ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΑΣ ΚΕΝΤΗ
Καταθέτω τις απόψεις αλλά και εισηγήσεις μου με αφορμή τις αντιπαραθέσεις που αναπτύσσονται εντός και εκτός της ιστοσελίδας για τον κατάλογο διοριστέων, γιατί ενώ ο αντίλογος είναι θεμιτός, καλό και χρήσιμο είναι επίσης, αν κατά ελεύθερη απόδοση του Ηρακλείτειου ρητού, οδηγεί σε δημιουργική σύνθεση, όπως ελπίζω. Όροι όπως "εκσυγχρονισμός" προκαλούν ταραχή σ’ εμένα τουλάχιστον, διότι παρά το εύηχο της λέξης, τα τελευταία χρόνια ο όρος αυτός προτάσσεται κάθε "αλλαγής" που -κρίνοντας εκ του αποτελέσματος- δεν φέρει πάντοτε θετικό πρόσημο (βλ. εκσυγχρονισμός της παιδείας, εκπαιδευτικές εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις που κόντεψαν να αφελληνίσουν τη γλώσσα, εκσυγχρονιστικές προσεγγίσεις στην αρχαιολογία όπου ξεφύτρωσε ο όρος ελληνόφωνος κλπ κλπ), ιδίως όταν σαθρά στοιχεία στα θεμέλια του συστήματος παραμένουν ακλόνητα σαν βράχος. Τι σημαίνει «εκσυγχρονισμός» και τι σημαίνει «πρόοδος» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, πόρρω απέχει από το περιεχόμενο που νομίζουν ότι φέρουν οι έννοιες αυτές, όταν τις χρησιμοποιούν κατά κόρον μερικοί. Και στο σημείο αυτό όπως και στο ζήτημα του διορισμού προσωπικά θα προτιμούσα την γυμνή αλήθεια της ελπίδας..
Βέβαια υπάρχει-για να έλθω στο επίμαχο ζήτημα των διορισμών- και "τρόπος" να διοριστούν άλλοι -κυρίως καθηγητές- όχι όμως με το παλαιότερο ή το νεώτερο σύστημα. Αυτό θα συμβεί, εάν, λόγω των μνημονιακών μέτρων και άλλων επαχθέστερων που ακολουθήσουν, αρχίσουν αφυπηρετήσεις απλών καθηγητών που έχουν την ευχέρεια και αντέχουν κάτι τέτοιο ή αν προλάβουν τη σπάθα. Αυτό ίσως δώσει -και - τη δυνατότητα επαναπρόσληψης άνεργων εκπαιδευτικών με πολύ χαμηλότερες απολαβές φυσικά και με άλλους εργασιακούς όρους που θα εξυπηρετούν τον εργοδότη (κράτος, τρόικα). Αλλιώς, δεν βλέπω πώς, στατιστικά ομιλούντες, μπορούμε να δώσουμε ελπίδα σε άνεργους εκπαιδευτικούς.. Πραγματικός και έντιμος εκσυγχρονισμός θα ήταν εάν τα θεσμικά όργανα εξουσίας μεριμνούσαν ώστε να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης εκτός του δημόσιου τομέα, εάν στήριζαν μικρομεσαίους επιχειρηματίες και ιδιώτες να αναπτύξουν παραγωγικούς τομείς (σοβαρή επανόρθωση της αγροτικής οικονομίας, βιοτεχνίες, μικροβιομηχανίες, υπηρεσίες, νέες τεχνολογίες κλπ) που θα γίνουν ανταγωνιστικές και θα δημιουργήσουν συνθήκες για επενδύσεις και προσέλκυση ξένου συναλλάγματος σε ένα υγιέστερο οικονομικό κλίμα. Οι εκπαιδευτικοί κατέχουν πτυχία κάθε ειδικότητας και θα μπορούσαν με άλλη οικονομική διαχείριση και πολιτική να απορροφούνται αλλού και να μην καταφεύγουν πια στην εγγραφή στον κατάλογο αποκτώντας την ταμπέλα του «εκπαιδευτικού». Αυτό θέλει οργάνωση αλλά είναι το σωστό όραμα για να ξελασπώσει η οικονομία. Όχι διόγκωση του δημοσίου τομέα και πάλι. Ίσως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να μπορούν να συμβάλουν στην καλλιέργεια νέας νοοτροπίας σε ότι αφορά τουλάχιστον τις χιλιάδες των περιπτώσεων που, ενώ είναι στον κατάλογο διοριστέων, δεν έχουν εργαστεί ποτέ στην εκπαίδευση. Εξάλλου τους προγραμματισμούς του το κράτος πρέπει να τους κάνει έχοντας υπόψιν κι άλλες παραμέτρους, όπως π.χ. πόσοι θα είναι οι νέοι μαθητές σε 5, 10 ή 20 χρόνια, πόσοι θα εγκαταλείπουν πρόωρα, πόσοι θα είναι οι μαθητές στην τάξη (αυτό είναι επίσης θέμα που πρέπει να επανεξεταστεί, μαζί με άλλα που, ενώ προκαλούν τεράστιο κόστος στην οικονομία δεν φέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, όπως π.χ. η στήριξη), το δημογραφικό κλπ. ΄Ισως στο ίδιο πλαίσιο να πρέπει να εξεταστεί και η δημιουργία Γυμνασίων για παιδιά που η κλίση τους τα οδηγεί στην τεχνική εκπαίδευση ή που για διάφορους λόγους δεν αντεπεξέρχονται με το είδος των μαθημάτων της Μέσης Γενικής Παιδείας. Τέτοιες προτάσεις/ μεταρρυθμίσεις είναι που πρέπει να τύχουν εξαντλητικής μελέτης, αλλά αυτές είναι που θα αναβαθμίσουν την παιδεία, θα συμβάλουν στην οικονομία και θα ικανοποιούν περισσότερο ανάγκες και των μαθητών και της κοινωνίας. Αν το κράτος δεν το επιδιώξει είμαι βέβαιη ότι ανοιχτόμυαλοι ιδιώτες συμπολίτες μας ίσως το επιχειρήσουν.
