ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ*
Τα παραμύθια αποτελούσαν ανέκαθεν το ψωμοτύρι των δασκάλων. Εργαλείο διδακτικόν και, εσχάτως, επικοινωνιακόν! Με τα παραμύθια ο δάσκαλος ταξιδεύει τους μαθητές του στον κόσμο της φαντασίας και διδάσκει έννοιες όπως το καλό και το κακό. Μόνο που τα παραμύθια, ενίοτε, κρύβουν και κινδύνους: ο παραμυθάς να παραμυθιαστεί από το ίδιο του το παραμύθι…
Θυματοποίηση. Μια λέξη κακόσημη, φορτισμένη αρνητικά, που το τελευταίο διάστημα κατάντησε άθυρμα στο στόμα και του τελευταίου νεόκοπου συνδικαλιστή της ΠΟΕΔ: Το σύνθημα – επιχείρημα που προβάλλεται κατεξοχήν από τους συνδικαλιστές της ΠΟΕΔ, που απορρίπτουν μετά βδελυγμίας το Νέο Σχέδιο Διορισμών Εκπαιδευτικών (ΝΣΔΕ) είναι η “μη θυματοποίηση όσων εργάζονται στην εκπαίδευση”. Αλήθεια, ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει μ’ αυτή την θέση; Όμως, έτσι έχουν τα πράγματα; Πραγματικά, το ΝΣΔΕ θυματοποιεί τους μη-μόνιμους εκπαιδευτικούς; Ας εξετάσουμε τις πρόνοιες του ΝΣΔΕ, στην τελευταία του εκδοχή.
Το ΝΣΔΕ μοριοδοτεί γενναιόδωρα την εκπαιδευτική προϋπηρεσία με 20 μόρια και την ημερομηνία κατάθεσης πτυχίου με 10 μόρια. Τα κριτήρια αυτά εισήχθησαν στοχευμένα για να ικανοποιήσουν τις ανησυχίες των συντεχνιών των εκπαιδευτικών και δίνουν σαφέστατο ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ 30 ΜΟΝΑΔΩΝστους εν υπηρεσία μη μόνιμους εκπαιδευτικούς (για ποιον άλλο λόγο να πριμοδοτείς την ημερομηνία κατάθεσης πτυχίου, ένα κριτήριο εξόχως ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΟ;).
Αυτή η γαλαντόμα πριμοδότησητων30% των μονάδων δίνει ένα σοβαρό πλεονέκτημα στους μη-μόνιμους εκπαιδευτικούς. Ένα προβάδισμα που πολύ δύσκολα μπορεί ένας αδιόριστος εκπαιδευτικός να υπερκεράσει. Εκτός… Εκτός, φυσικά, κι αν οι άριστοι των αρίστων πιάσουν πολύ πιο κάτω από τη βάση στις εξετάσεις (50 μόρια), κοινώς πατώσουν. Αυτό, βέβαια, φαντάζει αδύνατο αφού απ’ το πρωί ίσαμε το βράδυ η ΠΟΕΔ και τα παπαγαλάκια της μάς διαβεβαιώνουν πως την εκπαίδευση υπηρετεί η αφρόκρεμα του κυπριακού εκπαιδευτικού συστήματος. Συνεπώς, λογικά, δεν υφίσταται λόγος ανησυχίας, το προβάδισμα των συμβασιούχων, εκτάκτων και αντικαταστατών είναι διασφαλισμένο.
Ή μήπως πρέπει να ανησυχούμε; Μήπως υπάρχει λογική αμφιβολία, ότι κάποιοι δε θα πιάσουν τη βάση; Μήπως γι’ αυτό μεμψιμοιρούν οι πολέμιοι του ΝΣΔΕ, φοβούμενοι τη δική τους ανεπάρκεια; Γιατί, δεδομένης της άσχημης εικόνας που παρουσιάζουν τα σχολεία μας με τα διαρκώς διολισθαίνοντα μαθησιακά αποτελέσματα και τους μέσους όρους των παγκύπριων εξετάσεων που βρίσκονται αενάως σε ελεύθερη πτώση, η επάρκεια των εκπαιδευτικών τίθεται εν αμφιβόλω. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η αποστροφή προς τις εξετάσεις και προς όποια άλλη αντικειμενική αξιολογική διαδικασία, από αυτούς που αντιδρούν: η ανασφάλεια που απορρέει από την επίγνωση της προσωπικής ανεπάρκειας.
Και καταλήγουμε, έτσι, στην “θυματοποίηση”…
Προκύπτει, όμως αδυσώπητο το ερώτημα: ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΝΑ ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΕΙ;
Αναδιατύπωση του ερωτήματος: Όταν εφαρμόζεται ένα αξιοκρατικό σύστημα επιλογής, μπορούμε να μιλούμε για θυματοποίηση όσων απέτυχαν να επιλεγούν με την αξία τους;
Η ΠΟΕΔ, ως εκ τούτου, μπορεί να υπερηφανεύεται για τον νεολογισμό που εισάγει στην ελληνική γλώσσα: να λογίζεται η εφαρμογή της αξιοκρατίας θυμοτοποίηση των λιγότερων ικανών ή και των ανάξιων!
Στον κόσμο που ζουν τα βολεμένα μυαλά των συνδικαλιστών της ΠΟΕΔ, τέτοιοι νεολογισμοί είναι μόνο μια παράπλευρη απώλεια στον αγώνα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων των δασκάλων μελών της. Στον κόσμο αυτόν τον μαγικό, η εκπαίδευση υπάρχει για να τους εργοδοτεί. Το κράτος, η πολιτεία, η κοινωνία τους χρωστά εσαεί χάρη γιατί κάποτε διαγωνίστηκαν σε εξετάσεις με ύλη λυκείου για να μπουν σε πανεπιστήμια και έκτοτε η μοίρα τους σφραγίστηκε μαζί με την καπαρωμένη θέση στο δημόσιο. Σ’ αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο κανείς δε τολμά να αμφισβητήσει την αξία τους, τις ικανότητές τους, πόσο μάλλον να τους ζητήσει να διαγωνιστούν με άλλους για μια θέση στα σχολεία, αφού στα 17, 18 τους χρόνια απέδειξαν μια και για πάντα πως είναι άξιοι. Κάθε τέτοια απαίτηση είναι κακόβουλη και καθείς που την εισηγείται κακοηθέστατος.
Κάπου εδώ, τελειώνει το παραμυθάκι της ΠΟΕΔ για τις “κακές” εξετάσεις και το “κάκιστο”ΝΣΔΕ που θυματοποιούντόσο άδικα τα καημένα μέλη της, καταδικάζοντάς τα στον Καιάδα της ανεργίας. Ας τους ευχηθούμε καλό ύπνο και όνειρα γλυκά. Γιατί,κάποτε θα ξυπνήσουν από το παραμύθι τους, που τόσο επιμένουν να πουλούν και που τελικά το έχαψαν και οι ίδιοι. Και τότε θα ανακαλύψουν, κάπως αργά βέβαια, πως οι καιροί τους έχουν προσπεράσει.
*Νέος επιστήμονας
