ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΦΟΥΚΑ*
Δεν ξέρω αν εσείς πιστεύετε στον Θεό, στο πεπρωμένο, στο κισμέτ, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το ότι κάποια ανώτερη δύναμη με έφερε στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Αρκεί να σας πω δύο παραδείγματα:
Το κινητό μου τηλέφωνο στην Ελλάδα ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό του Διευθυντή και το mail μου ήταν atrapos που στα αγγλικά σημαίνει pathway!
Έτσι, λοιπόν, την … προηγούμενη χιλιετία ήρθα σε αυτό το πανέμορφο νησί για μια «αιτία», αλλά πλέον μένω και για πολλές άλλες. Πολλές από αυτές τις αιτίες βρίσκονται ανάμεσά σας. Δεν θα πω τί πρόσφερα εγώ στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Θα ήθελα όμως ΟΛΟΙ εσείς να μάθετε ΤΟ ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝ.
Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να ευχαριστήσω το σχολείο μου, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να έρθω και αυτό μου δίνει ένα καλό κατευόδιο τώρα που φεύγω. Αν δεν ήταν το ΟΛΥΜΠΙΟΝ και η αναγνωρισμένη προϋπηρεσία του, δεν θα είχα πετύχει στις εξετάσεις διορισίμων.
Επειδή λοιπόν δεν υπήρξα ποτέ αγνώμονας, οφείλω ένα τεράστιο δημόσιο ευχαριστώ.
Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους Διευθυντές, γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να πραγματοποιήσω μερικά από τα ταπεινά και συνάμα μεγάλα μου όνειρα. Να εργαστώ ως εκπαιδευτικός, στην πιο δύσκολη μα και συναρπαστική ηλικία του ανθρώπου, αυτή των εφήβων. Να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος πολίτης, καλύτερος σύντροφος, καλύτερος πατέρας, καλύτερος δάσκαλος.
Εδώ στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ το ½ της βιολογικής μου ζωής και τα 2/3 της εργασιακής μου, αφού εργάζομαι από μικρή ηλικία. Εδώ οι περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές μου και εδώ οι ελάχιστες- δόξα τω Θεώ- στεναχώριες μου. Πώς, λοιπόν, να μην αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους που τόσα πολλά βίωσα μαζί τους. Πώς να μην λατρεύω αυτά τα υπέροχα παιδιά που είχα την τιμή να είμαι δάσκαλος τους.
Τα πρώτα χρόνια…
Τότε, το φροντιστήριο και το σχολείο ήταν για εμάς το πρώτο μας σπίτι με λιγότερο άγχος, με πολύ ενθουσιασμό και πολύ περισσότερη ενέργεια.
Η ζωή όμως αλλάζει και αλλάζουμε κι εμείς. Το άγχος αυξήθηκε, ο ενθουσιασμός μετριάστηκε, αλλά ευτυχώς η ευσυνειδησία, η ιδέα του καθήκοντος και η αγάπη γι’ αυτό που υπηρετούμε παρέμειναν σταθερά σε υψηλό επίπεδο. Η εμπειρία που αποκτήσαμε μας έκανε καλύτερους.
Η περίοδος της ακμής…
Σε αυτά τα χρόνια, πραγματικά μέτρησα τις αντοχές μου! Ξεπέρασα τα όριά μου! Κάθε φορά που έλεγα ότι κουράστηκα, ο Θεός, οι άνθρωποι που με αγαπούν, η γυναίκα μου, εσείς οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι, αλλά και οι μαθητές, μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω. Μιλάμε για χιλιάδες διδακτικές ώρες από το 2000, για πάνω από μισό εκατομμύριο τηλεφωνήματα, για εκατοντάδες ραντεβού, για αμέτρητα πάρτι, εκδηλώσεις, εκδρομές, θεατρικές παραστάσεις, και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Όλα τα πιο πάνω όμως με έκαναν να λέω Δόξα τω Θεώ γιατί έκανα τη δουλειά που ονειρεύτηκα από παιδί, γιατί είχα προϊσταμένους που με σέβονται, που συγχωρούσαν τα λάθη μου, που μου έδιναν ευκαιρίες, που μου έλεγαν “Μπράβο” και “Ευχαριστώ”. Αισθανόμουν, αισθάνομαι και θα αισθάνομαι το ηθικό καθήκον να υπερασπίζομαι ες αεί το ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Είχα την τιμή να είμαι Υποδιευθυντής και ήξερα από πρώτο χέρι το πόσο ψυχοφθόρο, επίπονο, αγχωτικό είναι να έχεις μια καρέκλα που καίει και που η φουρτούνα και η τρικυμία είναι συχνότερες από τη νηνεμία.
Πρόσωπα…
Φοβάμαι μήπως ξεχάσω κάποιον/ κάποια από εσάς και παρεξηγηθώ. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να ζητήσω συγγνώμη αν σας στεναχώρησα σε κάτι. Δεν το έκανα επί προσωπικού και πάντοτε τα κίνητρά μου είχαν γνώμονα το συμφέρον του σχολείου. Να ξέρετε ότι σας ευχαριστώ από καρδιάς, γιατί από όλους πήρα κάτι καλό, κέρδισα εμπειρίες και άλλαξα στάση και συμπεριφορά ως άνθρωπος.
Τα νέα πρόσωπα…
Αγαπητοί νέοι συνάδελφοι,
Να ξέρετε ότι είναι μεγάλη τιμή που θα υπηρετήσετε σε αυτό το σχολείο. Ακόμη και αν δεν κρατήσετε τίποτα από αυτά τα λόγια του άγνωστου κ. Βαγγέλη, δείτε στα μάτια τους συναδέλφους που βρήκατε και προσπαθήστε να τους μοιάσετε. Αν τα καταφέρετε έστω και στο μισό, θα έχετε πετύχει. Αν χρειαστείτε κάτι, αναζητήστε με.
Γονείς…
Γονείς ευγενικοί, συγκαταβατικοί, πολιτισμένοι, απαιτητικοί, απόλυτοι, τοξικοί, συνεργάσιμοι, ευαίσθητοι, ΟΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Όσοι αξιωθήκαμε να είμαστε τεκνοτρόφοι, ας μην τους πυροβολούμε. Η ενσυναίσθηση είναι σπουδαία λέξη. Όλους τους ευχαριστώ ολόψυχα γιατί και αυτοί με έκαναν καλύτερο, δίνοντας μου την ευκαιρία να φροντίσω τα παιδιά τους. Είναι μεγάλη ευθύνη να σου εμπιστεύεται κανείς ό,τι πολυτιμότερο έχει σε αυτή τη ζωή και ακόμη μεγαλύτερη η ηθική ικανοποίηση όταν εσύ ανταποκρίνεσαι σε αυτή την ιερή αποστολή. Ακόμη και αυτοί οι ελάχιστοι γονείς που με στενοχώρησαν, με έκαναν πιο χαλκέντερο για να διαχειριστώ τις δυσκολίες της ζωής. Φυσικά και δεν κρατώ κακία σε κανέναν, απεναντίας χαίρουν όλοι της εκτίμησής μου.
Μαθητές…
Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, λέει ο ποιητής. Αυτά τα παιδιά μου έκαναν το μεγαλύτερο καλό. Με κράτησαν νέο και όσο πιο αγνό γίνεται, αφού πιο πολύ συναναστρεφόμουν με τον αθώο και ρομαντικό κόσμο των μικρών, παρά με τον σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο των μεγάλων. Παιδιά μου, χίλια ευχαριστώ γιατί χάριν σε εσάς, εξακολουθώ να βλέπω τη ζωή ως παιδί και με μια αισιόδοξη ματιά.
Συνάδελφε Βοηθέ Διευθύντρια…
Με τη μητέρα μου τσακώθηκα μερικές φορές, με τα αδέλφια μου κάμποσες, με τη γυναίκα μου πολλές, με τους Διευθυντές καμιά δεκαριά. Με τη Δέσποινα ΠΟΤΕ. Ρωτήστε την. Την αγάπησα γιατί είναι μια μοναδική προσωπικότητα. Χωρίς να υποτιμώ το έργο και τον κόπο κανενός μας, ίσως είναι το άτομο που δουλεύει περισσότερο από όλους. Πάντα μπροστά, πάντα πρώτη, πάντα ακούραστη και πάντα ταπεινή. Δέσποινα, σε ευχαριστώ που με στήριζες, με προστάτευες και με αγαπούσες. Συνάδελφοι σας παρακαλώ στηρίξτε την και κατανοήστε την.
Διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού…
Δεν είναι πια το κοριτσάκι που πριν 20 χρόνια ίσα που φαινότανε μέσα από το Pajero του μπαμπά της. Δεν είναι μόνο η πρώτη (χρονολογικά) και καλύτερη (ακαδημαϊκά) μαθήτρια του ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Για μένα είναι ένα άτομο που στο πρόσωπό της βλέπω το όραμα και τα όνειρα όσων είχαν τη χαρά να συγκαταλέγονται στους ιδρυτές του σχολείου να συνεχίζονται. Έξυπνη, σοβαρή, δίκαιη με νέες ιδέες, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα αναλάβει επιτυχώς τον ρόλο που της έχει ανατεθεί. Αγαπημένη Χριστίνα, σε ευχαριστώ για τον φρέσκο αέρα που έφερες στο σχολείο μας και για τον σεβασμό που έδειξες προς το πρόσωπό μου.
Στην αγαπημένη μου σύζυγο…
Ίσως το άτομο που αδίκησα πιο πολύ στη ζωή μου λόγω της αφοσίωσής μου στο σχολείο. Μια δημόσια συγγνώμη λοιπόν και ένα τεράστιο ευχαριστώ στη γυναίκα, τη φίλη, τη συνάδελφο, τη σύμβουλο και αξιότατη μάνα του παιδιού μου. Την ευχαριστώ γιατί ποτέ δεν μου στέρησε την ελευθερία να κάνω αυτό που αισθανόμουν. Δεν θα βρεθεί άλλη γυναίκα που να καταδεχθεί να «μοιράζεται» τον άντρα της με άλλους χίλιους, μπαμπάδες, μαμάδες, μαθητές και συναδέλφους.
Κυρία Διευθύντρια…
Έχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους! Θεωρώ ειλικρινά ότι είναι ίσως η πιο έξυπνη γυναίκα που γνώρισα ποτέ. Αν στον κύριο Γιώργο πήρα πτυχίο επικοινωνίας, Μάρκετινγκ, και Δημοσίων Σχέσεων, με την κ. Μαρία πήρα Δοκτοράτο! Ίσως η πιο ισορροπημένη προσωπικότητα που ξέρω. Δυναμική και ευαίσθητη, έξυπνη, δραστήρια, διορατική, μετριοπαθής, οραματίστρια, συγκαταβατική, επίμονη, φιλόπονη, αλτρουίστρια, οργανωτική και τόσα άλλα. Είχα τη χαρά και την τύχη να τη γνωρίσω ως προϊσταμένη, συνεργάτιδα αλλά και ως άνθρωπο. Πόσες φορές δεν βγήκα από το γραφείο της θεωρώντας πως κάνει λάθος και πόσες φορές λίγα βήματα πιο πέρα δεν αναρωτήθηκα αν εγώ θα έκανα κάτι καλύτερο από αυτήν. Είναι αξιοθαύμαστη γιατί ειλικρινά, παραμένει ένας ταπεινός και απλός άνθρωπος.
Αγαπητή κυρία Μαρία,
Θέλω να ξέρεις ότι υπήρξες η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ. Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα.
Κύριος Διευθυντής…
Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για τον κ. Γιώργο. Η πλησμονή των συναισθημάτων μου για αυτόν τον άνθρωπο δεν εξηγείται επιστημονικώς! Το μόνο βέβαιο είναι ότι για έναν ανεξήγητο λόγο, του έχω απίστευτη αδυναμία αλλά για χιλιάδες εξηγήσιμους λόγους με έκανε να τον εκτιμήσω, να τον συμπαθήσω και να τον αγαπήσω. Όλα αυτά τα χρόνια τολμώ να πω ότι είμαι από τα λίγα άτομα που ξέρω το πόσο πολύ μόχθησε για να πετύχει αυτά που πέτυχε. Κοντά στον κ. Γιώργο έγινα καλύτερος σε όλα. Για μένα υπήρξε τεράστιος δάσκαλος και σπουδαίος μέντορας. Ποτέ δεν έβαλα τη σχέση μας στη διελκυστίνδα του χρήματος γιατί είχε φροντίσει από την πρώτη στιγμή να με στηρίξει, να μου δώσει ευκαιρίες και να με κάνει το δεξί του χέρι. Θέλω να πιστεύω πως δεν τον απογοήτευσα. Αν έπρεπε με μία λέξη να πω τι αισθάνομαι για τον κ. Γιώργο, αυτή θα ήταν η λέξη ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.
Τέλος …
Οι περισσότεροι από εσάς, μέσα από αυτή τη μακροσκελή εξομολόγηση, μάθατε πιο πολλά για μένα. Να ξέρετε ότι πάντα θα σας αγαπώ και θα σας θυμάμαι. Τώρα πια, με τη βοήθεια του Θεού και με τη μακαρίτισσα τη μάνα μου να με κρατά από το αριστερό μου μπράτσο, αποχωρώ. Νιώθω σαν τον νέο που θέλει να φύγει. Δεν ξέρει τι θα συναντήσει. Κρατά όμως σφικτά τα κλειδιά του πατρικού του σπιτιού. Γιατί ποιος ξέρει, ίσως κάποτε η ζωή μας κάνει να ξαναγυρίσουμε σ ’αυτό το “σπίτι”, ίσως πάλι όχι.Ίδωμεν!
*Τέως Βοηθός Διευθυντής
Γυμνασίου-Λυκείου ΟΛΥΜΠΙΟΝ
