«Τα δικαιώματα εν σου τα διούν, κλέφκεις τα»


ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*

Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία. Είναι άλικα τα γράμματα πάνω του. Κοιτάξτε το σώμα τους, τη θωριά τους, το ανάστημά τους. Αγγίξτε τον τοίχο. Ψηλαφήστε την τιμή των γραμμάτων και των νοημάτων. Ένας τοίχος με μοναδική ιστορία. Κάπου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Είμαι σίγουρος ότι το έγραψαν παιδιά. Γιατί συνήθως αυτά είναι πολύ καλύτερα από εμάς. Με μεγαλύτερη δόση ευθυκρισίας. Με μεγαλύτερη καθαρότητα στον νου. Πρέπει να βρούμε το ανάστημα να τιμούμε διαρκώς κάθε γράμμα του συνθήματος. Κάθε μεγάλη και ωραία ιδέα που εμφιλοχωρεί στο πνεύμα του. Άλλωστε μόνο με όσα χέρια τολμούν να αφήσουν τέτοια συνθηματικά αποτυπώματα στους τοίχους γράφεται η ιστορία του Ανθρώπου. Από τα χέρια που διεκδικούν ό,τι αξίζει στη γενιά τους. Ό,τι αξίζουν οι άνθρωποι. Τίποτε για τον εαυτό τους δεν διεκδικούν. Μόνο για τους άλλους. Μόνο για να μπορούν να ονειρεύονται οι άλλοι. Μόνο για να μπορούν να ελπίζουν οι άλλοι.

Άνθρωπος δεν γεννιέσαι. Ούτε γίνεσαι με χίμαιρες για μεγαλεία και τίτλους και αξιώματα. Η ψευδαίσθηση της μεγαλότητας δεν σου δίνει τίποτε στ’ αλήθεια. Μόνο ένα σύννεφο. Μια πλάνη. Μια σκιά. Μια Νεφελοκοκκυγία. Καταλαβαινόμαστε. Μπορείς να κάθεσαι σε θώκους ψηλούς και σε έδρες περίοπτες και να φωνάζεις και να κουνάς το δάχτυλο και να κρίνεις τους συνομιλητές σου με τη ψευδαίσθηση ότι τους βάζεις στη θέση τους. Να μην μπορεί κανείς να σηκώσει κεφάλι. Στάχυα οι άνθρωποι. Αλλλά κοίτα στον καθρέφτη. Δες το πρόσωπό σου. Και μην αναζητήσεις απυρόβλητο. Γιατί δεν υπάρχει. Κανείς δεν θα στο δώσει πια. Όσοι από εμάς υπηρετούμε τον χώρο της εκπαίδευσης πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι τα απυρόβλητα χάθηκαν. Πρέπει κάθε στιγμή και κάθε λεπτό να αποδεικνυόμαστε άξιοι της αποστολής μας. Πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι κάθε στιγμή και κάθε λεπτό κρινόμαστε. Στην αίθουσα και έξω από αυτήν. Για ό,τι κάναμε και ό,τι δεν κάναμε. Και είτε θα μάθουμε να μιλάμε και να διεκδικούμε ό,τι αξίζει, είτε θα έχουμε κερδίσει επάξια μια θέση στη λήθη, στη σκιά, στην απαξίωση. Άνθρωπος γίνεσαι. Άμα μπορείς να αγνοείς τους ανθρωπάκους δίπλα σου. Άμα μπορείς να υπερβείς τον ανθρωπάκο μέσα σου.

«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες. Κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει» (Νίκος Καζαντζάκης).

 *Φιλόλογος




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










149