ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗ Σ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ*
Οι κυρίαρχα εμπλεκόμενοι στα προεόρτια της δημιουργίας της νέας τάξης στη δημόσια εκπαίδευση επικαλούνται ως ύστατο άλλοθι των ενεργειών τους τη μέριμνα για … τα παιδιά! Είναι συνήθης πρακτική αυτή, όταν αισθάνεται κανείς ότι υπερβαλλόντως εξέθεσε εαυτόν, στην προσπάθειά του να πείσει για το δίκιο του: σπεύδει να στρέψει την προσοχή μακριά από τον εγωισμό του, προβάλλοντάς τον ως αλτρουϊσμό.
Η αλήθεια είναι ότι οι μεν έχουν πολιτικό ενδιαφέρον για τα παιδιά, οι άλλοι εργασιακό. Είναι και οι γονείς, φυσικά, που αντιλαμβάνονται ότι παρέδωσαν τα παιδιά τους σε μια Πολιτεία σκανδαλωδώς πιο απρόσωπη από την πλατωνική, παρόλο που, ή και επειδή, οι θεσμικοί εκπρόσωποί της, πολιτικοί και εργαζόμενοι, έχουν χίλια – μύρια πρόσωπα!
Τι θ’ απογίνουν, λοιπόν, τα παιδιά, τόσοι που ενδιαφέρονται γι’ αυτά; Δε θ’ αλλάξει τίποτε για τα παιδιά, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Θα παραμείνουν το πιο αδύναμο ενδιαφερόμενο μέρος, το παρεμπιπτόντως ενδιαφέρον όλων των βουλητικών και άβουλων ή μοιραίων ενδιαφερομένων για τη μεγάλη επιχείρηση – με τη διττή σημασία - της εκπαίδευσης.
Τα παιδιά, με λίγες εξαιρέσεις, θα συνεχίσουν να αδιαφορούν για την πολιτική, αφού ενστικτωδώς αισθάνονται ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε από την ενασχόληση με τα πολιτικά φληναφήματα. Ούτε με την πολιτική των δασκάλων τους θα θέλουν ν’ ασχοληθούν. Αυτοί, ξέρουν τα παιδιά, χωρίζονται σε κατηγορίες που τις έχουν χαρτογραφήσει από την πρώτη τους τάξη του Δημοτικού: λίγοι πολύ ευαίσθητοι, αρκετοί ευαίσθητοι, πολλοί όχι και τόσο ευαίσθητοι με την ευαισθησία των παιδιών για την ελευθερία.
Ένα ενδιαφέρει τα παιδιά: πώς θα επιβιώσουν σ’ ένα σχολικό περιβάλλον δεσμευτικό, που το διαφεντεύουν διάφορων διαθέσεων «φύλακες», παρόμοιοι μ’ εκείνους του πλατωνικού σπηλαίου του έβδομου βιβλίου της πλατωνικής Πολιτείας. Κι αν του σπηλαίου οι δεσμώτες δεν ήξεραν ότι είναι δέσμιοι, τα παιδιά το ξέρουν. Εξ ου και η ευαισθησία τους.
Η νέα εκπαιδευτική τάξη, που εκόντες – άκοντες οι «φύλακες» προετοιμάζουν, άλλοι με τις βουλές άλλοι με την αβουλία τους, θα απελευθερώσει τα παιδιά; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση… Εικόνα και ομοίωσή μας τα παιδιά, θα συνεχίσουν να αισθάνονται δεσμευμένα και … θα συνηθίσουν. Για χρόνια – του σχολείου – εθίζονται στην αγχόνη της επίδοσης, που τα προετοιμάζει για το ικρίωμα της απόδοσης. Ορίζεται, άλλωστε, ως υψηλό προσδοκώμενο του περίφημου Νέου Σχολείου:
«Το Νέο Σχολείο – Σχολείο 21ου αιώνα έχει στόχο την προετοιμασία των νέων γενιών ώστε να μπορούν:
(http://www.edulll.gr/?page_id=7)
Αυτό είναι το ζητούμενο: να πατάς πάνω σε αξίες και αρχές και (για) να επιτύχεις οικονομικά και να ανέλθεις κοινωνικά. Κι αν τις πατάνε – και τις ισοπεδώνουν - άλλοι για σένα, ακόμα καλύτερα. Το έδαφος είναι έτοιμο για να φυτρώσει «επιτυχία». Για ελευθερία ούτε λόγος. Η δέσμευση στην «επιτυχία» είναι διαρκής! Στο είδωλό της, δηλαδή, αφού οι δεσμώτες ευωχούνται στη φύλακή τους με τη θέα των ειδώλων των πραγμάτων…
Από τη σπηλιά του Πλάτωνα κάποιος, κάποτε, ξεφεύγει… Σήμερα από την εκπαίδευση ποιός; Ποιός μεριμνά για την ελευθερία των παιδιών; Οι επιτυχημένοι φύλακες κάθε είδους μήπως; Να μια ωραία και διασκεδαστική αντίφαση… Από το σπήλαιο της εκπαίδευσης δε φεύγει κανείς ελεύθερος. Έχουν γνώση οι φύλακες… Έχουν;
*Διευθυντής του Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση, Ηγεσία και Διοίκηση»
CIIM – Cyprus International Institute of Management
