ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΛΜΥΡΗ*
Στο μέσο «ανένταχτο» φίλο μου,
Είναι τόσο διαδεδομένη η απαξίωση απέναντι στην πολιτική ζωή του τόπου μας σήμερα, που θεωρείς καθήκον σου, όποτε πετύχεις πολιτική συζήτηση να δηλώσεις πως: «όλοι πολιτικοί είναι οι ίδιοι», πως «για το μόνο που νοιάζονται είναι να φάνε», και φυσικά πως εσύ δεν είσαι «αρνί», αλλά διαφέρεις και ξεχωρίζεις. Με μια μονοκοντυλιά απαξίωσης απαλλάσσεσαι από την ευθύνη που φέρεις ως πολιτικό ον. Λες και η πολιτική (με -η) είναι μόνο κάποιοι βουλευτές, κάποιοι αρχηγοί κομμάτων κτλ που δεν έχουν καμία σχέση με το κυπριακό κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον, αλλά λειτουργούν αυτόβουλα προς ίδιον συμφέρον.
Θεωρείς δηλαδή πως και η πολιτική είναι ένα μάζωμα εξατομικευμένων συμφερόντων. Τυχαίοι άνθρωποι που διάλεξαν αριστερά ή δεξιά για εξυπηρετηθούν. Δεν πιστεύεις πως βρέθηκαν εκεί για λόγους βαθύτερους, κοινωνικούς, ταξικούς. Αλλά όπως ακριβώς εσύ, δε θεωρείς πως ανήκεις σε μια κοινωνική ομάδα, ή τάξη, σου είναι δύσκολο να ταυτίσεις την τύχη σου με του διπλανού σου, έτσι θεωρείς πως κινούνται όλα γύρω σου. Ίσως μάλιστα κάποτε να φτάσεις και στο σημείο ενώ έβριζες τα αναξιοκρατικά κόμματα, τελικά να τους ζητήσεις βοήθεια, «γιατί έτσι κάνουν όλοι», «γιατί αυτή είναι η δουλειά τους».
Όμως αυτή σου την αντίληψη του «απολίτικου μέσου Κύπριου» μόνο σου την ανέπτυξες; Μήπως αυτού του είδους η αντίληψη, πως ο πολίτης είναι μια μονάδα ενός συνόλου πολιτών, χωρίς συμμάχους και εχθρούς δεν ευνοεί συγκεκριμένα συμφέροντα; Μήπως τα συμφέροντα αυτών που σε θέλουν μόνο και απολίτικο;
Γιατί πολύ ορθά αναγνωρίζεις την έννοια του συμφέροντος το οποίο εκπροσωπούν τα κόμματα. Αυτό το συμφέρον, όμως, καθόλου εξατομικευμένο δεν είναι. Και όσο και αν δεν είναι βολικό να αντιληφθείς την έννοια του συμφέροντος με ταξικά κριτήρια, αυτή είναι που καθορίζει και την πολιτική αλλά και την εξουσία. Την πραγματική εξουσία: Την οικονομική εξουσία η οποία κινεί τα νήματα, οδηγώντας αναπόφευκτα σε πολιτικές αποφάσεις, οδηγώντας αναπόφευκτα σε δημιουργία «κοινής γνώμης» και άποψης.
Και για να μιλάμε επί του συγκεκριμένου: τα πέντε χρόνια διακυβέρνησης Χριστόφια θα έπρεπε να σε είχαν διδάξει πολλά. Θα έπρεπε να σε είχαν διδάξει πως όταν αυτά τα συμφέροντα, τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου, θίγονται έστω και ελάχιστα, τότε αυτό θα βάλει τα σκυλιά του να δαγκώσουν. Και τα σκυλιά του είναι τα κόμματα του κεφαλαίου, με πρώτο το ΔΗΣΥ, τους συνδέσμους βιομηχάνων και ξενοδόχων, το κατεστημένο που έστησαν στη δημόσια υπηρεσία, τους τραπεζίτες και πάνω από όλα τα ΜΜΕ.
Γιατί εσύ που πίστεψες πως, ενώ η Ευρώπη βουλιάζει στην κρίση, φταίει για αυτήν ο Χριστόφιας, (αλλά αδυνατείς να θέσεις ένα ουσιαστικό επιχείρημα) νομίζεις πως σχημάτισες δική σου άποψη. Αλλά δεν σε αφήνει ο ατομοκεντρισμός σου να αντιληφθείς πως άλλοι σχημάτισαν αυτη την άποψη για σένα. Αδυνατείς να αντιληφθείς πως ο ΔΗΣΥ και τα ΜΜΕ καλύπτουν τις τράπεζες για τα εγκλήματά τους. Αδυνατείς να αντιληφθείς πως ρίχνουν τις ευθύνες στο ΑΚΕΛ για τα οικονομικά αδιέξοδα (που δημιούργησαν οι τράπεζες) με ένα γενικόλογο «δεν πήραν μέτρα», χωρίς να ξεκαθαρίζουν ποια είναι αυτά τα μέτρα. Το αποδέχεσαι χωρίς να ρωτάς «ποια είναι αυτά τα μέτρα;», «ποιου τα συμφέροντα θα θίγουν τα μέτρα;». Αλλά έστω και αν ακόμη θεωρείς πως η σωτηρία του τόπου από την κρίση θα ερχόταν με μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους (στους οποίους και φυσικά δεν μπορείς να δεχτείς πως εσύ σαν «ιδιαίτερος» άνθρωπος ανήκεις) αδυνατείς, επειδή αδυνατούν και τα ΜΜΕ, να κάνεις τα απλά μαθηματικά: 10 δις ανάγκες των τραπεζών έναντι 2 δις (στρογγυλοποιημένο) του κράτους ισούται με το πενταπλάσιο ποσό.
Ευτυχώς όμως που μέσα σε αυτήν την αταξική αντίληψη που σου καλλιέργησαν τα ΜΜΕ και οι οικονομικοί τους συνεργάτες βρέθηκαν κάποιοι που σε έκαναν να απορείς. Η απεργία των οικοδόμων σε σύγχυσε. «Πως είναι δυνατόν αυτοί να ενώνουν τις προσωπικές, ατομικές τους ανάγκες για μια κοινή διεκδίκηση;». Αυτό, είναι που ονομάζεται ταξική συνείδηση. Και αν σου είναι δύσκολο να ταυτιστείς με τους «χτιστάες», τουλάχιστον αναρωτήσου, γιατί το επιτελείο Αναστασιάδη αηδιάζει να σταθεί στο πλευρό των δίκαιων αιτημάτων των οικοδόμων και γλυκο-κοιτά την εργοδοσία τους.
Και αν προβληματίζεσαι έστω και λίγο στη βάση της ταξικής σου συνείδησης, συνάδελφε εργαζόμενε (ή/και άνεργε), τότε καλείσαι επιτακτικά όχι μόνο να στηρίξεις Σταύρο Μαλά στις εκλογές, ο οποίος ξεκάθαρα επιλέγει το πλευρό των εργαζομένων και των συμφερόντων τους, αλλά και την επόμενη των εκλογών να συνεχίσεις την μάχη στο στρατόπεδο των εργαζομένων. Απλούστατα, γιατί η οικονομική κρίση απεκάλυψε τον πραγματικό χαρακτήρα του ταξικού πολέμου, στον οποίο συμμετέχεις (θες δεν θες), και οι εκλογές είναι μια σημαντική μάχη που πρέπει να δώσεις.
*Μέλος Κ.Σ ΕΔΟΝ
Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών
