε όλα τα πεδία, και ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τα οποία κατακρεουργούνται στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Εν κατακλείδι, μέριμνα των συνδικαλιστών είναι η διατήρηση, σφυρηλάτηση, διεύρυνση και εμβάθυνση της ενότητας τόσο των εργαζομένων όσο, κυρίως, του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος. Εκεί που η κοινωνική και πολιτική ευαισθησία για ανθρωπιστικά ζητήματα ελλείπει από τις πολιτικές που η Πολιτεία εφαρμόζει, μόνη ελπίδα του απλού πολίτη είναι η υγιής, δυναμική, αποφασιστική και ενοποιός συνδικαλιστική συλλογική έκφραση με σφαιρική, πανοραμική και συνολική θεώρηση και αλληλοϋποστήριξη επί των ζητημάτων της κοινωνίας και του απλού ανθρώπου, με κεντρικό ζητούμενό της την πραγματική ευημερία του παιδιού, του μαθητή, του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, του απλού πολίτη.

*Γενικός Γραμματέας ΠΟΕΔ