ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
Ένα πανί αφαιρεί τη σκόνη. Του χρόνου. Όταν νόμιζες ότι με τις λέξεις σου σκλαβώνεις τον κόσμο. Αφημένες, αλλά ανεξίτηλες, θύμησες. Σκονισμένα βιβλία, πρωτόλεια σε κιτρινισμένο χαρτί, τετράδια Αρχαίων Ελληνικών, μια γραμματική των Λατινικών σε ξεφτισμένο πράσινο με τσαλακωμένες τις σελίδες, σχολικές φωτογραφίες και ένα περιοδικό. Που ‘χε στο εξώφυλλο τη φράση του Σεφέρη: «η Κύπρος πλάτυνε το αίσθημα που είχα για την Ελλάδα. Κάποτε λέω πως μπορεί να με πήρε για ψυχοπαίδι της». Πίσω. Διαδρομή μακρά στα λυκειακά χρόνια. Μέσα στις σελίδες. Κάπου. Κάπου εκεί. Το θυμόμουν. Κάπου υπήρχε ακόμα. Παρά τη φθορά του χαρτιού. Παρά το ξέφτισμα. Παρά την υγρασία. Υπήρχε. Ένα κείμενο. Των δεκαεφτά.
«Βαριά η ατμόσφαιρα. Τέρμα τ’ αστεία, τα πειράγματα, τα γέλια τους. Απρόσμενη σοβαρότητα. Ξαφνική βουβαμάρα. Το συρματόπλεγμα, οδυνηρά αγκαθωτό, φράσσει την είσοδο στους δικαιούχους μόνο. Αγκάθι στη ψυχή, στη μνήμη, στις συνειδήσεις. Κεντρίζει και προκαλεί ανελέητα το συναίσθημα ευθύνης και των δεκαεφτά χρόνων. Αγγίζει με δέος τη νεανική καρδιά, λαβώνει, κτυπά δυνατά και συθέμελα τον έκπληκτο και θορυβημένο νεανικό νου. Άλλο να τ’ ακούς...
Ερωτηματικά, προβληματισμός, οργή, αγανάκτηση. Σκιάζουν το βλέμμα, συννεφιάζουν την όψη. Δικαιώματα και... μια ματωμένη αφή, ψυχική και σωματική. Την αγγίζουν την κατοχή τώρα πια... Ψηλαφούν κι’ αγναντεύουν, ονειροπόλα και φανταστικά, αυτά που ‘χαν και δεν έζησαν, αυτά που με πάθος λάτρεψαν στα λόγια και στις νοσταλγικές αφηγήσεις των παππούδων, απομυθοποιημένα από τον πόθο του γυρισμού. Αυτά που από λάθη, μίση, πάθη, κι’ εγωισμούς δεν κρατήσαμε και παραδώσαμε.
Γιατί; Δεν ρώτησαν. Μπορεί και να ‘ξεραν. Ή μάλλον ήξεραν. Δεν μίλησαν. Τι να πουν; Σώπασαν. Μια βουβή σιωπή που μαρτυρούσε πολλά κι’ υποσχόταν περισσότερα. Ένα χελιδόνι αυθόρμητα, μέσα από τα σουφρωμένα φρύδια, τα μουσκεμένα ματοτσίνορα, πέταξε μήνυμα μέσω της εκπροσώπου των Η.Ε.
Εμείς οι μαθητές του Λυκείου Κύκκου Πάφου, σήμερα και κάθε μέρα πριν και περισσότερο μετά, τη γη μας ζητούμε, στον ύπνο και το ξύπνιο μας αυτήν ψάχουμε, τα δίκια μας γυρεύομε, την επιστροφή καρτερούμε, στημένοι στα οδοφράγματα. Κλείσαμε τη μικρή ζωή μας σ’ ένα φάκελο, σ’ ένα μήνυμα, με την Ιστορία του Ανθρώπου» (Μαθητικό Περιοδικό Λυκείου Κύκκου Πάφου, Σχολικό Έτος 1999-2000, σελ. 25).
Αφιερωμένο σε όσους πολέμησαν, για να κρατήσουν την πατρίδα ελεύθερη.
*Φιλόλογος
