ΤΗΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΑΣ ΣΑΛΤΕ*
Δεν είναι μόνο τα σοβαρά προβλήματα που θα προκύπτουν εφεξής στα σχολεία από τη συνέχιση του «παγώματος» των προαγωγών. Δεν είναι μόνο η βέβαιη αναστάτωση που θα προκληθεί το Σεπτέμβρη από τη μη έγκαιρη και επαρκή στελέχωση. Αυτά έχουν ειπωθεί και ξαναειπωθεί από τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις (κάποια ακόμη και από τον Υπουργό Παιδείας και την ΕΕΥ), δυστυχώς, όμως, «εις ώτα μη ακουόντων».
Και δεν είναι μόνο η εδώ και μήνες ανησυχία των μερικών εκατοντάδων συναδέλφων που αναμένουν προαγωγή, μετάθεση, μετακίνηση, κι αυτών που δεν ξέρουν αν θα πρέπει «να προετοιμαστούν» για την επίμαχη συνέντευξη που θα κρίνει – ίσως – το μέλλον τους στην Εκπαίδευση.
Είναι κυρίως η αίσθηση του εμπαιγμού που βιώνουμε για άλλη μια φορά ως Εκπαιδευτικοί, μαζί με μια αίσθηση απαξίωσης του έργου μας εκ μέρους εκείνων που έχουμε εκλέξει για να προστατεύουν τα δικαιώματα του πολίτη από τις αυθαιρεσίες της όποιας εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, κτλ. κτλ.).
Τι να πρωτοπείς;
Ότι με τις συνεχείς αναβολές, με τις περίεργες ανατροπές των ήδη συμφωνηθέντων (;), με την αμφισβήτηση του αυτονόητου (ότι τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν με τα σημερινά δεδομένα), έχουν ουσιαστικά ροκανίσει το χρόνο εις βάρος της εύρυθμης λειτουργίας των σχολείων (για την οποία δήθεν όλοι κόπτονται), μετατρέποντας το δημόσιο συμφέρον σε ένα μπαλάκι πολιτικών παιχνιδιών;
Ότι με τις «απρόσμενες» εξελίξεις στις οποίες οδήγησαν οι αντιρρήσεις, τα ερωτήματα και οι προτάσεις που υποβλήθηκαν εκ των υστέρων αντί εκ των προτέρων, έχει πλέον αποδειχθεί περίτρανα πόσο σέβονται (ή δεν σέβονται;) το δημόσιο λειτουργό και δη τον Εκπαιδευτικό, πόσο γνωρίζουν και αναγνωρίζουν (ή δεν αναγνωρίζουν) τους κόπους και τα προσόντα του, την εργασία και την επιστημονική του επάρκεια;
Ότι με τη λανθασμένη απόφαση του παγώματος εν μέσω διαδικασίας προαγωγών την περσινή χρονιά, έχουν προκαλέσει συνθήκες ανισότητας εις βάρος κυρίως των Φιλολόγων και των Μαθηματικών, με αλυσιδωτές συνέπειες για τη διοίκηση των σχολείων τα επόμενα χρόνια;
Ναι, θα το επαναλάβω μήπως το διαβάσει κάποιος από τους λαλίστατους της Βουλής: Είναι η αίσθηση του εμπαιγμού και της απαξίωσης του κάθε πολίτη εκ μέρους της Πολιτείας, αυτό που βιώνουμε. Του συμβασιούχου που ξαναζεί κάθε χρόνο την αγωνία αν θα παραμείνει άνεργος εξαιτίας μιας ακόμη λανθασμένης πολιτικής απόφασης. Του ανέργου και του υποαπασχολούμενου που αντιμετωπίζεται ψηφοθηρικά «ως φιλοθεάμον κοινόν» μιας διαμάχης εντυπωσιασμού χωρίς λογική ουσιαστικής εξοικονόμησης δημόσιου χρήματος και χωρίς προτάσεις εξόδου από την ανεργία. Του Εκπαιδευτικού που αναμένει ματαίως την προαγωγή ως επιβράβευση της δουλειάς του, μέσα από ένα έτσι κι αλλιώς στρεβλό σύστημα επαγγελματικής ανέλιξης, του οποίου τις συνέπειες πληρώνουν και οι μαθητές. Του Φιλολόγου ιδιαίτερα, του εργατικού, ικανού και μορφωμένου Φιλολόγου, που τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί στη δυσμενέστερη θέση στη βαθμίδα της ιεραρχίας, με τα προσόντα και την εργασία του να κρίνονται και πάλι σε ζυγαριές κατάφωρης αδικίας. Του συνδικαλιστή που αγωνίζεται εις μάτην να πείσει τεκμηριωμένα αυτούς που δε θέλουν να πεισθούν, είτε γιατί δε συνειδητοποιούν (κι ας λένε ότι ξέρουν) τι συμβαίνει στα σχολεία, είτε γιατί πρέπει να ρίξουν αλλού το βάρος των ευθυνών για όσα τυχάρπαστα ή στοχευμένα κακά συμβαίνουν σε τούτο τον τόπο.
Μπορεί βέβαια να ισχυριστεί κάποιος ότι «οι βουλευτές μας προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον, γι’ αυτό πρέπει να μελετήσουν σοβαρά το θέμα προτού αποφασίσουν». Δεν αντιλέγω. Επειδή, όμως, πιθανόν κάποιοι να νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο κι επιχειρούν να παραπλανήσουν τους πολίτες με νέους τρόπους τιμωρίας «των κακομαθημένων δημόσιων υπαλλήλων», προβάλλοντας ως πρόσχημα τη μνημονιακή συνταγή για αντιμετώπιση (δήθεν) των προβλημάτων της χώρας (προβλημάτων, που κάποιοι άλλοι γνωστοί-άγνωστοι δημιούργησαν), εισηγούμαι σ’ εκείνους που θέλουν πράγματι να προστατεύσουν το δημόσιο σχολείο το εξής:
Προτού «τιμωρήσουν» με άλλη μια άδικη απόφαση τους Εκπαιδευτικούς (και δη τους Φιλολόγους), αφήνοντας εκτεθειμένο το δημόσιο σχολείο και την ελληνική - δημοκρατική του ταυτότητα, να αναλογιστούν τι σημαίνει για τον τόπο μια τέτοια αποψίλωση της παιδείας, διαβάζοντας το ποίημα του Αλεξανδρινού «Ποσειδωνιάται», για να μη θυμούνται μελαγχολικά σε λίγο καιρό πως
κι αυτοί ήσαν Έλληνες —·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.
*Φιλόλογος, Αντιπρόεδρος Νέας Κίνησης Καθηγητών
