ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΟΥΤΣΕΛΙΝΗ*
Είναι ντροπή να λέγεται ότι κάποιοι είναι μνημονιακοί. Κανένας σώφρων δεν θέλει να ενεχυριάζει την ανεξαρτησία του κράτους και το μέλλον των πολιτών του. Γιατί αυτό σημαίνει εν πολλοίς το μνημόνιο. Μια εκβιαστική αναγκαστική υποδούλωση. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τοκογλυφική εκστρατεία: Χρειάζεσαι χρήματα; Σου τα δίνω φτάνει να πάρω αυτό που θέλω. Μόνο που τώρα δεν μεταφράζεται απλώς σε χρήμα, αλλά και σε αναγκαστικά έργα και λιτότητα και μείωση μισθών και συντάξεων και λιγότερες παροχέςκαι λιγότερο κοινωνικό κράτος και περισσότεροι περιορισμοί, και…και πολλά άλλα, μέσα στα οποία ευχόμαστε – και επαγρυπνούμε-να μην περιλαμβάνεται και το εθνικό μας πρόβλημα.
Είναι, όμως ντροπή να παρουσιάζονται και κάποιοι ως αντιμνημονιακοί. Όταν έχεις ένα κράτος υπό κατάρρευση, τράπεζες μόνο κατ’ όνομα και με τα ταμεία άδεια, όταν χρειάζεσαι δάνεια για να μην πτωχεύσεις και κανένας δεν σε θεωρεί αξιόπιστο για να σου δώσει, το να λες ότι είσαι αντιμνημονιακός είναι ντροπή και κοροϊδία προς έναν ολόκληρο λαό. Είναι κοροϊδία των πολιτών αυτού του κράτους, γιατί θεωρείς ότι χαϊδεύοντας τα αυτιά τους με συνθήματα «όχι στις μειώσεις», «όχι στη λιτότητα» θα παγιδεύσεις για άλλη μια φορά την ψήφο τους.
Είναι ακόμη ντροπή και κοροϊδία να θεωρείς ότι από ένα τέτοιο τοκογλυφικό σύστημα υποστήριξης- και δεν εννοώ τους τόκους αυτούς καθεαυτούς αλλά τις υπόλοιπες δεσμεύσεις- θα βγεις καθαρός με μέτρα λιτότητας και περικοπών, χωρίς βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο σχέδιο ανάπτυξης.
Και είναι ακόμη ντροπή και θλιβερή κατάληξη των κομμάτων και της βουλής να θεωρούν ότι είναι ευκαιρία το μνημόνιο για να «σφαγιάσουμε» τους δημόσιους υπαλλήλους, τους δασκάλους, τους καθηγητές και γενικά τους εργαζόμενους, τη ραχοκοκαλιά υποστήριξης της ανάπτυξης. Εκτός αν θεωρούμε ότι όλα τα σχέδια ανάπτυξης και οι διαδικασίες υλοποίησής τους δεν θα περνούν μέσα από την εκπαίδευση και το κράτος αλλά θα παραδοθούν με συνοπτικές διαδικασίες στους επιχειρηματίες.
Είναι τέλος ντροπή να βάλλεται η εκπαίδευση με αφορμή το μνημόνιο. Καμιά μνημονιακή δέσμευση δεν υπάρχει για τα σχολεία, τις σχολές και τα πανεπιστήμια. Και, όμως, βάλλεται και πάλι η δημόσια εκπαίδευση- και μόνο αυτή- γιατί δεν πρέπει να υπάρχει –λένε- διάκριση με την ιδιωτική. Λες και η PISAκαι τα χαμηλά επίπεδα δεν περιλάμβαναν και την ιδιωτική εκπαίδευση. Λες και η ισότητα έρχεται με θεσπίσεις από τη βουλή…
Σε καιρό και ρυθμούς μνημονίου χρειάζεται όλοινα μιλούν λιγότερο και να πράττουν περισσότερα.
*Καθηγήτρια στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστήμιου Κύπρου
