ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ*
Ο εκπαιδευτικός δεν είναι ένας δημόσιος υπάλληλος με την ευρύτερη έννοια του όρου. Οι εκπαιδευτικοί έχουν ως νομικό και ηθικό χρέος να επιτελέσουν το έργο της Παιδαγωγίας που σημαίνει να μεταλαμπαδεύσουν αρχές, αξίες, ιδανικά, μέσα σε ένα σύγχρονο και ραγδαία μεταβαλλόμενο τεχνοκρατικό σύστημα, που δυστυχώς στόχο έχει αποκλειστικά το προσωπικό συμφέρον, την οικονομική ευμάρεια του ατόμου, του οποίου χαρακτηριστικό είναι ο συμφεροντολογισμός, ο αμοραλισμός. Ταυτόχρονα στοχεύει να δώσει στους μαθητές μας εκείνες τις γνώσεις και δεξιότητες που να τον οδηγούν σε ασφαλείς δρόμους επαγγελματικής επιτυχίας και ανέλιξης.
Ως πολιτεία οφείλουμε να παρέχουμε στους εκπαιδευτικούς εκείνα τα εργαλεία τα οποία θα τους εξασφαλίζουν ασφαλές εκπαιδευτικό και παιδευτικό πεδίο δράσεως. Όπως κατέγραψα και σε προηγούμενη αναφορά μου, επιβάλλεται να υπάρχει ασφάλεια στα σχολεία, ώστε εκπαιδευτικοί και μαθητές να ενεργούν ενιαία με τους ίδιους στόχους για ποιοτική παιδεία και εκπαίδευση, όπως ακριβώς λειτουργούν οι μέλισσες οι οποίες επιλέγουν το ποιοτικότερο υλικό για το μέλι, τη γύρη.
Στο διάβα των αιώνων του Ελληνισμού, υπό αντίξοες εθνικά συνθήκες, αυτοί οι οποίοι μεταλαμπάδευσαν στις γενεές των Ελλήνων γνώσεις δεξιότητες αρχές, αξίες, ιδανικά, είναι οι εκπαιδευτικοί. Αυτοί οι οποίοι σήκωσαν στους ώμους τους βάσανα, διώξεις, δολοφονίες εις βάρος τους είναι οι εκπαιδευτικοί. Μήπως και στις ημέρες μας, με την ηθική κατάπτωση που υπάρχει, με την οικονομική κρίση που ταλανίζει το λαό μας, με τα τόσα κοινωνικά προβλήματα, δεν είναι οι εκπαιδευτικοί στην πρώτη γραμμή λύσης των παραπάνω αντιξοοτήτων;
Μιλώντας με αριθμό εκπαιδευτικών, συμπεραίνω πως ισχυρό κίνητρο για αυτούς δεν είναι, όπως πολλοί πιστεύουν, οι οικονομικές απολαβές και οι αυξήσεις των μισθών τους, αλλά ένα απλό ανθρώπινο «ευχαριστώ», από εμάς που μας μόρφωσαν, που μας δίδαξαν γνώσεις και δεξιότητες, που μας έμαθαν, να συζητούμε, να γράφουμε, να επιχειρηματολογούμε, να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, να συνεργαζόμαστε. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα απλά πρέπει να τους αντικρίζουμε με αγάπη και με διάθεση συνεργασίας.
Οι εκπαιδευτικοί ίσως να γνωρίζουν καλύτερα από τους γονείς τα παιδιά τους, τις αδυναμίες, τις δυνατότητές τους, όσοι γονείς συνεργαστούν με καλή θέληση μαζί τους, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες για να μεγιστοποιήσουν την επιτυχία των παιδιών τους. Για αυτούς τους λόγους είναι καιρός να γίνει, θεωρώ, μία καινούργια αρχή. Μια αρχή σε βάση συνεργασίας της Κοινωνίας, της Πολιτείας, των Εκπαιδευτικών, όλων όσοι εμπλέκονται στην παιδεία, ώστε να οδεύσουμε σε μία νέα αρχή επιτυχιών. Κανένα παιδί δεν υστερεί, κανένα παιδί δεν περισσεύει. Αυτός είναι ο στόχος, η επιτυχία όλων των παιδιών και με τους εκπαιδευτικούς μπροστάρηδες του στόχου αυτού μπορούμε να τον επιτύχουμε.
Διαφοροποιημένος, αλλά με τη δική του ξεχωριστή αξία, είναι ο ρόλος της Δημόσιας Υπηρεσίας, όπως αυτό συμπεραίνεται από τα προαναφερόμενα, επειδή η Δημόσια Υπηρεσία σχεδόν στο σύνολό της λειτουργεί να εξυπηρετεί τους πολίτες και το κράτος σε άλλο επίπεδο και, επομένως, θεωρώ ότι δε χρειάζεται να αναπτύξω περισσότερο τους ρόλους των διαφόρων τομέων της. Ρόλοι οι οποίοι, αν και είναι διακριτοί, συχνά συγχέονται, και για αυτόν τον λόγο ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω ταπεινά τις απόψεις μου.
*Βουλευτής Αμμοχώστου, πρόεδρος της Επιτροπής Παιδειας της Βουλής
