ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ*
«Η συστηματική εφαρμογή προγραμμάτων αγωγής υγείας στη σχολική μονάδα συμβάλλει στην αντιμετώπιση αριθμού κοινωνικών προβλημάτων που αφορούν στο κάπνισμα, στο αλκοόλ, στην παραβατικότητα, στα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, στις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, στην οδική ασφάλεια, στον ρατσισμό καθώς και στην κοινωνική ανισότητα. Συμβάλλουν επίσης, στην εκπλήρωση των εκπαιδευτικών και κοινωνικών στόχων του σχολείου και στη διαμόρφωση πολιτών που γνωρίζουν πώς να διεκδικούν βελτιωμένες συνθήκες ζωής. Η Αγωγή Υγείας υποστηρίζει συμμετοχικές και δημοκρατικές διαδικασίες, προωθεί ενεργητική και βιωματική μάθηση και αναπτύσσει νέες διόδους συνεργασίας σχολείου, οικογένειας και κοινότητας.» (σελ. 274)(ΝΑΠ, 2010).
Το πιο πάνω απόσπασμα αποτελεί την πρώτη παράγραφο του αναλυτικού προγράμματος για την Αγωγή Υγείας, μάθημα το οποίο σύμφωνα με τη πρόσφατη πρόταση για το Ωρολόγιο Πρόγραμμα του Δημοτικού Σχολείου, τυγχάνει μείωσης διδακτικού χρόνου, από δύο διδακτικές περιόδους (που εφαρμόζεται τώρα) σε μία διδακτική περίοδο (αν εφαρμοστεί η πρόταση ως έχει) για τις τάξεις Α’ – Δ’ δημοτικού και πλήρη εξάλειψη του στις μεγαλύτερες τάξεις. Και δημιουργείται εύλογα το ερώτημαΓιατί αυτή η μείωση; Έχει αντιμετωπίσει το κυπριακό σχολείο τα κοινωνικά προβλήματα; Έχει το κυπριακό σχολείο κάνει σεβαστή τη διαφορετικότητα; Έχει το κυπριακό σχολείο διαμορφώσει πολίτες διεκδικητικούς και δημοκράτες; Έχει το κυπριακό σχολείο αντιμετωπίσει το θέμα του ρατσισμού και έχει εξαλείψει τις κοινωνικές ανισότητες; Αν τα έχει καταφέρει αυτά το κυπριακό σχολείο ας προχωρήσει σε αλλαγή του διδακτικού χρόνου για την Αγωγή Υγείας. Αν όμως δεν τα έχει καταφέρει και ακόμα έχουμε μαθητές που καπνίζουν, είναι χρήστες ναρκωτικών, οδηγούν χωρίς άδεια ή υπό την επήρεια αλκοόλ, αν ακόμα έχουμε περιστατικά εκφοβισμού στα σχολεία, περιστατικά αντικοινωνικής συμπεριφοράς με θύτες ή θύματα τα παιδιά τότε δεν δικαιολογείται η αλλαγή. Αφαιρώντας διδακτικό χρόνο από ένα μάθημα στο οποίο αποκλειστικός στόχος είναι η καλλιέργεια θετικών στάσεων και ενδυνάμωσης του ατόμου το μόνο που δείχνει είναι πως οι κοινωνικοί στόχοι της εκπαίδευσης μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Και όταν βάζεις σε δεύτερη μοίρα τον κοινωνικό τομέα άμεσα επηρεάζεις και τον ακαδημαϊκό τομέα. Άρα αναμένεται ότι θα αποτύχεις γενικώς.
*Εκπαιδευτικός
