Σε απάντηση του Εφραίμ Γεωργίου


ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑΣ ΜΑΝΩΛΗ*

 Αγαπητέ συνάδελφε,

Απευθύνθηκες σε μένα στο άρθρο απαντώντας μου στο προηγούμενο μου άρθρο, λες κι εγώ μίλησα για σένα. Εγώ όμως, όπως θα αντιληφθείς αν ξαναδιαβάσεις το άρθρο μου, δεν ονομάτισα ούτε έθιξα όνομα. Απλά ανέφερα κάποιες απόψεις στο πλαίσιο του «πλουραλισμού απόψεων» που ανέφερες και εσύ. Τώρα αν ο εθνικισμός θέλει να κρυφτεί και ο Ταλάτ δεν τον αφήνει, είναι άλλο θέμα…

Χωρίς να θέλω να ανοίξω οποιοδήποτε πεδίο αντιπαράθεσης, θα απαντήσω γενικά σε αυτά που γράφεις θέλοντας να κλείσω αυτή τη συζήτηση, αφού έτσι πλέον θα έχουμε πει όλοι όσα θέλαμε να πούμε. Εντούτοις, στο ίδιο τμήμα βρισκόμαστε και θα σε καλούσα δημόσια αν το θες να βρεθούμε σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση να ανοίξουμε διάλογο και ως εκ τούτου να επικοινωνήσουμε σωστά και ανθρώπινα!

Παρόλα αυτά, ποτέ κανείς δεν είπε ότι είναι κακό ή απαγορεύεται κάποιος να διαμαρτύρεται. Άλλωστε, εδώ και χρόνια μετά το τραγικό καλοκαίρι του 1974 οι διαμαρτυρίες της πλευράς μας είναι αυτό που μας θυμίζει ότι ζούμε σε μια χώρα με εθνικό πρόβλημα, όπου τίθενται θέματα  καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών του συνόλου του κυπριακού λαού. Καθώς συνάμα και πρόβλημα εξομάλυνσης των σχέσεων ανάμεσα στις δυο κοινότητες.

Όλα αυτά χαρακτηρίζουν τη διάσταση του προβλήματος που έχουμε ως χώρα, ενώ θεωρώ πρώτιστο στοιχείο για την επίτευξη λύσης την ομοφωνία που πρέπει να έχουμε ως Ελληνοκυπριακή Πλευρά. Γι αυτό το λόγο αναρωτιέμαι συνάδελφε, τι θέλουμε; Θέλουμε ακόμα να πιστεύουμε στην πολιτική του ευκταίου ή να προσπαθήσουμε για την πολιτική του εφικτού;

Και το εφικτό δεν είναι «το  σύνδρομο της Στοκχόλμης» που αναφέρεις. Δηλαδή δεν εκτρέφουμε ως  «όμηροι»  συναισθήματα συμπάθειας ή και αγάπης προς τους απαγωγείς μας. Αλλά η λύση αγαπητέ, δεν πρέπει ειδικότερα από εμάς τους νέους να διακατέχεται από συναισθήματα μίσους. Δεν πρέπει να αφήνει τον εθνικισμό και των δύο πλευρών που μας κατάντησαν σε αυτό το σημείο να ξαναζωντανεύει, αλλά αυτή τη φορά να παίρνει τα οστά μιας όχι λύσης, αλλά διχοτόμησης, που θα είναι δώρο προς την Τουρκία και σε όσους δεν θέλουν μια Κύπρο Επανενωμένη.

Οπότε λοιπόν, θα σε καλούσα να αναθεωρήσεις και να διαβάσεις για το τι πραγματικά είναι η ομοσπονδία. Καθώς ζητούμε μια βιώσιμη και λειτουργική λύση του κυπριακού προβλήματος στο πλαίσιο των παραμέτρων του ΟΗΕ, που θα έχει ως κεντρική παράμετρο την πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων, για ένα κράτος με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα.

Εκτός αν αυτό που θέλεις να υπερτονίσεις εκτός από τη διαφωνία σου με την ομοσπονδία, είναι ο σεβασμός προς το έθνος. Θα ήθελα ένεκα των ημερών, να σε παραπέμψω στην ομολογία του Μπελογιάννη  που αναφέρει τα εξής τα οποία ασπάζομαι: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο (…) Εμείς πιστεύουμε στην ορθότητα της θεωρίας, που γέννησαν τα μυαλά των πιο πρωτοπόρων ανθρώπων. Και το νόημα του αγώνα μας είναι η θεωρία αυτή να γίνει πραγματικότητα τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλο τον κόσμο…».

Τέλος, θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι αυτές τις μέρες στην κατεχόμενη Αμμόχωστο κηδεύτηκαν 6 Τουρκοκύπριοι, των οποίων τα οστά ανευρέθηκαν πρόσφατα. Αυτοί οι έξι συγκαταλέγονται στους 80 περίπου Τουρκοκύπριους από την Τόχνη που πιάστηκαν αιχμάλωτοι και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από Ελληνοκύπριους εθνικιστές-φασίστες το 1974.

Όποτε καταλαβαίνεις ότι ο φασισμός, ο εθνικισμός και ότι άλλο μαύρο ως ιδέα, δεν άφησε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, παιδιά της ίδιας χρυσοπράσινης νήσου, εδώ και χρόνια να σταματήσουν να χύνουν αίμα. Ας είμαστε εμείς, ως μορφωμένη γενιά που έμαθε στα ακαδημαϊκά θρανία τον αλληλοσεβασμό, το διάλογο, την αλληλεγγύη, την ισότητα, η γενιά της επανένωσης και να δεις που τότε όλες οι θεωρίες και οι σπουδές θα προσκυνήσουν πρώτα το μεγαλείο του Ανθρώπου. Γι αυτό ας ηρεμίσουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε τα λόγια και τις πράξεις που μας ενώνουν και όχι αυτά που κάνουν το πρόβλημα ακόμα πιο βαθύ…

*Φοιτήτρια Επικοινωνίας και Διαδικτύου ΤΕΠΑΚ

Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










358