ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
Μου είπανε ότι όταν θυμούμαστε και γράφουμε για τους μεγάλους των μεγάλων, τους ήρωες των ηρώων, απλώς γινόμαστε γραφικοί. Γελάει ο κόσμος μαζί μας. Έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε, μου είπανε, και δεν μας προσφέρει τίποτε αξιόλογο να μιλούμε για ό,τι παρήλθε ανεπιστρεπτί. Να προσέξουμε, με προειδοποίησαν, μήπως έτσι δηλητηριάζουμε το μέλλον με δόσεις παρελθόντος. Εγώ όμως δε νιώθω γραφικός όταν είναι να μιλήσω για τον αιώνιο έφηβο, τον αθλητή, τον ποιητή, τον ήρωα. Ούτε νιώθω ότι δηλητηριάζω το μέλλον. Απλούστατα γιατί δε μιλώ για κάτι που παρήλθε. Μιλώ για ένα μέρος της ιστορίας μας που είναι διαχρονικό και επίκαιρο όσο ζούμε την πραγματικότητα της κατοχής. Αφήνω στους άλλους την «προοδευτικότητα» και τον πολιτικό φουτουρισμό και επιλέγω να κρατήσω την ιστορία μου.
Σήμερα, λοιπόν, θυμούμαστε και τιμούμε τον Βαγορή, ένα νέο παλικάρι, που θυσίασε τη νιότη του, που έδωσε την ζωή του για μια ιδέα: την ελευθερία της πατρίδας και την ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Μπορείτε για λίγο να το σκεφτείτε αυτό; Λέμε συχνά τούτα και άλλα λόγια για τον Ευαγόρα και τους ωραίους ελληνικούς αγώνες του, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν τα έχουμε σκεφτεί καλά κι αν ξέρουμε τι λέμε. Δεν αγωνίστηκε για κάποιο προσωπικό, ταξικό, εργατικό, συντεχνιακό ή κομματικό συμφέρον. Δεν πολέμησε ο Βαγορής για το ψωμί. Δεν έπεσε μαχόμενος για καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας. Άφησε τις καθημερινές τις έγνοιες. Αρνήθηκε τις ηδονές των μικρών απολαυστικών στιγμών της ζωής.
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές».
Αναχώρησε από τον κόσμο, για να δώσει το ύψιστο ιδανικό στον κόσμο. Έπεσε για την πατρίδα, για την ελευθερία. Δε θα ζούσε να χαρεί την ελευθερία, για την οποία πάλευε. Όμως συνέχισε να παλεύει. Ο ορισμός της θυσίας είναι αυτός.
«Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Ό,τι και να λένε οι «προοδευτικοί», για μένα αυτή είναι η πιο αληθινή, η πιο δυνατή, η πιο γοητευτικά διαχρονική στιγμή της ιστορίας μας. Μοιραία εμφιλοχωρεί στο μυαλό το ερώτημα: είναι δύσκολο να κάνουμε και εμείς ό,τι ο Ευαγόρας; Για ανθρώπους που η αυτοθυσία και η προσφορά καθ’ υπέρβασιν του εαυτού είναι ανοησίες, ναι, πολύ φοβούμαι ότι είναι δύσκολο να συλλάβουμε πλήρως το νόημα του αγώνα των παιδιών της ΕΟΚΑ, πολλώ μάλλον να το μιμηθούμε. Δεν ξέρω ωστόσο τι θα κάναμε αν ερχόταν μια κρίσιμη ώρα. Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε εμείς, οι απόγονοι του Βαγορή, είναι να τον θυμούμαστε. Κάτι είναι και αυτό. Η λησμονιά είναι συστατικό στοιχείο της συνταγής για αφανισμό λαών.
«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Ευαγόρας Παλληκαρίδης: ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
*Φιλόλογος
