«Eδώ Πολυτεχνείο – Εδώ Πολυτεχνείο» , 39 χρόνια μετά


Από τον Απρίλιο του 1967 μια χούφτα σφετεριστών της εξουσίας επέβαλε στην Ελλάδα ένα ανελεύθερο καθεστώς. Ο αδούλωτος ελληνικός λαός όμως δεν άντεξε. Αντιτάχτηκε με τη συγκρότηση αντιστασιακών και αντιδικτατορικών οργανώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Με τον αγώνα αυτό οι φοιτητές του Πολυτεχνείου διεκδικούσαν δικαιώματα που τους είχε στερήσει η δικτατορία: Διενέργεια φοιτητικών εκλογών, διακοπή της στράτευσης των φοιτητών, περισσότερες πιστώσεις για την παιδεία και άλλα φοιτητικά αιτήματα.

Όταν οι φοιτητές κατάλαβαν ότι τα αιτήματα τους δεν θα γίνονταν αποδεχτά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους κλείστηκαν στις 14 Νοεμβρίου 1973 στο χώρο του Πολυτεχνείου και μετέτρεψαν  τα συναισθήματα τους σε Πανελλήνια αιτήματα εναντίων της ίδιας της δικτατορίας. Συνθήματα όπως Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Στις 15 Νοεμβρίου οι εκκλήσεις των αγωνιζόμενων φοιτητών για συμπαράσταση και ανοιχτή εξέγερση κατΆ τις δικτατορικές έπιασαν τόπο.

«Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο… Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων …Καλούμε όλες τις αντιδικτατορικές αντιστασιακές δυνάμεις και όλα τα δημοκρατικά κόμματα να αγωνιστούν μαζί μας. Όλοι εδώ στον αγώνα ενάντια στην Χούντα. Ελληνικέ λαέ έχουμε την ανάγκη σου. Όλοι ενωμένοι …Κάτω η Χούντα». Και ο λαός άκουσε, και ο λαός πείστηκε, και ο λαός ενθουσιάστηκε και ο λαός κατέβηκε στους δρόμους να συμπαρασταθεί στους αγωνιστές.

Η εξέγερση ξεφεύγει, γιγαντώνεται. Δεν είναι πλέον φοιτητική. Μετατρέπεται σε γενική, λαϊκή. Επικίνδυνη για τους δικτάτορες, οι οποίοι αντιδρούν σπασμωδικά, παίρνοντας επικίνδυνες αποφάσεις. Ο στρατός επεμβαίνει, η βία κυριαρχεί. Τα γυμνά στήθη των φοιτητών φουσκωμένα από περηφάνια, προτάσσονται ενάντια στα πυροβόλα και ο Εθνικός Ύμνος ψάλλεται. Η πύλη πέφτει. Οι ελεύθεροι σκοπευτές σκοτώνουν τα περήφανα Ελληνόπουλα. Η θυσία αυτών των παιδιών επέφερε μεγάλο πλήγμα στην Χούντα και την ταρακούνησε συθέμελα.

39 χρόνια μετά θυμόμαστε εκείνη την ηρωική νύχτα και με δέος παρακολουθούμε το άρμα μάχης να ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου, ακούμε της κραυγές των εκφωνητών και τις εκκλήσεις τους προς τα αδέλφια τους στρατιώτες να σταματήσουν την προέλαση τους και να ταχθούν στο πλευρό τους. Ας μην μείνουμε όμως στα τυπικά. Στις τιμές, στα άρθρα και στις εκδηλώσεις μνήμης.

Σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Υπάρχουν πολλές Χούντες και πολύ περισσότερα προβλήματα.  Άλλωστε το είπε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος ότι  ένα έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο.

Ας μνημονεύσουμε λοιπόν το Πολυτεχνείο, την ιδέα, την εξέγερση, τη θυσία. Ας το κρατήσουμε ζωντανό, έξω από το μουσείο. Κάθε χρόνο, ας μας μιλάει και ας το ακούμε. Ας τους τιμήσουμε όπως τους αξίζει. Έχουμε καθήκον όμως πάνω από όλα να μαθαίνουμε από τα μηνύματα των καιρών και να μη λησμονούμε πως μετά το οδυνηρό Πραξικόπημα της Χούντας του Ιωαννίδη που ανέτρεψε αυτήν του Παπαδόπουλου – κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, δόθηκε η αφορμή για την τουρκική εισβολή, διχοτομώντας για πάντα τον κυπριακό λαό που ρίχτηκε στην προσφυγιά, στη δυστυχία καθώς η Χούντα ήταν ενήμερη για όλους τους τουρκικούς σχεδιασμούς…

*Αντιπρόεδρος Βόρειας Αγγλίας

Φ.Π.Κ Πρωτοπορία ΗΒ




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










181