Θα βγάλουμε τα μάτια μόνοι μας ξανά;


ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ*

Προληπτικά  εδώ και καιρό –σε ανύποπτο χρόνο και όχι εν μέσω προεκλογικού όπου πολλά προβάλλονται  ή και αυτολογοκρίνονται από τα επιτελεία με κριτήριο τις εκλογές–  αναδείξαμε το γεωπολιτικό σεισμό που επίκειται στην Αν. Μεσόγειο με επίκεντρο τον ενεργειακό πλούτο των χωρών στα παρακείμενα θαλάσσια ύδατα. Στο νέο κόσμο της εποχής της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), διανοίγεται μια ευκαιρία αιώνων με την Κύπρο σε κομβική θέση στον ενεργειακό χάρτη της Αν. Μεσογείου. Καθώς όμως η Κυπριακή Δημοκρατία κατάφερε να επιβιώσει το 1974 και απέφυγε την παγίδα του 2004, οι περιορισμένες της δυνατότητες την υποχρεώνουν να αναζητά συμμαχίες ενάντια στην Τουρκική κατοχή και επαπειλή για ματαίωση κάθε τέτοιου εγχειρήματος. Ωστόσο, η σημερινή ευκαιρία αιώνων μπορεί να στηριχθεί σε μια ΣΠΑΝΙΑ σύγκλιση συμφερόντων με ΗΠΑ, Ρωσία, Ε.Ε., Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρο (μαζί προφανώς Αίγυπτος και Λίβανος). Αυτό φαίνεται να παρεμποδίζει μια ωμή τουρκική στρατιωτική επέμβαση και ταυτοχρόνως διανοίγει προοπτική ανατροπής της επικρατούσας οικονομικής δυσπραγίας και των δυσβάσταχτων παγιωμένων κατοχικών δεδομένων και της Τουρκικής επαπειλής για πλήρη έλεγχο της Κύπρου.

Η Κύπρος αντλεί πλέον στρατηγική αξία όχι τόσο από την τοποθεσία της λόγω γειτνίασης με τους ενεργειακούς πόρους της Μέσης Ανατολής (κάποτε χαρακτηριζόταν  αβύθιστο αεροπλανοφόρο) αλλά λόγω του πλούτου εντός της ΑΟΖ. Από τη στιγμή που η Κύπρος απέφυγε το βάραθρο το 2004 στο δημοψήφισμα, πλέον διαθέτει μια τεράστια ΑΟΖ συγκριτικά με το μέγεθος της, που την καθιστά δυνητικά σημαντικό παίκτη στην περιοχή και όχι μια κουκίδα στο χάρτη.    

Η σύγκλιση μεγάλων συμφερόντων με τα δικά μας δεν είναι «κλειδωμένη» αλλά πρόκειται για συγκυριακή κατάσταση που μπορεί να εδραιωθεί εφόσον προχωρήσουμε σταθερά. Κάθε κίνηση σε σχέση με την Τουρκία μπορεί να ματαιώσει ό,τι χτίστηκε και να οδηγήσει την Κύπρο στο βάραθρο, δεδομένης της ρίζας του κακού, με την επιδίωξη της Τουρκίας (μέσω σχεδίου που δεν αποκρύβει) για σταδιακή υποταγή και έλεγχο της Κύπρου. Κατά καιρούς προβάλλονται διάφορα προσχήματα (π.χ. δήθεν η προστασία των Τουρκοκυπρίων). Αυτό προέβαλε ο Ετζεβίτ το 1974 και το επανέφερε παραφρασμένο πιο πρόσφατα ο Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος». Επί της ουσίας, η Τουρκία θεωρεί τον έλεγχο της Κύπρου  «ζωτικό της συμφέρον» (που ούτε αυτό αποκρύβει) και το επιδιώκει για δεκαετίες.  Με τις δυνατότητες και τα πλεονεκτήματα λόγω ενεργειακού πλούτου στην Κυπριακή ΑΟΖ, η Τουρκία θα βρίσκεται σήμερα σε έξαρση για να ματαιώσει τη δυνατότητα της Κύπρου να προχωρήσει. Αλλά οι συγκυρίες δεν ευνοούν μια στρατιωτική επέμβασή της, όπως το 1974. Η ματαίωση λοιπόν μπορεί να προκύψει από ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΛΑΘΟΣ. Μια σύνδεση της Κύπρου με την Τουρκία με αγωγό για μεταφορά του φυσικού αερίου είναι η λάθος κίνηση που θα διαλύσει τις συγκυρίες συμφερόντων υπέρ μας, θα μας καταστήσει όμηρους της Τουρκίας και το κυριότερο είναι που αυτή την ώρα μια τέτοια συζήτηση θα ματαιώσει την επικείμενη ανατροπή. 

Στο γήπεδο της αντιπαλότητας στην Αν. Μεσόγειο, ο χαμένος φαίνεται να είναι η Τουρκία, εκτός και αν κάνουμε τη λάθος κίνηση. Η Τουρκία αντιλαμβάνεται τη δυσχερή της θέση και προβαίνει σε κινήσεις υπό πίεση για να προλάβει την επικείμενη ανατροπή. Αυτό είναι βέβαιο καθώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο που τα πρόσωπα, οι ρόλοι, τα επιχειρήματα και τα … κάθε είδους πυροτεχνήματα δεν είναι τα ίδια κάθε φορά. Ιδέες και προτάσεις (π.χ. να συνδεθεί η Κύπρος με αγωγό μέσω Τουρκίας, μια λύση πακέτο δύο σε ένα με Κυπριακό και φυσικό αέριο κ.ά.) μπορεί να φαίνονται θεωρητικές αλλά έρχονται στην «κατάλληλη ώρα» για την Τουρκία η οποία – αφού δεν προκρίνει τη στρατιωτική επέμβαση–  αναζητεί απεγνωσμένα να σταματήσει η επικείμενη ανατροπή. Τελικά, θα βγάλουμε τα μάτια μόνοι μας και αυτή τη φορά;

*Διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής          mavrides@ucy.ac.cy




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










168