Το τέλος της Κυπριακής Προεδρίας της ΕΕ στην απαρχή του προεκλογικού χορού


Τόσο στην εκδήλωση ανάληψης της Προεδρίας στο Κούριο, όσο και στον «Οδηγό Προεδρίας» που κυκλοφόρησε από το κυβερνητικό επιτελείο, γινόταν υπερτονισμός στους στόχους της, τόσο από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο και από τον Πρωθυπουργό της Δανίας, τον Πρόεδρο της Κομισιόν, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την Αντιπρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου:

«Η Κύπρος έχει σαν στόχο να εργαστεί «Προς μια Καλύτερη Ευρώπη», που να σημαίνει περισσότερα στους πολίτες της και στον κόσμο. Η Κυπριακή Προεδρία θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να παρουσιάσει απτά αποτελέσματα σε σχέση με τη συγκράτηση και το μετριασμό των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, προωθώντας ταυτόχρονα τη χωρίς αποκλεισμούς και αειφόρο ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές. Μέρος της προσδοκίας μας είναι να συνεισφέρουμε έτσι ώστε η Ευρώπη να καταστεί πιο «φιλόξενος τόπος» για τον άνθρωπο, τις ιδέες, τον πολιτισμό, τις επιχειρήσεις, τις επενδύσεις, τις υπηρεσίες, την καινοτομία...» - Ιούλιος 2012

Αλήθεια, λίγες μέρες πριν το τέλος της Προεδρίας για ποια επίτευξη στόχων έχει κανείς τη δυνατότητα να μιλήσει ; Με το κυβερνών ΑΚΕΛ στην εκπνοή της θητείας του να βρίσκεται παγιδευμένο από τη μια ανάμεσα στις παρωχημένες διακηρύξεις του και από την άλλη στην ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης, επιβεβαιώνεται ότι υπάρχουν στιγμές στην παγκόσμια ιστορία που το αδύνατο γίνεται ξαφνικά το αναπόφευκτο. Όπως ακριβώς και πριν από δύο δεκαετίες, όταν η άποψη πως «ό,τι κι αν συνέβαινε, το κράτος και το σοσιαλιστικό σύστημα θα παρέμενε αμετάβλητο», οδήγησε στην πτώση ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της Σοβιετικής Ένωσης, έτσι και σήμερα - με παρόμοια υπεροψία που διακατείχε και τον Mikhail Gorbachev - οι σημερινοί κυβερνώντες σέρνονται στον προεκλογικό χορό του πιο ασύγχρονου και αντ-ευρωπαϊκού τέμπο.

Η «χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη» για τους κυβερνώντες μας και τους ταυτόχρονα Προεδρεύοντες της ΕΕ, σημαίνει η μη συμμετοχή - στις πιο κρίσιμες μετά το 1974 ώρες που διανύει ο τόπος - στον κρατικό μηχανισμό αντίθετης ιδεολογικής προέλευσης ανθρώπων. Δεν έχουν καλέσει να γνωμοδοτήσει και να εκφράσει την άποψή του κανένας μη ΑΚΕΛικός. Ποιος Πισσαρίδης θα μου πείτε; Εξ ού κι ο λόγος που προεκλογικά φαίνεται να χάνουν το παιχνίδι των εκλογών από τόσο νωρίς, εφόσον κανείς άλλος δεν συστρατεύθηκε μαζί τους μέχρι στιγμής. Πως να νιώθει άλλωστε, ελεύθερος κι ασφαλής κάποιος, ο οποίος δεν ήταν ποτέ μαντρωμένος ΑΚΕΛικός, για να έχει και κίνητρο να τους ψηφίσει ; Και τι στα αλήθεια εμπόδιζε τα τελευταία – τουλάχιστον – 5 χρόνια την ηγεσία της Εζεκία, να απομονώσει είτε τα «ακροδεξιά στοιχεία» από τον τόπο, είτε να οδηγήσει στα δικαστήρια όσους κάθε τρεις και λίγο καταδικάζει με ανακοίνωση της πως έχουν ευθύνες για το ξενοκινητο από τη Χούντα πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Μακαρίου;

Η δε «δημιουργία θέσεων εργασίας» ακόμα και το τελευταίο εξάμηνο, συγκρούεται κατά μέτωπο με την προσχηματική επίκληση των ιδεωδών της κοινωνικής αλληλεγγύης είτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε ακόμα και της ίδιας τους της κομματικής διακήρυξης, προκειμένου να δικαιολογηθούν τα προνόμια των "βολεμένων". Στην πραγματικότητα, το κυπριακό σύστημα απασχόλησης είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του δημοσίου λειτουργού που παρέχει την υπηρεσία. Αυτό ίσως να δικαιολογεί και την προεκλογική δέσμευση τους το 2008 περί μιας «φιλοεργατικής κυβέρνησης» που έρχεται σε αντίθεση με κάτι που ουδέποτε εφαρμόστηκε στον τόπο μας, αλλά υιοθετήθηκε στην επιχειρηματολογία περί μιας «φιλολαϊκής πολιτικής».

Αν και στην πραγματικότητα δεν ακούγεται καμιά αμιγώς «νεοφιλελεύθερη» φωνή στις δημόσιες συζητήσεις, είναι για αυτούς τους λόγους που δικαιολογείται και η ανησυχία των ανέργων και γενικότερα των «αδύνατων στρωμάτων» της κοινωνίας. Αφού το μόνο που επικρατεί διαχρονικά στην Κύπρο είναι ένα κλίμα καχυποψίας έναντι στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Με τον κόσμο που αποτελεί το αποκλειστικό τους ακροατήριο να βλέπει την λεγόμενη «αριστερά» να αδυνατεί να εφαρμόσει τις αρχές της, κάθε προπαγανδιστική επίθεση ή δαιμονοποίηση της ευρωπαϊκής «δεξιάς» γίνεται πιο εύκολα αποδεχτή και κατανοητή.

Ο σημερινός κόσμος, όπως φαίνεται, δεν είναι αυτός ακριβώς που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της Ε.Ε. ούτε οι αρχιτέκτονες του ενιαίου νομίσματος. Παρόλες τις διαφορές όμως, οι ομοιότητες με τη Σοβιετική Ένωση εξακολουθούν να είναι ενδιαφέρουσες. Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι το ευρώ θα επιβιώσει, επειδή θα ήταν αδιανόητο να εξετάσουμε καν οποιοδήποτε άλλα ενδεχόμενα ή να αλλάξουμε πολιτικές. Το κόστος της αποτυχίας, σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, λέγεται πως θα ήταν υπερβολικά υψηλό. Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση όμως, η ευρωζώνη δεν είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει υπό το βάρος των δικών της αντιφάσεων, αλλά δεν είναι και η επιβίωση της δεδομένη λόγω της αδιαφορίας των δικών της ηγετών.

Εμείς νομίζουμε πως καινοτομούμε. Ιδεοληπτική ΑΚΕΛική επανάληψη, άλλωστε, μήτηρ πάσης αντι-μεταρρυθμιστικής μαθήσεως...

*Υπεύθυνος Διεθνών και Δημοσίων Σχέσεων ΦΠΚ Πρωτοπορίας ΗΒ

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










195