ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΧΑΤΖΗΛΕΩΝΙΔΑ
(Ομιλία του δασκάλου των δίδυμων ηρώων της φονικής έκρηξης Μαρί Μίλτου και Χρίστου Χριστοφόρου στην πρόσφατη εκδήλωση στο Β΄ Δημοτικό Λεμεσού)
Με έντονο το συναίσθημα της συγκίνησης, δέχθηκα την πρόσκληση της διευθύντριας του σχολείου για να παρεβρεθώ και να μιλήσω στη σημερινή εκδήλωση προς τιμήν των μαθητών μου, Μίλτου και Χρίστου Χριστοφόρου, που έχασαν τη ζωή τους κατά τη φονική έκρηξη στο Μαρί, όπου υπηρετούσαν τη θητεία τους.
Ένα συναίσθημα που κορυφώνεται σήμερα εδώ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Λεμεσού, της 2ας Αστικής Σχολής, όπως την ξέρουν οι πιο παλιοί. Εδώ υπηρέτησα για 8 συνεχή χρόνια, από το 1996 μέχρι το 2004. Χρόνια κατά τα οποία η δημοτική εκπαίδευση ήταν σε εξέλιξη και διαμόρφωση. Εδώ δοκιμάσαμε νέες εκπαιδευτικές μεθόδους, ακούσαμε την πληροφορική να μπαίνει στην εκπαιδευτική διαδικασία και τα ευρωπαϊκά προγράμματα να κάνουν τα πρώτα τους βήματα.
Κατά τη σχολική χρονιά 2002-2003, ως υπεύθυνος δάσκαλος της Ε’4, ευτύχησα να έχω μια εξαιρετική ομάδα από 24 παιδιά. Αρκετά απ’ αυτά, βρίσκονται σήμερα εδώ μαζί μας! Η χημεία που αναπτύχθηκε ανάμεσά μας, ήταν και ο λόγος που συνεχίσαμε και στην 6η τάξη μαζί.
Ανάμεσά τους ο Μίλτος και ο Χρίστος Χριστοφόρου. Τα δίδυμα της οικογένειας Μιχάλη και Πόπης Χριστοφόρου, τα «διδυμούθκια της Πόπης», όπως τα ξέραμε. Ξεχωριστά παιδιά, με ήθος και χαρακτήρα. Ως δίδυμα αδέλφια, ως δίδυμα όνειρα, όπως έγραψε η στιχουργός, αλληλοστήριζαν και συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον. Μαζί ήρθαν στη ζωή και μαζί έφυγαν! Με έναν βαθύ συναισθηματικό δεσμό, διέσχισαν χέρι-χέρι τη σύντομη επίγεια ζωή τους.
Έφτασαν στην 5η τάξη του δημοτικού, με πολλά εφόδια. Αγάπη για το Θεό, την πατρίδα, την Ελλάδα, αγάπη για τη ζωή. Αγαπούσαν και σέβονταν τους δασκάλους, το σχολείο, τους συμμαθητές τους. Ήξεραν να αποδέχονται τους άλλους και γι’ αυτό ήταν τόσο αγαπητοί απ’ όλους, μικρούς και μεγάλους! Ήξεραν να μοιράζονται όχι μόνο τα υλικά, αλλά και τα ψυχικά τους εφόδια. Ήταν ευγενέστατοι, ακόμα και στα πειράγματα και τα αστεία τους! Παιδιά με αρχές και όρια! Και για αυτήν την παιδεία που είχαν, υπεύθυνοι δεν ήταν μόνο οι δάσκαλοί τους αλλά και οι γονείς τους!
Κατά το Γέροντα Παΐσιο «…όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να έχουν αγάπη μεταξύ τους, τότε κι αυτά ξέρουν να αγαπούν.» Ο Μίλτος και ο Χρίστος ήξεραν να αγαπούν. Η καλύτερη κληρονομιά που μπορούμε ως γονείς να αφήσουμε στα παιδιά μας είναι η ενάρετη ζωή. Ο Μιχάλης και η Πόπη το έχουν επιτύχει.
Την περασμένη βδομάδα, περνούσα από την περιοχή του σχολείου. Ήταν απόγευμα, γύρω στις 7. Μπήκα στην αυλή. Ξέρετε, η αυλή κάθε σχολείου, κατά τις απογευματινές ώρες, έχει μια απίστευτη ηρεμία. Καμιά σχέση με το πώς είναι η αυλή τις ώρες λειτουργίας του σχολείου. Μια ηρεμία που σε βοηθά να σκεφτείς και να φέρεις στη θύμισή σου πολλά απ’ όσα έγιναν στο χώρο αυτό!
Οι εικόνες άρχισαν να τρέχουν!
Σεπτέμβρης του 2002, η πρώτη μου γνωριμία με τα παιδιά. Τα δίδυμα, που έμοιαζαν σαν 2 σταγόνες νερού, έκατσαν μαζί στο ίδιο θρανίο, κι εγώ να προσπαθώ να βρω τα ιδιαίτερα φυσιογνωμικά τους χαρακτηριστικά ώστε να τους ξεχωρίζω. Αυτό έγινε εφικτό την επόμενη σχολική χρονιά, όταν συνεχίσαμε και στην 6η τάξη. Βέβαια το πειρακτήρι, ο Μίλτος, έστω κι αν τον φώναζα με τα’ όνομά του, μου έλεγε, κάποτε: «Κύριε, είμαι ο Χρίστος». Το χαμόγελο όμως του ιδίου, του Χρίστου ή των συμμαθητών του, πρόδινε την πρόθεσή του για αστείο.
Παρούσα από την πρώτη κιόλας μέρα της σχολικής η αγαπητή μου Πόπη, δηλώνοντας: «Είμαι δίπλα σας για ό,τι χρειαστείτε». Ένα ακούραστο πλάσμα που μαζί με τους δίδυμους λειτουργούσαν ως ομάδα υποστήριξης των δραστηριοτήτων της τάξης και του σχολείου! Χαρακτηριστικά, θυμάμαι το μάθημα της Επιστήμης ή του Σχεδιασμού και Τεχνολογίας, όπου τα παιδιά έπρεπε να φέρουν κάποια υλικά από το σπίτι. Για όσους ξεχνούσαν, μεριμνούσε με υπέρμετρη προθυμία η ομάδα υποστήριξης. Ο Μίλτος ή ο Χρίστος φώναζαν στη μητέρα τους από το μπαλκόνι του σχολείου, (μιας και το σπίτι τους γειτνιάζει με το σχολείο) και έδιναν την παραγγελία. Μέχρι το επόμενο διάλειμμα τα υλικά κατέφθαναν με την κυρία Πόπη. Δικαιολογημένα είχε πάρει τον τίτλο «Μητέρα της τάξης».
Μεγάλη ήταν η αγάπη τους για το χορό, τη μουσική και παράλληλη ήταν η συμμετοχή τους στη χορωδία και ορχήστρα του σχολείου. Γλαφυρή η εικόνα που έρχεται στο μυαλό μου, με τα δίδυμα να ανεβαίνουν την εξωτερική σκάλα στην ανατολική πλευρά του σχολείου, με τις σχολικές τσάντες στον ώμο και τις κιθάρες υπό μάλης.
Σταθερή αναφορά της παιδικής τους ηλικίας η γειτονιά, το σχολείο και η εκκλησία της ενορίας, η Αγία Τριάδα. Εκκλησιάζονταν τακτικά με την οικογένειά τους κι αυτό φαινόταν κατά τους σχολικούς εκκλησιασμούς. Μπαίνοντας στην εκκλησία, έμπαιναν σ’ έναν οικείο γι’ αυτούς χώρο. Ήταν υπεύθυνοι να συγκροτήσουν την πεντάδα που θα έμπαινε στο ιερό για τα εξαπτέρυγα.
Από τη σχολική χρονιά 2003-2004, φέρνω στο μυαλό μου 2 εικόνες με συμβολική προέκταση:
Σεπτέμβρης του 2003. Εγγραφές για τη νέα σχολική χρονιά, στο προαύλιο του σχολείου. Ο Μίλτος κι ο Χρίστος επιβεβαιώνουν μαζί με τη μητέρα τους, την εγγραφή τους. Αρχίζουν να μου μιλούν με ενθουσιασμό για τις διακοπές τους. Είχαν επισκεφθεί την Αθήνα, λίγους μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Μου δίνουν μια τσαντούλα και με μια φωνή: «Κύριε, ένα δώρο για να μας θυμάσαι πάντα». Ήταν μια αναμνηστική μπλούζα των Ολυμπιακών Αγώνων και χαίρομαι γιατί μέχρι σήμερα την έχω στο ερμάρι μου.
Ιούνιος 2004. Τελετή αποφοίτησης και Τελική γιορτή για τους μαθητές της 6ης τάξης. Το θεατρικό δρώμενο έχει ως θέμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αρχαία Ολυμπία. Ο Χρίστος κι ο Μίλτος υποδύονται τα παιδιά του ολυμπιονίκη Διαγόρα από τη Ρόδο.
Διεξάγεται ο αγώνας δρόμου!
Δύο αδέλφια είναι οι νικητές!
Είναι τα παιδιά του Διαγόρα από τη Ρόδο!
Κάνουν το γύρο του Θριάμβου!
-Πατέρα, έλα να μοιραστείς μαζί μας την ευτυχία μας.
Και οι θεατές φωνάζουν:
-Διαγόρα, είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!
-Διαγόρα, δυο παιδιά, δυο λεβέντες, ολυμπιονίκες…….
Φίλε Μιχάλη, δυο παιδιά, δυο λεβέντες ήρωες!
Αγαπητοί προσκεκλημένοι, φίλοι και φίλες,
Όταν η διευθύντρια του σχολείου επικοινώνησε μαζί μου, ζητώντας μου να μιλήσω στη σημερινή εκδήλωση για το Μίλτο και το Χρίστο, σκέφτηκα πως το φυσιολογικό, το αναμενόμενο, θα ήταν οι μαθητές να μιλούν για τους δασκάλους τους, τα παιδιά να μιλούν για τους δασκάλους τους, μαθητές να μιλούν για τους γονείς και τους παππούδες τους! Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του Ηρόδοτου, του πατέρα της ιστορίας, ο οποίος ορίζει τον πόλεμο ως την κατάσταση εκείνη της κοινωνίας κατά την οποία οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους, ενώ στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους. Με τα γεγονότα της 11ης Ιουλίου του 2011, καταφέραμε να ανατρέψουμε τη φυσιολογική πορεία της ζωής και σε μια ειρηνική, ή τουλάχιστον σε μια μη εμπόλεμη κατάσταση, είδαμε τους γονείς να θάβουν τόσο πρόωρα τα παιδιά τους!
Το ψυχικό σθένος και η δυναμικότητα που επέδειξαν ο Μιχάλης και η Πόπη Χριστοφόρου, από την πρώτη στιγμή της τραγωδίας, έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση στον περισσότερο κόσμο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μιλούσαν για δυο γονείς που ίσως δεν συνειδητοποίησαν αυτό που είχε γίνει.
Όμως και συνειδητοποίησαν, και πόνεσαν, και έκλαψαν.
Έχουν όμως για στήριγμά τους την Παναγία, η οποία γνώρισε κι αυτή στη ζωή της τον πόνο και τη θλίψη του θανάτου. «Κλαίει και θρηνεί η Παναγία, βλέπουσα τον Χριστόν επί ξύλου κρεμμάμενον.» Μπορεί να καταλάβει αυτούς που πονούν, αυτούς που θλίβονται, και τους δίνει δύναμη.
Αγαπητοί Μιχάλη και Πόπη,
Αληθινή παρηγοριά ας είναι η πίστη σας στο Θεό, στην αληθινή , την αιώνια ζωή.
Εσείς δεν ξεπουλάτε την περηφάνια σας.
Δεν τη χαλάτε με την ορφάνια σας.
Κι αν των ονείρων σας , ανέμισαν τις στάκτες.
Εσείς δε γεννήσατε ποτέ σας λιποτάκτες !
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ
