Υπεξαίρεση των περιοδικών εισφορών των αγάμων, δικαιοσύνη και κοινή λογική


ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Α. ΠΟΛΗ*  

Η ζωή είναι απρόβλεπτη και ο θάνατος, όσο και αν τον απωθούμε  συνεχώς από τη σκέψη μας, μπορεί να ανατρέψει ανά πάσα στιγμή τη ζωή μας. Ο θάνατος ενός οικογενειάρχη, εκτός από το πένθος, αφήνει εκτεθειμένη οικονομικά την οικογένεια του. Για να μην μείνουν στους πέντε δρόμους οι χήρες και τα ορφανά, ο νομοθέτης προνόησε να καταθέτουν οι δημόσιοι υπάλληλοι κάθε μήνα ένα ποσοστό από τις απολαβές τους στο Ταμείο Χηρών. Έναντι της περιοδικής αυτής συνεισφοράς, σε περίπτωση θανάτου, η χήρα του αποθανόντος είχε δικαίωμα ενός μέρους της επαγγελματικής του σύνταξης.

Επειδή όταν θεσπίστηκε η σχετική νομοθεσία ο  νομοθέτης δεν είχε πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική και το περί δικαίου αίσθημα, προνόησε ότι οι άγαμοι εκπαιδευτικοί θα έπαιρναν πίσω τις συνεισφορές τους κατά την ημερομηνία αφυπηρέτησης. Αυτό ήταν απόλυτα λογικό. Τι νόημα υπήρχε κάποιος άγαμος να πληρώνει για τετρακόσιους μήνες εισφορά για να εξασφαλίσει μια ανύπαρκτη χήρα;

Όμως φαίνεται ότι η Τρόικα και οι νόμοι που επέβαλε έχουν πάρει διαζύγιο από το περί δικαίου αίσθημα και τη κοινή λογική. Γι’ αυτούς η μισθωτή εργασία είναι έγκλημα καθοσιώσεως και προκειμένου να την πλήξουν δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Αντιγράφουμε τις σχετικές πρόνοιες του ανυπόγραφου ακόμα μνημονίου.

Μνημόνιο, 2.16/(g), (i)

Οι συνεισφορές στο ταμείο χηρών και ορφανών δεν πρέπει να είναι επιστρεπτέες σε περίπτωση άγαμου προσώπου

[Προτείνεται]Τροποποίηση του άρθρου 37 των περί Συντάξεων Νόμου για την κατάργηση της διάταξης σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση θανάτου του υπαλλήλου, εφόσον ο θανών είχε σύζυγο κατά το χρόνο της αποχώρησης του και στη συνέχεια αυτός ξαναπαντρεύτηκε, η τελευταία του σύζυγος θεωρείται χήρα. Με την κατάργηση της εν λόγω διάταξης η δεύτερη σύζυγος δεν θεωρείται χήρα   

Παρόλο που το μνημόνιο δεν υπογράφηκε ακόμα, οι πιο πάνω διατάξεις μπήκαν στην Κυπριακή νομοθεσία με το Ν. 216 (Ι) του 2012 που ψήφισε η βουλή τον περασμένο Δεκέμβρή. Διαβάζουμε στα άρθρα 6 και 12 του προαναφερθέντος Νόμου:

6. Ανεξαρτήτως των διατάξεων του οποιουδήποτε οικείου νόμου ή κανονισμών οι περιοδικές εισφορές υπαλλήλου δεν είναι επιστρεπτέες.

12. Ανεξαρτήτως των διατάξεων του οποιουδήποτε οικείου νόμου ή κανονισμών, σε περίπτωση συνταξιούχου, ο οποίος είχε σύζυγο κατά το χρόνο της αφυπηρέτησης του, η οποία απέθανε μετά την αφυπηρέτηση του,  και ο οποίος ακολούθως νυμφεύτηκε εκ νέου, η τελευταία σύζυγος δεν καθίσταται δικαιούχος σε σύνταξη χήρας σε περίπτωση θανάτου του.

1. Θαυμάστε λογική. Υποχρεώνουμε ένα υπάλληλο να συνεισφέρει για 400 μήνες το 2% του ακαθάριστου μισθού του και αν πεθάνει η γυναίκα του μετά την αφυπηρέτηση  και αυτός ξαναπαντρευτεί τότε η νέα σύζυγος  δεν έχει δικαίωμα σύνταξης και οι εισφορές μιας ζωής  δημεύονται.

2. Σε περίπτωση θανάτου της πρώτης συζύγου, η δεύτερη θεωρείται ως γυναίκα δεύτερης κατηγορίας, ως παλλακίδα χωρίς δικαιώματα. Αν είχαν συμφέρον θα απαγόρευαν το δεύτερο γάμο με τον ίδιο  τρόπο που η καθολική εκκλησία απαγορεύει το διαζύγιο.

3. Ακόμα χειρότερα και σε πλήρες διαζύγιο με την κοινή λογική, υποχρεώνουν ένα εργένη να πληρώνει μια ζωή για να ...εξασφαλίσει μια ανύπαρκτη σύζυγο. Να δώσει το ισοδύναμο του μέσου όρου οκτώ μηνιαίων μισθών για να εξασφαλίσει ένα....φάντασμα.

 

4. Δεν φτάνει το γεγονός ότι οι συνεισφορές στο Ταμείο Χηρών υπερδιπλασιάστηκαν το 2011 από 0,75% σε 2%, οι προϋποθέσεις εξασφάλισης σύνταξης έγιναν τόσο αυστηρές που τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτών που ήταν δικαιούχοι ως το 2011 χάνουν τα δικαιώματα τους.

Ο εμφανής παραλογισμός αυτού του νόμου πρέπει να αρθεί. Το δικαίωμα στην σύνταξη χηρείας πρέπει να εξασφαλιστεί, ανεξάρτητα του πότε τελέστηκε ο γάμος ή αν ο νεκρός ήταν ξανά παντρεμένος. Επιπλέον η κοινή λογική επιβάλλει οι εισφορές των αγάμων να επιστρέφονται κατά τη συνταξιοδότηση τους.

 

ΒΓΓ ΑΚΙΔΑ

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










229