ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΤΑΣΟΥ*
Οι τελευταίες μεταθέσεις Διευθυντών σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης (39 από τους 117 διευθυντές μετακινήθηκαν από τα σχολεία τους) είναι ένα ακόμη δείγμα της άσχημης εικόνας που προβάλλει η Δημόσια Εκπαίδευση. Για το ποιος ευθύνεται δεν χωρεί αμφιβολία αφού, όπως αποδείχτηκε με το ΝΣΔ, όταν και όπου θέλουν βρίσκουν τις λύσεις.
Είναι καλά γνωστό, ακόμη και στον τελευταίο φοιτητή σε προγράμματα Εκπαιδευτικής Διοίκησης, πως η αλλαγή στην κουλτούρα και το κλίμα ενός οργανισμού είναι χρονοβόρα διαδικασία αλλά συνάμα προϋποθέτει και την ύπαρξη κοινού οράματος μεταξύ της Διεύθυνσης και του οργανισμού. Όσοι παρακολουθούν τη διεθνή έρευνα στην εκπαίδευση γνωρίζουν επίσης πως τον βασικότερο παράγοντα για τη σχολική βελτίωση και προσωπική επιτυχία των μαθητών αποτελεί η Διεύθυνση της σχολικής μονάδας και πως για να καρποφορήσουν οι αλλαγές απαιτούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις, υποστηρικτικές δομές, αμοιβαία εμπιστοσύνη και κίνητρα. Με τις συνεχείς αλλαγές στις διευθύνσεις και στην στελέχωση των σχολείων όλα τα πιο πάνω ακυρώνονται.
Το πρόβλημα της στελέχωσης των σχολείων γνωστό και διαχρονικό. Ο αείμνηστος Υπουργός Παιδείας Άκης Κλεάνθους, στον Στρατηγικό Σχεδιασμό του (2007, σελ. 32, παρ. 6 - ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ) τονίζει πως «η έλλειψη σταθερότητας του διδακτικού προσωπικού στα σχολεία μας, η οποία οφείλεται στο ισχύον σύστημα μεταθέσεων-μετακινήσεων…, αποτελούν βασικές αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος, σε σύγκριση με τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών». Προχωρεί μάλιστα σε εισηγήσεις για επίλυση του σοβαρού αυτού προβλήματος, όπως: «… κίνητρα για παραμονή εκπαιδευτικών σε σχολικές μονάδες που παρουσιάζουν μεγάλη κινητικότητα εκπαιδευτικών, οι μεταθέσεις και οι τοποθετήσεις να γίνονται βάσει συγκεκριμένων παραμέτρων που θα διασφαλίζουν την ποιότητα και την ισόρροπη στελέχωση των σχολικών μονάδων, η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας να προκηρύσσει τις κενές θέσεις ανά επαρχία, σε σχολεία εκτός έδρας και σχολεία απομακρυσμένων περιοχών θα καθοριστεί επίδομα ή και άλλα κίνητρα…» και αρκετά άλλα.
Η προαγωγή στη θέση του Διευθυντή σε μικρότερη ηλικία (όπως γίνεται σήμερα) αποτελεί σοβαρό πλεονέκτημα. Παράλληλα όμως, επειδή δεν υπάρχουν αφυπηρετήσεις εντείνεται το πρόβλημα των μετακινήσεων των Διευθυντών που, ενώ είναι ένα ακόμη ζήτημα εύκολο στην επίλυση του, παραμένει άλυτο αφού δεν προσφέρεται προς γενική κατανάλωση και χάιδεμα αυτιών.
Συμπερασματικά λοιπόν καταλήγουμε στα εξής. Άγνοια της κατάστασης από αυτούς που κρατούν την τύχη της Δημόσιας Εκπαίδευσης στα χέρια τους, αποκλείεται. Η υποκρισία αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό της πολιτικής κουλτούρας του τόπου. Η αστοχία που χαρακτηρίζει διαχρονικά τις μεταρρυθμίσεις δείχνει και ανικανότητα στη διάγνωση των ουσιαστικών αλλαγών που απαιτούνται ώστε να θεμελιωθεί μια υγιής και αποδοτική Δημόσια Εκπαίδευση, αλλά και η παραπαιδεία που ανθίζει παρασιτώντας στη δημόσια εκπαίδευση, οδηγεί σε άλλους συνειρμούς.
*Διευθυντής Λυκείου
