ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ*
Ένα μεγάλο, περήφανο δέντρο με ολόλευκα φύλλα όπως και το χρώμα στις φανέλες μας. Το χρώμα της αλήθειας, της τιμιότητας, του φωτός, της ειλικρίνειας και της χαράς. Ποτισμένο από την αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα και προπάντων την ενότητα των εκπαιδευτικών της Κύπρου αλλά και όλων των οργανωμένων συνόλων ή απλών πολιτών που πορεύτηκαν μαζί μας στον όμορφο δρόμο του αγώνα.
Ενός αγώνα τα αιτήματα του οποίου, τόσες μέρες μετά, φαίνεται πως όσοι και όσες βρέθηκαν απέναντί του ακόμη δεν έχουν καταλάβει ή προσποιούνται ότι δεν έχουν καταλάβει.
Είχα την τύχη να βρίσκομαι από νωρίς έξω από το προεδρικό και να σταθώ σε σημείο που μου επέτρεπε να δω ολόκληρη την πορεία. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την ώρα που έφτασε στο πάρκο του προεδρικού η πρώτη γραμμή με τα πανό μέχρι τον τελευταίο και την τελευταία διαδηλωτή και διαδηλώτρια. Επί δεκαοκτώ λεπτά περνούσε μπροστά μου ένα ελπιδοφόρο ποτάμι από πρόσωπα... Πολλά, αμέτρητα πρόσωπα... Και όλα με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη τους...
Χαμογελούσαν γιατί στους ώμους τους κουβαλούσαν το μέλλον. Το μέλλον εκατόν είκοσι και πλεόν χιλιάδων παιδιών και των οικογενειών τους που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο Δημόσιο Σχολείο. Παιδιών που σε λίγες μόνο μέρες, για πρώτη φορά στη ζωή τους, θα διαβούν το κατώφλι του νηπιαγωγείου ή της Α’ τάξης στο Δημοτικό και παιδιών που σε λίγες μόνο μέρες, για τελευταία φορά στη ζωή τους, θα διαβούν το κατώφλι της Γ’ Λυκείου για να «ριχτούν» στη μάχη των εισαγωγικών εξετάσεων.
Χαμογελούσαν γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή μοιράζονταν την ίδια ελπίδα. Για ένα πιο ανθρώπινο και πιο δημοκρατικό σχολείο. Για ένα σχολείο στο οποίο όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα, θα μπορούν να απολαμβάνουν, με αξιοπρέπεια και χωρίς εκπτώσεις, το αγαθό της μόρφωσης.
Οι χιλιάδες των εκπαιδευτικών που βγήκαν τις προάλλες στους δρόμους της Λευκωσίας χαμογελούσαν γιατί δεν είχαν κρυφές ατζέντες. Με ανιδιοτέλεια και μακριά από παζάρια ζήτησαν να έχουν φωνή στα όσα αφορούν τους ίδιους και τις ίδιες αλλά και τα παιδιά τους. Τα παιδιά της τάξης τους. Ζήτησαν την απόσυρση των ετσιθελικών αποφάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου και την έναρξη ενός πραγματικά ανοικτού και δημοκρατικού διαλόγου για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας παιδείας ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του πολίτη του 21ου αιώνα.
Οι χιλιάδες των εκπαιδευτικών που βγήκαν τις προάλλες στους δρόμους της Λευκωσίας χαμογελούσαν γιατί, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αναμένουν με αγωνία το άνοιγμα των σχολείων. Για να υποδεχτούν «τα μωρά τους» και να μοιραστούν μαζί τους, για μια ακόμα χρονιά, ένα κομμάτι από την ψυχή τους. Και για να συμβεί αυτό, και φέτος, ανέλαβαν το κομμάτι της ευθύνης που τους αναλογεί. Εσείς, κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας, είστε έτοιμος να το αναλάβετε;
Υστερόγραφο
Από τις 28 Αυγούστου έχουν περάσει ήδη 5 μέρες. Ένα διάστημα στο οποίο ξαφνικά, η πολιτική ηγεσία, θυμήθηκε ότι έχει όχι μία αλλά πολλές προτάσεις για επίλυση του προβλήματος. Θέλω να πιστεύω πως δεν έχει περάσει ούτε για ένα λεπτό από το μυαλό τους να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά το όλο ζήτημα και πως οι προθέσεις τους είναι ειλικρινείς όπως είναι και των απλών εκπαιδευτικών. Όπως θέλω να πιστεύω πως δεν έχει περάσει ούτε για ένα λεπτό από το μυαλό του Προέδρου της Δημοκρατίας και του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος ότι θα εκμεταλλευτούν την κατάσταση είτε για να καλύψουν άλλα σκάνδαλα είτε για να στρέψουν και άλλες οικογένειες και τα παιδιά τους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Εξάλλου όπως ο ίδιος ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου δήλωσε δημόσια, και αυτός, απόφοιτος δημόσιου σχολείου είναι...
*Δάσκαλος
Μέλος Δ.Σ. Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων & Νηπιαγωγών
