ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
03/03/2014. Βουβαμάρα. Λίγες οι αναρτήσεις σήμερα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον Σταυραετό. Στην εξαιρετική αυτή σελίδα δεν υπάρχει τίποτε. Είναι μήπως γιατί σε γιορτές, όπως η σημερινή, ξεχνούμε όλα τα υπόλοιπα και το ρίχνουμε στη μάσα; Είναι μήπως γιατί έχουμε πολλά άλλα, οικονομικής κυρίως φύσεως, προβλήματα να αντιμετωπίσουμε και ο νους παραμένει εγκλωβισμένος σε αυτά; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι καθημερινές οι έγνοιες ή οι ηδονές δεν πρέπει να σκεπάζουν τη μνήμη μας και να ξεθωριάζουν το πατριωτικό μας καθήκον. Είναι χρήσιμες και επιβεβλημένες οι συζητήσεις μας για τους καταλόγους διοριστέων, για τα χάλια της παιδείας και της οικονομίας, για την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Αλλά εδώ έχουμε κάτι υψηλότερο να σκεφτούμε. Πώς το ‘πε ο ποιητής;
«Κι έλεγα μέσα μου: δε φτάνει το τραπέζι, μήτε κάμποσος παράς στην τσέπη,/ μήτε το ψωμί και το φιλί , - δε φτάνει./ Ο άνθρωπος είναι πιο τρανός απ' την καθημερινή την έγνοια του./ Κι έλεγα πάλι που ο άνθρωπος αρχίζει από την έγνοια του για το ψωμί/ Κι όλο τραβάει πιο πέρα απ' τη σκλαβιά του,/ από σκλαβιά σε σκλαβιά, από ξεσκλάβωμα σε ξεσκλάβωμα,/ απ' το ξεσκλάβωμα της πατρίδας, στο ξεσκλάβωμα του κόσμου,/ ώσπου να νιώσει, μπαίνοντας ίσια στον ουρανό,/ ν' αχνίζει το φεγγάρι στον κόρφο του,/ ώσπου να κλάψει μια νύχτα από αγάπη για όλο τον κόσμο./ 'Ετσι, άφησα σ' ένα χαντάκι τ' αμάξι μου. Πήρα τ' όπλο. Κι ανέβηκα στο βουνό» (Γιάννης Ρίτσος, Αποχαιρετισμός).
03/03/1957. Ο Αυξεντίου αποφάσιζε να δώσει τη μάχη των μαχών με διακύβευμα την ζωή του. Για μια ιδέα έμεινε στο μετερίζι και δεν παραδόθηκε. Μια ιδέα μοναδική που έκανε γενιές και γενιές να ριγούν από συγκίνηση, συγκλονισμό και δέος. Μια ιδέα που κράτησε όρθιο τον ελληνισμό της Κύπρου σε χρόνια δίσεκτα. Μια και μόνη ιδέα: ΕΛΛΑΔΑ. Ζητούσε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ο λεβέντης εκείνος που κάηκε ζωντανός στα βουνά του Μαχαιρά. Μπορείτε να το φανταστείτε αυτό; Να το νιώσετε; Εκείνη η γενιά των Ελλήνων της Κύπρου το ένιωθε βαθιά στην καρδιά και το μυαλό.
Σήμερα κάποιοι άλλοι επιμένουν να ξεχνούν. «Είναι ιστορία όλα αυτά πια», θα τους ακούσετε να λένε. «Ανήκουν στο παρελθόν». Ναι, αυτά είναι η ιστορία μας. Μόνο που την ιστορία μας δεν πρέπει να την ανασύρουμε κάθε φορά που εκφωνούμε ηρωικά λογύδρια στα μνημόσυνα, λίγο πριν καταθέσουμε στεφάνια με μεταξωτές κορδέλες και το όνομά μας να φαίνεται πάνω-πάνω, με την ελπίδα να μας θυμηθούν όταν θα αναζητήσουμε πολιτικές καρέκλες. Η ιστορία είναι δασκάλα της ζωής. Historia est Magistra Vitae. Κοιτούμε πίσω στο απώτερο αλλά και στο εγγύτερο παρελθόν. Κρίνουμε και λόγια και πράξεις. Βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα για την ποιότητα των ανθρώπων.
Εμείς οι νέοι του τόπου τούτου ένα μπορούμε να υποσχεθούμε στον εαυτό μας, στους πατεράδες και παππούδες μας, και στα παιδιά μας: ότι θα κοιτούμε τα παραδείγματα των ανθρώπων που μας δίδαξαν με ποιο τρόπο μπορεί ο ελληνισμός να ριζώσει σε τούτη τη γη. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ορθώσουμε το ανάστημα, να σηκώσουμε το βλέμμα, και να κοιτάξουμε το απέραντο γαλάζιο, όπως ο Σταυραετός του Μαχαιρά.
«Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου -το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ' το χωριό Λύση, οδηγού ταξί το επάγγελμα, που 'μαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» (Γιάννης Ρίτσος, Αποχαιρετισμός)
*Φιλόλογος
