ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΟΥΤΣΕΛΙΝΗ*
Η Επιτροπή Παιδείας συζήτησε το θέμα της αναβάθμισης της τεχνικής Εκπαίδευσης. και αποφάνθηκε ότι πρέπει να αλλάξουν σωρεία παραμέτρων ώστε να επιτευχθεί ο στόχος που τέθηκε για 30% των μαθητών στην Τεχνική Εκπαίδευση και ακόμα περισσότερα για να προσεγγιστεί ο μέσος όρος της ΕΕ, που είναι 40%.
Λέχθηκαν και πολλά περί κουλτούρας και προκαταλήψεων για φοίτηση στις τεχνικές σχολές. Όλα αυτά ήταν πολύ ισχυρά πριν μία δεκαετία, τουλάχιστον. Σήμερα τα παιδιά και οι γονείς τους ζητούν να φοιτήσουν στην Τεχνική Εκπαίδευση αλλά τους αναγκάζουμε να πάνε πίσω στο Λύκειο. Η αλήθεια για την κατάσταση αυτή επισημάνθηκε από τον βουλευτή Γιώργο Γεωργίου, του ΑΚΕΛ, ο οποίος παρατήρησε ότι υπάρχουν μαθητές που ζητούν επίμονα θέση σε τεχνικές σχολές και ότι η μοριοδότηση λειτουργεί «ως κόφτης».
Η πραγματικότητα είναι, λοιπόν, ότι αν δεχόμασταν στις τεχνικές σχολές όλα τα παιδιά που θέλουν να φοιτήσουν, γιατί έχουν έφεση για τεχνικά επαγγέλματα, θα είχαμε ξεπεράσει το 30% και δεν χρειάζεται καμιά επιπλέον μελέτη για να μας λύσει το πρόβλημα, το οποίο έχει μελετηθεί ήδη από το Υπουργείο Παιδείας, με άξονα όλες τις παραμέτρους που το επηρεάζουν. Χρειάζονται κτιριακές εγκαταστάσεις και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα μαζί με την μοριοδότηση η οποία πρέπει να σταματήσει παράλληλα με τη εξεύρεση χώρων φοίτησης. Και αν δεν μπορούμε να κτίσουμε τόσες Τεχνικές σχολές όσες χρειάζονται, λόγω οικονομικής κρίσης- μια και για την εκπαίδευση αυτή είναι συνήθης επωδός-ας λειτουργήσουμε με πρωινή και απογευματινή φοίτηση για ένα διάστημα.
Η μοριοδότηση καλώς λειτούργησε όσο δεν υπήρχαν χώροι φοίτησης για όλα τα παιδιά. Αυτό βοήθησε στο να γίνει η τεχνική εκπαίδευση ανταγωνιστική και να αλλάξει η νοοτροπία και η κουλτούρα ότι στις τεχνικές φοιτούν όσοι δεν κάνουν για τα Λύκεια. Όμως, ως μέτρο, η επιλογή και εισδοχή μαθητών στις τεχνικές σχολές, με βάση τον υψηλότερο βαθμό που φέρνουν από το Γυμνάσιο, έχει προβλήματα και παρενέργειες.
Αφήνει έξω παιδιά με τεχνικές δεξιότητες, οι οποίες ούτε προσμετρούνται, ούτε διδάσκονται και ούτε βαθμολογούνται στο Γυμνάσιο της γενικής παιδείας, στο βαθμό που να επιλέγονται όσοι πραγματικά υπερέχουν και έχουν έφεση σε τεχνικά επαγγέλματα. Αντίθετα, τα παιδιά που δεν τα καταφέρνουν στα θεωρητικά μαθήματα, έχουν χαμηλότερους βαθμούς από αυτούς που έχουν υψηλό μέσο όρο και παραμένουν εκτός τεχνικών σχολών. Και το χειρότερο αναγκάζονται να φοιτήσουν στα Λύκεια, σε ένα πρόγραμμα στο οποίο σίγουρα θα αποτύχουν και σε ένα χώρο που λειτουργεί ως χώρος κουστωδίας και σωφρονισμού παρά ως χώρος ανάπτυξης.
Επιπλέον, ένα πρόβλημα, όπως είναι η αύξηση των ποσοστών φοίτησης στην Τεχνική εκπαίδευση, δεν πρέπει να συζητείται γενικά και αόριστα, όπως «να φτάσουμε τα ποσοστά της Γερμανίας» ή «η φοίτηση να φτάσει το 40%». Πρέπει να στοχεύσουμε σε αύξηση φοίτησης σε κλάδους που μπορούν να αναπτυχθούν και στους οποίους μπορεί να εργοδοτηθούν οι απόφοιτοι. Δεν έχουμε τη βιομηχανία της Γερμανίας, έχουμε όμως ανάγκες για την τουριστική βιομηχανία, όπου εργοδοτούνται μονίμως μη Κύπριοι, καθώς και για τα νέα τεχνικά επαγγέλματα για ιχθυοκαλλιέργειες, τεχνικούς για θέματα υδρογονανθράκων, γεωργικά- τεχνικούς γεωπονίας και πολλά άλλα. Άρα, πρέπει να μιλούμε για στοχεύσεις αύξησης εγγραφών σε κλάδους που συμβάλλουν στην ανάπτυξη του τόπου και σε επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων.
Άμεσα συνδεδεμένο με το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης είναι και το θέμα των Μεταλυκειακών σχολών, οι οποίες λειτούργησαν πάλι με μοριοδοτήσεις, αντίθετα με τον σκοπό αρχικής δημιουργίας τους που ήταν η καλλιέργεια τεχνικών δεξιοτήτων σε μαθητές Λυκείου, εξ ου και το όνομα « μεταλυκειακή εκπαίδευση» .
Η τεχνική εκπαίδευση έχει και μέλλον και όραμα και δεν χρειάζεται δεκανίκια, για να συνεχίσει να αναπτύσσεται και ούτε πρέπει να μπει στην καταστροφική για την ίδια αντιπαράθεση με τη Μέση Γενική Εκπαίδευση. Φτάνει να βλέπουμε τα πραγματικά προβλήματα και να τα διορθώνουμε, αντί να μιλούμε γενικά και αόριστα και να χάνουμε την ουσία.
*Πανεπιστήμιο Κύπρου
