Στάση εργασίας ΠΟΕΔ για αντικαταστάσεις

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ*

Οι εκπαιδευτικοί είναι οι τελευταίοι που επιθυμούν την οποιαδήποτε απεργία. Είναι οι πρώτοι, όμως, που οφείλουν να αντιδράσουν!

Η απεργία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι, όμως, μέσο, για προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών να έχουν ισότιμη εκπαίδευση, του Δημόσιου Σχολείου, της Δημόσιας Παιδείας και της αξιοπρέπειας του εκπαιδευτικού, όταν η πολιτική της λιτότητας περνά πλέον τα όρια του ζωτικού χώρου του σχολείου.

Η συνεχιζόμενη επιδρομή περικοπών στη Δημόσια Παιδεία, πέρα από το ότι κατακρεουργεί το βιοτικό επίπεδο άνεργων εκπαιδευτικών, γιατί άνεργοι είναι οι αντικαταστάτες, αυτές οι περικοπές έχουν αγγίξει πια τα ζωτικά όρια λειτουργίας των σχολείων.

Συγκεκριμένα, το κρίσιμο αυτό ζήτημα επηρεάζει έντονα την εκπαιδευτική διάσταση του σχολείου, αφορά το νομικό καθεστώς τόσο της λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος όσο και του εργασιακού πλαισίου των εκπαιδευτικών, ακουμπά αρνητικά την κοινωνική υφή της παρουσίας του δασκάλου στο σχολικό περιβάλλον.

Το πρόβλημα, που άπτεται της επαρκούς στελέχωσης των σχολείων, άρχισε να δημιουργείται εδώ και τρία χρόνια, με βαθμιαία απομείωση της πλήρωσης των κενών της στελέχωσης λόγω αδειών των εκπαιδευτικών, επιβαρύνει όλο το εκπαιδευτικό προσωπικό σε κάθε σχολείο που απουσιάζει συνάδελφος. Συνεπεία αυτού είναι η δυσλειτουργία των σχολείων εις βάρος της μάθησης και εις βάρος των ίδιων των μαθητών.

Το όλο ζήτημα κορυφώθηκε φέτος με την αλλαγή των όρων εργοδότησης των αντικαταστατών. Πέρα από το γεγονός πως μικροπερίοδες απουσίες αλλά και απουσίες κατά την πρώτη εβδομάδα του σχολικού έτους, και πριν από τις διακοπές, μέχρι και δύο εβδομάδες δεν καλύπτονται, με τη νέα πρακτική της εργοδότησης με μειωμένο ωράριο το πρόβλημα διευρύνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς κι επηρεάζει πλέον όλο και περισσότερες σχολικές μονάδες, προσεγγίζοντας την καθολικότητα.

Οι επισημάνσεις της Οργάνωσης των εκπαιδευτικών Δημοτικής, Προδημοτικής και Ειδικής Εκπαίδευσης συναντούν τις διαπιστώσεις σε επίπεδο ανησυχίας και των άμεσα επηρεαζόμενων, των οικογενειών των παιδιών. Ταυτόχρονα οι αρμόδιοι φορείς, που κλήθηκαν υπηρεσιακά να χειριστούν το ζήτημα καταθέτουν τις ίδιες θέσεις ως προς τη διαχείριση του. Είναι φανερό πως η μόνη αντίληψη που συνηγορεί στην αποδυνάμωση του θεσμού των αντικαταστάσεων είναι η οικονομίστικη θεώρηση του Δημόσιου Σχολείου, που με πρόφαση τον εξορθολογισμό των δημοσίων οικονομικών, επιχειρεί ακόμα μια επίθεση κατά της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης και κατά της πλέον ευάλωτης ομάδας των εκπαιδευτικών, που είναι οι άνεργοι εκπαιδευτικοί

Ως εκ τούτων η στάση εργασίας προέκυψε ως ελάχιστη φυσική ενέργεια αντίδρασης και συνίσταται σε:

• Αίτημα για ποιοτική Παιδεία
• Διαμαρτυρία για τη συρρίκνωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης
• Προειδοποίηση: Αν η στάση εργασίας λειτουργήσει αφυπνιστικά για όλη την κοινωνία, ενδεχομένως να καταφέρουμε να σώσουμε την Παιδεία από τις αρνητικές συνέπειες των μέτρων λιτότητας. Τα παραδείγματα της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας μόνο αγωνία μπορούν να προκαλούν.

Καταληκτικά, η στάση εργασίας αποτελεί εναγώνιο κάλεσμα προς την κοινωνία να στηρίξει

• το Δημόσιο Σχολείο γιατί είναι δικό της αποκούμπι και δικαίωμα
• τη μάθηση των παιδιών της, γιατί μέσα από ολοκληρωμένη αγωγή θα έχουμε τη δυνατότητα διεξόδου από την κρίση
• τον εκπαιδευτικό, γιατί αυτός καλείται και το πράττει να διαχειριστεί τις επιπτώσεις από τη λαίλαπα της κρίσης και να δώσει ελπίδα
• τα ίδια τα παιδιά ως το μέλλον αυτού του τόπου.

*Γενικός Γραμματέας ΠΟΕΔ