Προσωπική ιστορία προσφυγιάς και θανάτου


 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ*

Κάθε ένας συμπατριώτης μας έχει να διηγηθεί τη δική του ιστορία για το πώς βίωσε το καλοκαίρι εκείνο του 1974. Όσοι γεννηθήκαμε μετά, έχουμε να διηγούμαστε τις εμπειρίες των δικών μας ανθρώπων, γονιών, παππούδων, συγγενών. Τους βλέπαμε να δαγκώνουν τα χείλη τους και να δακρύζουν ενθυμούμενοι αυτούς και αυτά που άφησαν πίσω στην κατεχόμενη γη. Όταν ο εκπρόσωπος της Επιτροπής για τη Διερεύνηση των Αγνοουμένων μας ειδοποίησε ότι ανευρέθηκαν σε ομαδικό τάφο τα οστά του παππού μου Γιαννακού Αντωνιάδη από το Νέο Χωριό Κυθρέας, τα αισθήματα που βιώσαμε ήταν έντονα αλλά και ανάμεικτα. Εκεί που ο χρόνος έπαιξε το δικό του παιχνίδι στην απώθηση στο υποσυνείδητο περιστατικών που πληγώνουν μέχρι τα μύχια της ύπαρξής μας, ήρθε ένα τηλεφώνημα από τη ΔΕΑ να σταθεί αφορμή να ξαναέρθουν στην επιφάνεια όλος εκείνος ο συσσωρευμένος πόνος από τη βίαιη απώλεια αγαπημένων προσώπων και τόπων που έφερε η τουρκική εισβολή του 1974. Επαναφορά στη μνήμη των τραγικών γεγονότων, αναμνήσεις από την προσφυγιά και την προσπάθεια να ξαναβρείς τα πόδια σου, κλάμα βουβό, μοναχικό, για τους ανθρώπους μας που έφυγαν βίαια αλλά και τους άλλους, όπως η γιαγιά μου και ο πατέρας μου, που ήπιαν σταγόνα – σταγόνα όλο το φαρμάκι του εκτοπισμού και έφυγαν με αυτό τον καημό. Τον καημό της επιστροφής αλλά και το που να βρίσκεται ο αδικοχαμένος σύζυγος, πατέρας, παππούς. Η κηδεία ορίστηκε κατακαλόκαιρα. Για να μας θυμίζει ακόμη πιο έντονα ίσως το καλοκαίρι εκείνο…

Ανέλαβα το θλιβερό καθήκον να εκφωνήσω τον επικήδειο εκ μέρους της οικογένειας…
«…Δεν σε γνώρισα Παππού από κοντά. Τουρκικά βαρβαρικά στίφη σου έκοψαν βίαια και απάνθρωπα το νήμα της ζωής κατά τον όλεθρο του 1974. Έπεσες ηρωικά, λεβέντικα και ως μάρτυρας από δειλό και άνανδρο τουρκικό βόλι, που σε πέτυχε, ως άοπλος που ήσουν, ύπουλα, καθώς αρνήθηκες να εγκαταλείψεις την πατρώα γη. Τη γη του Νέου Χωρίου Κυθρέας που μέχρι πρόσφατα φιλοξενούσε στα σπλάχνα της τα μαρτυρικά σου οστά σε ομαδικό τάφο. Η απανθρωπιά του εχθρού σε άφησε μακριά μας για 44 ολόκληρα χρόνια, θαμμένο πρόχειρα, βάναυσα και βάρβαρα με άλλους 7 συγχωριανούς μας.

Σήμερα, αγαπημένε μας Παππού, γράφεται ο επίλογος 44 χρόνων προσμονής και έντονης αίσθησης της αδικίας για το που ήσουν….»

Ο αποχαιρετισμός δεν είναι απλή υπόθεση. Πόσο μάλλον να έχεις μπροστά σου μόνο ένα σωρό από οστά μέσα σε ένα κιβώτιο. Οστά που σε καλούν να πιστοποιήσεις, σε μια άκρως οδυνηρή διαδικασία στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας.

Στον αποχαιρετισμό του παππού είμαι σίγουρος πως συμμετείχαμε όλοι. Φίλοι, συγγενείς, συγχωριανοί. Παρόντες σωματικά αλλά και ψυχικά όσοι πέθαναν με τον βαρύ καημό. Όπως η γιαγιά μου και ο πατέρας μου…

 «…Η αγαπημένη σου σύζυγος, η γιαγιά μας Παππού, η Μαρίτσα, πέθανε εδώ και χρόνια στην πικρή προσφυγιά με το όνομά σου διαρκώς στα χείλη της. Πόσες και πόσες ιστορίες Παππού δεν μας έχει διηγηθεί για σένα! Όμως Παππού δεν είναι η μόνη που λείπει από ανάμεσά μας. Ο αγαπημένος σου γιος, ο Νίκανδρος, δεν είναι ανάμεσά μας. Έφυγε κι αυτός για το μεγάλο ταξίδι στη Χώρα των Ζώντων. Έφυγε με το πικρό παράπονο και την έγνοια για το που βρίσκεσαι θαμμένος. Έφυγε χωρίς να μάθει για σένα. Είμαστε σίγουροι όμως ότι οι ψυχές σας στους κόλπους της αιωνίου ζωής που χαρίζει ο Θεός θα έχουν συναντηθεί και θα συμψάλλουν με την χορεία των Ασωμάτων ύμνους δοξολογίας στον Κύριο όπως κάνατε και οι δύο όταν ήσασταν εν ζωή.

“Κραταιά ως θάνατος η Αγάπη”, λέει στο Άσμα Ασμάτων Παππού. Εμείς που σε γνωρίσαμε μέσα από τις διηγήσεις των προσώπων που συνδέθηκαν εν ζωή μαζί σου και αγαπηθήκατε, δεν είναι δυνατό να μπορεί η βιολογική διακοπή της ζωής να μας χωρίσει. Σε αγαπάμε και θα σε αγαπάμε πάντα. Εσύ Παππού που βρίσκεσαι στο Περιβόλι της Αγάπης του Ουράνιου Πατέρα μας, στον Παράδεισο των Δικαίων, να εύχεσαι και για μας Παππού…».

Ο πόνος από την απώλεια των αγαπημένων προσώπων και της κατάφωρης εθνικής αδικίας που γεννά η προσφυγιά, δεν επιτρέπουν σε ένα χριστιανό να βιώσει την κατάθλιψη και την απελπισία. Το δάκρυ μετατρέπεται σε υπόσχεση και η οδύνη σε θέληση για ζωή και αποκατάσταση της αδικίας…

«…Αναπαύσου εν ειρήνη και σου δίνουμε υπόσχεση ότι με την απελευθέρωση του κατεχόμενου χωριού μας, τα οστά σου, όπως και της γιαγιάς μας Μαρίτσας και του γιού σου Νίκανδρου, θα τα μεταφέρουμε στη Γενέθλια Γη του Νέου Χωρίου Κυθρέας…»

Αιωνία ας είναι η μνήμη του παππού μου, όλων των αδίκως και βιαίως θανόντων από τους Τούρκους αλλά και όσων πέθαναν στην προσφυγιά!!!

*Εκπαιδευτικός Θεολόγος




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










995