ΤΟΥ ΞΕΝΙΟΥ ΚΟΦΤΕΡΟΥ*
Θέλω να πιστεύω πώς είμαι ένας ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης. Πολιτικοποιημένος αλλά όχι κομματικοποιημένος.
Ζώντας σε μια μοντέρνα κοινωνία ή είσαι πολιτικοποιημένος ή παραμένεις έρμαιο των άλλων.
Κατά το κυπριακό ρητό "Απ'εν εμίλησεν εθάψαν τον ζωντανόν".
Παρακολουθώ λοιπόν, εδώ και μέρες τις συζητήσεις μεταξύ μας. Εκπαιδευτικών με εκπαιδευτικούς, εκπαιδευτικούς με γονείς, γονέων με γονείς.
Αν αποστασιοποιηθεί κάποιος, από συνθήματα, βρισιές, ελεγκτές και επισκόπους κλπ. θα δει ότι υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ή μάλλον πολλές.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν για χρόνια συμπιεστεί σε φόρμες, σε αναλυτικά που αλλάζουν κάθε πενταετία γιατί ο καθείς ηγετίσκος θέλει να κάνει την παιδεία όπως προστάζει η ιδεολογία του.
Να κονσερβοποιήσει εκπαιδευτικούς και μαθητές σ’ ένα προκαθορισμένο πρότυπο αγνοώντας την ιδιαιτερότητα όλων. Να αφήνει τους ανίκανους να υπηρετούν και τους ικανούς να φορτώνονται διπλά και τριπλά τα βάρη. Να προάγει τους κόλακες και να κατακεραυνώνει τους υπόλοιπους, παραμελημένους σε κάποια επαρχία.
Σε συνεχόμενες πρόχειρες αλλαγές, σε βιβλία που έρχονται αλλά δεν έρχονται, σε στόχους που έχουν γίνει δείκτες και θα ξαναγίνουν στόχοι άμα τη αποτυχία τους.
Η παρούσα κατάσταση απλά είναι ο κόμπος στο χτένι. Το "Αρκετά, δεν πάει άλλο".
Οι γονείς το ίδιο: Τα παραμελημένα παιδιά, τα θύματα εκφοβισμού, τις υποδομές που μπάζουν, την αδιαφορία και την βαρυγκώμια κάποιων εκπαιδευτικών. Την βαθμοθηρική εκπαίδευση, την πίεση για μόρια στις εξετάσεις. Τα φροντιστήρια.
Εχθρός όλων μας είναι η μετριότητα ενός συστήματος που τρώει τα παιδιά του. Ελπίζει μόνο σε εκπτώσεις αξιών για να συνεχίσει τον παράλογο, ανήθικο βίο του.
Αν ξεχνούσαμε για λίγο το δικό μας, θα συνειδητοποιούσαμε πως φωνάζουμε για σχεδόν τα ίδια πράγματα. Αξιοπρέπεια, σεβασμό, αξιοκρατία, ισοτιμία, ισονομία. Αυτός είναι ο σωστός εξορθολογισμός, όχι ο οικονομικός.
Θα μαζευόμασταν κάπου μαζί, θα ζητούσαμε συγγνώμη ο ένας απ' τον άλλο και θα φτιάχναμε ένα νέο ΘΕΣΜΙΚΟ όργανο, ένα όργανο όπως το Parents Teachers Association (PTA) αν θέλετε.
Όπου μαζί θα ερευνούσαμε, θα μελετούσαμε, επιστημονικά πάντα, τα θέματα που μας απασχολούν. Μαζί θα δίναμε εισηγήσεις στο ΥΠΠ και θα απαιτούσαμε να εφαρμοστούν.
Ποιος ξέρει καλύτερα τα παιδιά και τα σχολεία; Εμείς. Ποιος νιώθει κάθε αλλαγή στο πετσί του; Εμείς.
Ας αποταχθούμε τα εφήμερα προεδριλίκια και τους κομματικούς μανδύες.
Εγώ είμαι εσύ και εσύ εγώ, είμαστε ο κανένας και ο καθένας. Είμαστε γονιοί ΚΑΙ εκπαιδευτικοί. Μας λείπει ένα ΜΑΖΙ.
Ας το βάλουμε λοιπόν.
"Γίνε η αλλαγή που θέλεις στον κόσμο": Μαχάτμα Γκάντι.
*Συγγνώμη, έκανα λάθος, πως μπορώ να επανορθώσω;
Ο τίτλος αφορά την ντροπή που νιώθω, για μένα και για όλους μας σαν κοινωνία. Που φτάσαμε ως εδώ. Ας το δούμε σαν πρόκληση αυτοβελτίωσης όμως.
*Εκπαιδευτικός Μέσης
