ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
Διάβασα το άρθρο του κ. Μάριου Σιαμμά («Δε θα αλλάξουν, όσο δεν αλλάζεις εσύ»). Έχω μερικές απορίες. Τώρα καρφώθηκε στο μυαλό του κ. Σιαμμά το σύνθημα «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη»; Τότε που κυβερνούσε η δική του παράταξη και έφτανε την οικονομία στο χείλος της καταστροφής και την κοινωνία ένα βήμα πριν την έκρηξη, το θυμόταν το σύνθημα αυτό άραγε; Φώναζε έξω από τη βουλή με πάθος όπως τώρα; Διεκδικούσε και τότε το δίκαιο των εργαζομένων και την ευημερία του λαού; Φώναζε και τότε για τα 500 ευρώ και τα κοινωνικά παντοπωλεία;
Είναι πολύ εύκολο να λέμε αυτά τα συναισθηματικά, δήθεν φιλολαϊκά, δήθεν επαναστατικά, γλυκερά λόγια. Είναι πολύ εύκολο. Να μιλήσει, όμως, ο κ. Σιαμμάς και το κόμμα του επί της ουσίας παρακαλώ; Πώς θα χρηματοδοτηθεί το κράτος, πώς θα δίνονται μισθοί και συντάξεις, πώς θα εισάγονται τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης αν δεν ακολουθηθεί το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης που ακολουθείται; Με ποιο τρόπο; Έχει σχέδιο εναλλακτικό η αξιωματική αντιπολίτευση; Ο κ. Χριστόφιας σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Χρύσανθο Τσουρούλη τόνιζε ότι ο σημερινός ΠτΔ έπρεπε να υπογράψει το μνημόνιο με την τρόικα που ο ίδιος όταν κυβερνούσε συνομολόγησε. Θέλει ή όχι το κόμμα του κ. Σιαμμά την τρόικα τελικά;
Και για να προλάβω την αντίδραση: όχι, δεν είμαι χαρούμενος που είναι η τρόικα στην Κύπρο και δε θεωρώ ευλογία το μνημόνιο. Αλλά και δε δέχομαι να παριστάνουν εκείνοι που κάλεσαν την τρόικα τους όψιμους αντιμνημονιακούς μαχητές. Όχι, δεν είμαι χαρούμενος που υποφέρουν οι συμπολίτες μου και το έχω γράψει κατ' επανάληψη στη δημόσια αρθρογραφία μου, στηλιτεύοντας την αδυναμία των κρατούντων να διαπραγματευθούν σθεναρά προς όφελος των δυσπραγούντων κοινωνικών τάξεων. Αλλά δε δέχομαι την πολιτική αερολογία από κανέναν. Θέλω να ακούσω από εκείνους που είχαν την ευθύνη διεύθυνσης της χώρας μου τα προηγούμενα χρόνια λύσεις στα προβλήματα του τόπου. Λύσεις δεν είναι ό,τι μπορεί να σκεφτεί ένας εγκέφαλος ένα βράδυ για να καλύψει τις ιδεολογικές του εμμονές. Λύσεις είναι συγκεκριμένα στοιχεία, είναι κοστολογημένες προτάσεις, για να χτυπηθεί η ανεργία και να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης.
Είναι εύκολο (αλλά και επικίνδυνο) να καλούμε τον κόσμο να αντιδράσει με οργίλο τρόπο. Το δύσκολο είναι να αποδεικνύουμε στην πράξη ότι εργαζόμαστε για συλλογικό καλό. Και είναι καιρός να καταλάβουν οι όψιμοι αγωνιστές ότι, καλώντας τον κόσμο σε διαδηλώσεις οργής, έχουν την ψευδαίσθηση ότι ενισχύονται κομματικά. Στην πραγματικότητα, όμως, παράγουν πολιτική απονομιμοποίηση και μπορεί στο μέλλον να θερίσουν ακροδεξιές θύελλες. Ο νοών νοείτω.
Προλαβαίνω ακόμα μια ένσταση: όχι, δεν επιχαίρω για την εφαρμογή του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσων με τη σημερινή του μορφή. Υπάρχουν συγκεκριμένα προβλήματα: (1) ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού δήλωνε μέχρι πρόσφατα ότι ιδιωτικοποιήσεις κάνεις εν καιρώ αναπτύξεως, όχι εν καιρώ κρίσεως. (2) Έχει παρουσιαστεί κανένα σχέδιο με το κόστος και το όφελος των ιδιωτικοποιήσεων; Έχει παρουσιαστεί κανένα μελέτημα για τις πιθανές συνέπειες σε βάρος των καταναλωτών; Πολύ φοβούμαι ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Αλλά ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται να έχει σχέδιο. Απορρίπτει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων χωρίς να λέει στην κυπριακή κοινωνία από που θα βρεθούν τα λεφτά που μας χρειάζονται. Ο καταγγελτικός λόγος δεν είναι αρκετός. Θέλουμε να ακούσουμε συγκεκριμένες προτάσεις.
(3) Και έχουμε σκεφτεί το ενδεχόμενο οι ιδιωτικοποιήσεις να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για να μη γίνουν άλλες ουσιαστικότερες αλλαγές; Να φύγουν όσοι μπήκαν στο δημόσιο από την πίσω κομματικη πόρτα, για παράδειγμα; Τι έχει να πει η αξιωματική αντιπολίτευση γι’ αυτό; Να σταματησει η σπατάλη, ακόμα ένα παράδειγμα. Ποια σπατάλη; Αυτή: επιχορήγηση 235 ευρώ τη μέρα για φαγητό πληρώνει το κράτος όταν φεύγουν αξιωματούχοι περιοδεία στο εξωτερικό! [Καταγγελίες έγιναν δημοσίως στην εκπομπή του MEGA Κύπρου, «Έχεις Μέσον» στις 10/02/2014]. Διαμαρτυρήθηκε γι' αυτήν τη σπατάλη το κόμμα του κ. Σιαμμά; Έκανε τίποτε για να την καταπολεμήσει; Γιατί εμείς άλλα θυμούμαστε...
Κοντολογίς, ξεχνούν κάποιοι τι έκαναν όσο κυβερνούσαν και τα ρίχνουν όλα στους άλλους. Πώς αλλιώς λέγεται αυτό; Πολιτική υποκρισία μήπως; Μιλούμε για την απόλυτη κενολογία: καμία πρόταση, κανένα στοιχείο, μόνο συνθήματα, γενικεύσεις, και ευχολόγια. Σε ποιους νομίζουν ότι μιλούν; Νομίζουν ότι δε μπορούμε να θυμηθούμε τα κυβερνητικά έργα του καθενός; Νομίζουν ότι δε μπορούμε να σκεφτούμε και να κρίνουμε; Νομίζουν ότι μπορούν να μας εξαπατήσουν με λυρισμούς και συνθήματα; Το γαρ πολύ του κόμματος...
*Ένας Σκεπτόμενος Κύπριος.
