ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
-- Πλοίαρχος Ιωαννίδης Ανδρέας
-- Αντιπλοίαρχος Λάμπρου Λάμπρος
-- Αρχικελευστής Κλεάνθους Κλεάνθης
-- ΕΠΥ Κελευστής Ηρακλέους Μιχάλης
-- Ναύτης (Εθνοφρουρός) Χριστοφόρου Μιλτιάδης
-- Ναύτης (Εθνοφρουρός) Χριστοφόρου Χριστάκης
-- Ναύτης (Εθνοφρουρός) Αντώνης Χαραλάμπους
-- Αρχιλοχίας Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Ανδρέας Παπαδόπουλος
-- Πυροσβέστης Βασίλης Κρόκος
-- Πυροσβέστης Σπύρος Τταντής
-- Πυροσβέστης Παναγιώτης Θεοφίλου
-- Αρχιπυροσβέστης Γιώργος Γιακουμή
-- Πυροσβέστης Αδάμος Αδάμου
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Τρία χρόνια μετά τη μεγαλύτερη, εν καιρώ ειρήνης, ανθρωπιστική κρίση που κτύπησε τον τόπο μας, τρία χρόνια μετά το έγκλημα που στέρησε την ζωή σε 13 ήρωες και που έντυσε στα μαύρα συζύγους, πατεράδες, μητέρες και παιδιά, η δικαιοσύνη δεν έχει πλήρως αποδοθεί σε όσους πρέπει να πληρώσουν.
Και να συνεννοηθούμε με όλους ξεκάθαρα: η απόδοση δικαιοσύνης δε ζητείται για να εξυπηρετηθούν κομματικές σχεδιάσεις και μικροπολιτικές στοχεύσεις. Ντροπή σε όσους τέτοια επιδιώκουν. Το αίτημα αυτό επανέρχεται και πρέπει να επανέρχεται διαρκώς και αδιαλείπτως στο δημόσιο βίο γιατί το Μαρί έχει γίνει πια ένα σύμβολο για την Κύπρο. Ένας τόπος όπου οι πολιτικοί δε λογοδοτούν για πράξεις και παραλείψεις τους, ένας τόπος όπου ο κάθε «αρμόδιος» και «υπεύθυνος» καρεκλοκένταυρος ξέρει ότι μπορεί αζημίως να λαμβάνει και να εκτελεί αποφάσεις έστω και αν αυτές απειλούν το γενικό συμφέρον, ένας τόπος όπου η συγκάλυψη εγκλημάτων και το «κουκούλωμα» σκοτεινών υποθέσεων τείνει να γίνει κανόνας, αυτός ο τόπος δε μπορεί να ελπίζει σε τίποτε καλό. Το επόμενο Μαρί είναι ζήτημα χρόνου. Το ζήσαμε άλλωστε με την καταιγίδα στην οικονομία. Και μη χειρότερα να λέμε. Γι’ αυτούς τους λόγους το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης είναι πράξη επιβεβλημένη και αναγκαία. Είναι πράξη άρρηκτα συνδεδεμένη με το μέλλον της πατρίδας μας.
Το μυαλό μου πάει σε τρεις μοναδικές γυναίκες. Μαρία Ηρακλέους η αγωνίστρια. Παλεύει ακόμα με πάθος για να δικαιωθεί η θυσία του άνδρα της και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Κυριακή Α. Ιωαννίδου: τη γνώρισα στους αγώνες των γραμμάτων και της ακαδημαϊκής αριστείας στο University College London. Μια πολύ δυνατή γυναίκα, με πάθος για τα κλασικά γράμματα, με κριτικό πνεύμα, και το θάρρος της γνώμης της. Μια γνήσια «Αριστοφανοπούλα», που μελετά την κωμωδία έστω και αν ζει τη δικιά της made in Cyprus τραγωδία. Ξέρεις τι είναι να χάσεις τον πατέρα σου ξαφνικά από λάθη και παραλείψεις άλλων; Πόπη Χριστοφόρου. Ό,τι και να πω είναι λίγο για να περιγράψει το μεγαλείο αυτής της γυναίκας. Έχασε δυο λεβέντες σε μια φονική έκρηξη και όμως στάθηκε στα πόδια της. Με μια δύναμη απίστευτη. Μια δύναμη ανεπανάληπτη. Ασύλληπτη για το μικρό μυαλό των κηνσόρων. «Όταν πεθαίνει ένας στρατιώτης μια μάνα παίρνει μία σημαία. Εγώ είμαι τυχερή γιατί αύριο στη κηδεία θα πάρω δύο σημαίες».
Όσο εσείς, οι υπέροχες Ελληνίδες της Κύπρου, κρατάτε τις σημαίες ψηλά, κανείς από εμάς δεν έχει δικαίωμα να πάψει να απαιτεί τη δικαίωση των 13 και την τιμωρία των ενόχων για την τραγωδία στο Μαρί. «Χρωστάμε ενός λεπτού κραυγή, για κάθε στιγμή που σιωπήσαμε» (Λιλή Ζωγράφου).
