ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ*
Μαύρος ο Ιούλης του 1974.Μόνο οι μνήμες τρυπούν τον πυρήνα του νου για να ξεπηδήσουν θλίψεις και οδύνες. Σαράντα χρόνια το σαράκι κατατρώει τα σωθικά μας. Τα κουβαλάμε από τη γέννησή μας…
Η σιωπή λεηλατεί την υπομονή. Η συνείδηση υποτάσσεται στην ματαιότητα των προσωπικών προθέσεων και σκοπών.
Η διάβρωση του ήθους είναι εμφανής, το κενό αγεφύρωτο, οι αντιστάσεις ανύπαρκτες.
Είναι πλέον καιρός σε αυτόν το έρμο τόπο και σε αυτό το έργο να αλλάξει κάτι.
Η θύμηση θα πρέπει πια να γίνει τόξο. Από την τεντωμένη χορδή του να φύγουν αιχμηρά βέλη-μηνύματα που να ανοίξουν νέους δρόμους, καθαρούς και ειλικρινείς. Η μπερδεμένη και αντιφατική συμπεριφορά είναι καιρός πια να μεταμορφωθούν σε δημιουργία, σε συνεπή πράξη και υπέρβαση της ηττοπάθειας, της ανοχής και της έκπτωσης αξιών.
Μέσα από την ιστορική μας συνείδηση, μέσα από την Παιδεία μας είναι πια καιρός να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να υπηρετήσουμε ένα νέο πρότυπο και πνεύμα που θα αντισταθεί στις μορφές που αψηφούν την αναγκαιότητα της ύπαρξής μας, της αξιοπρέπειας και της ελεύθερης βούλησής μας.
Δεν αρκούν οι πορείες, οι λόγοι και τα μνημόσυνα που διαρκούν μερικές μόνο μέρες αν όχι και ώρες…
Να χαραχτεί ένας νέος δρόμος αντιμετώπισης των στόχων και σκοπών που απαιτούνται για να προκαλέσουμε την πρόθεσή μας να ζήσουμε εμείς και οι επερχόμενες γενιές μέσα σε ανθρώπινες, ειρηνικές και δημιουργικές συνθήκες.
Οι ρεαλιστικές τομές και αποχρώσεις που επιβάλλονται σήμερα είναι η ανάπλαση των ετερόκλητων εικόνων που παρουσιάζονται σε κομματικά όργανα, σε βουλευτικά έδρανα, σε δελτία των ΜΜΕ και σε οργανισμούς της χώρας μας.
Η στροφή είναι απαραίτητη. Αναγκαία. Επιβεβλημένη. Η παιδεία έχει ρόλο.
Ο ίδιος ο λαός να αντιληφθεί επιτέλους την αναγκαιότητα της ενότητας, της συλλογικής συνειδητοποίησης του προβλήματός μας, να παραμερίσει τη μεμψιμοιρία και αποκτήσει ευαίσθητη πνευματική διαύγεια που θα του επιτρέπει να κοιτάζει καθαρά το μέλλον του. Διεκδίκηση χρειάζεται των δικαιωμάτων μας.
Βεβαιότητα για τις πεποιθήσεις μας. Με παρρησία αφορίζουμε τους κληρονόμους της άρνησης και του παραλόγου, της διχόνοιας, του εξαρθρωμένου λόγου και του μηδενισμού.
Οι συγκεχυμένες διενέξεις, τα μάταια και πονηρά παιχνίδια που παίζονται είναι καιρός να εκλείψουν.
Ας αφουγκραστούμε την ίδια τη φωνή μας, τη εσωτερική μας διάθεση και ας βιώσουμε μια καθολική εμπειρία η οποία θεμελιώνει το χρέος μας απέναντι στις νέες γενιές που θα κατοικήσουν και κατοικούν σε αυτόν τον τόπο.
Υπάρχει ελπίδα. Το πιστεύουμε.
*Εκπαιδευτικός
