ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ*
Απελπισία, απόγνωση, οργή. Αυτές είναι μόνο μερικές λέξεις που μπορούν να αποδώσουν τα συναισθήματα όλων εκείνων που εργοδοτούνται σε προαιρετικά ολοήμερα σχολεία. Οι λόγοι πολλοί.
Είναι νέοι δάσκαλοι με όνειρα, γεμάτοι όρεξη για να δουλέψουν, γεμάτοι αγάπη για να δώσουν στα παιδιά παρ΄όλο που οι συνθήκες εργοδότησής τους δεν τους προσφέρουν όσα επιζητούσαν, παρ’όλο που όλοι τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Δουλεύουν όχι μόνο στο σχολείο αλλά και στο σπίτι για να είναι πάντα προετοιμασμένοι, με ελάχιστες όμως απολαβές. Καλούνται να πληρώνουν οι ίδιοι ως αυτοεργοδοτούμενοι ένα, συγκριτικά με τις απολαβές τους, μεγάλο ποσο στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις ενώ ο εργοδότης είναι το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, πράγμα παράδοξο και εξωφρενικό. Πολλές φορές καλούνται να μεταβούν σε σχολεία που απέχουν 20 και 30 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους. Ενώ εργάζονται από την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη παραμένουν ακόμα απλήρωτοι. Πώς θα πληρώσουν τα καύσιμα για να μεταβούν στο σχολείο, τα υλικά που θα χρειαστούν, αλλά κυρίως πώς θα ζήσουν. Ας μην ξεχνούμε ότι πρόκειται για δασκάλους ηλικιών εικοσιπέντε εως τριάντα, δάσκαλους οικογενειάρχες, με έξοδα συντήρησης ενός νοικοκυριού και με δάνεια να βαραίνουν τις πλάτες τους. Δυστυχώς όμως το χειρότερο είναι το γεγονός πως η υπηρεσία τους δεν αναγνωρίζεται. Ετσι άτομα τα οποία εργάζονται αρκετά χρόνια και προσφέρουν στα ολοήμερα σχολεία, σήμερα παραμένουν εκτεθειμένοι και απειλούνται να γίνουν θύματα από την εφαρμογή ενός νέου συστήματος διορισμού που μόνο αξιοκρατικό δε θα είναι. Ενώ δοκιμάζονται καθημερινά στις σχολικές τάξεις για χρόνια, αντιμέτωποι με διάφορες καταστάσεις όπως άλλωστε και οι αντικαστάτες αλλά και οι συμβασιούχοι, μερικοί θεωρούν πως δεν είναι ικανοί να συνεχίσουν αυτό το έργο. Θεωρούν πως άξιοι είναι αυτοί που θα πετύχουν σε μια εξέταση, εξέταση μιας μέρας. Πόσο δίκαιο μπορεί να είναι ένα σύστημα που αξιολογεί με τα ίδια κριτήρια έναν οικογενειάρχη δάσκαλο, που εργάζεται απο το πρωί στα σχολεία μέχρι το βράδυ και έναν απόφοιτο του παιδαγωγικού που μένει ακόμα με τους γονείς του και έχει να συντηρήσει μόνο τον εαυτό του; Όχι λοιπόν, μια μέρα, μια εξέταση, ένα γραπτό δεν μπορεί να κρίνει ένα δάσκαλο. Δάσκαλος σημαίνει αγώνας, όραμα, δημιουργία και αυτό δε διαφαίνεται από μια γραπτή εξέταση. Δάσκαλος σημαίνει να μάχεσαι σε ολοήμερο.
Γι΄αυτό και θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, να καταθέτουν τη ψυχή τους στα θρανία, να οραματίζονται μια καλύτερη μέρα να ξημερώνει γι’ αυτούς, για τα παιδιά, για την παιδεία μας. Η οργή τους θα γίνει το πείσμα τους για να συνεχίσουν να παλεύουν για να δικαιωθούν, για να αναγνωριστούν. Αν και έχουν ξεχαστεί , είναι και αυτοί δάσκαλοι. Τους αξίζουν πολλά περισσότερα. Τους αξίζει το δικαίωμα να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο.
*Δασκάλες σε Προαιρετικά Ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία
